Περιεχόμενα
Ο πατέρας της Ελπίδας Τσούπα, που έχασε τη ζωή της στην τραγωδία του Τέμπε, μοιράστηκε συγκλονιστικές λεπτομέρειες για την απώλεια της κόρης του. Αποκαλύπτει ότι έφτιαξε ο ίδιος τον τάφο της και πώς θα τη θυμόμαστε πάντα.
Ο πατέρας της άτυχης κοπέλας που έχασε τη ζωή της στην τραγωδία των Τεμπών μίλησε για τον Γολγοθά που ανέβηκε ο ίδιος και η οικογένειά του μετά την απώλεια της κόρης του Ελπίδας Χούπα.
Ο κ. Χρήστος συντετριμμένος μετά το μνημόσυνο για τα θύματα στα Τέμπη, μίλησε για τον 28χρονο φοιτητή που όπως είπε έφτιαξε ο ίδιος τον τάφο της.
«Τώρα αρχίζει ο πραγματικός πόνος της απώλειας της κόρης μου», δήλωσε αρχικά ο τραγικός πατέρας.
«Δεν θα φύγει καθόλου από τη μνήμη μας, άφησε πίσω της ένα τέτοιο έργο… Νιώθω οίκτο που ήταν ένα λουλούδι που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, να ανοίξει, να ανθίσει. Δυστυχώς το νήμα της ζωής της κόπηκε τόσο βίαια.
Αν μπορούσε να μου πει κάτι κάποια στιγμή – γιατί την ξέρω ως κόρη – θα μου έλεγε «πατέρα, να είσαι περήφανος για μένα», είπε μετά με δάκρυα στα μάτια.
Από εδώ και στο εξής, δήλωσε ότι θα εξακολουθεί να ασχολείται με τα μελίσσια όπου θα πηγαίνει για να εκτονώνεται: «Θα πηγαίνω στα μελίσσια, στις μέλισσες μου, εκεί θα φωνάζω, εκεί θα συνεχίσω την ενασχόλησή μου με τις μέλισσες και η ζωή συνεχίζεται».
«Έφτιαξα μόνος μου τον τάφο του παιδιού μου. Είναι σε κυβιστικό στυλ, όπως θα ήθελε ο ίδιος», κατέληξε λέγοντας.
Ο πατέρας της Ελπίδας Τσούπα θρηνεί για την απώλεια της κόρης του
Τέμπη: «Ήταν ένα λουλούδι που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει» – Ο πατέρας της Ελπίδας Τσούπα συγκλονίζει μιλώντας για την απώλεια της κόρης του. Ο κ. Χρήστος μίλησε για την 28χρονη φοιτήτρια που, όπως είπε, έφτιαξε ο ίδιος τον τάφο της.
«Δεν θα φύγει καθόλου από τη μνήμη μας, άφησε πίσω της ένα τέτοιο έργο… Νιώθω λύπη που ήταν ένα λουλούδι που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, να ανοίξει, να ανθίσει. Δυστυχώς το νήμα της ζωής της κόπηκε τόσο βίαια», είπε ο πατέρας με δάκρυα στα μάτια.
Ο αβάσταχτος πόνος της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου
Από την πλευρά του, ο αδελφός της Hope δήλωσε ότι η οικογένειά του δεν είναι ακόμη δυνατόν να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς έχει συμβεί: «Έχουν περάσει ήδη 40 ημέρες και καταβάλλουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να καταλάβουμε ότι δεν θα είναι ποτέ ξανά κοντά μας. Δεν κοιμόμαστε τα βράδια, στριφογυρνάμε, τη μια στιγμή κλαίμε την άλλη θα γελάσουμε για δευτερόλεπτα, και μετά πάλι το ίδιο… δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε».
