Περιεχόμενα
Δείτε το βαθυστόχαστο γράμμα μιας μαθήτριας για τα Τέμπη, γραμμένο στη Λάρισα στις 3/7/2048. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έναν τόπο που αγαπούσαν οι γονείς της, αμφισβητεί την υπερπροστατευτικότητα της μητέρας της.
Λαχταρώντας την ανεξαρτησία, ζητάει την άδεια να παρευρεθεί μόνη της σε ένα πάρτι. Ένα ταξίδι στα αινιγματικά Τέμπη γίνεται το σκηνικό για μια συναισθηματική αποκάλυψη, όπου ένα τραγικό ατύχημα είχε στοιχίσει ζωές και γκρέμισε όνειρα. Η συνάντηση με ένα μυστηριώδες κορίτσι αποκαλύπτει τον παρατεταμένο απόηχο ξεχασμένων ψυχών.
Ζήστε αυτή τη συγκινητική ιστορία μέσα από τα λόγια της Γεωργίας Φωτάκη, μαθήτριας του 3ου Γενικού Λυκείου Ρεθύμνου.
Συγκλονιστική επιστολή μαθητών για τα Τέμπη
Λάρισα, 3/7/2048 (γράφει μια μαθήτρια).
Επιστρέψαμε στην Ελλάδα, την αγαπημένη πατρίδα της μητέρας μου. Ο μπαμπάς λατρεύει επίσης την Ελλάδα και εκστασιάζεται όταν ερχόμαστε εδώ.
Φέτος, θα γίνω 17 ετών και σχεδιάζω να ρωτήσω τη μαμά μου αν μπορώ να πάω σε ένα πάρτι μόνη μου και να επιστρέψω μόνη μου. Πάντα μου λέει «όταν θα είσαι μεγαλύτερη» ή «αργότερα». Αλλά δεν καταλαβαίνω. Όταν είμαστε στο εξωτερικό, με αφήνει να είμαι ανεξάρτητη. Ωστόσο, όλα αλλάζουν εδώ. Μεταμορφώνεται σε υπερπροστατευτική γιαγιά, που ανησυχεί συνεχώς για την ευημερία μου.
«Μην βγαίνεις έξω έτσι, θα κρυώσεις», «Πού πας τέτοια ώρα;». Αν αργήσω έστω και λίγο, τρελαίνεται και μου τηλεφωνεί ασταμάτητα. Αλλά μόλις φύγουμε από την Ελλάδα, ηρεμεί. Θέλω να μάθω το γιατί. Θα τη ρωτήσω.
Μια συζήτηση με τη μαμά
Εγώ: Μαμά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;.
Μαμά: Ναι, αγάπη μου. Ό,τι θέλεις.
Εγώ: Θα με αφήσεις να πάω σε ένα πάρτι απόψε και να γυρίσω μόνη μου;.
Μαμά: Μαμά: Όχι, αγάπη μου. Σου το έχω ξαναπεί, όταν μεγαλώσεις.
Εγώ: Τι εννοείς, μαμά; Είμαι αρκετά μεγάλος, έτσι δεν είναι; Σύντομα θα είμαι ενήλικας. Γιατί δεν με αφήνεις να έχω την ίδια ελευθερία εδώ;.
Μαμά: Πολλά δεν ξέρεις, γλυκιά μου. Σε παρακαλώ, ας μην ανοίξουμε παλιές πληγές.
Εγώ: Όχι, μαμά! Μου αξίζει να ξέρω! Αλλιώς θα πάω μόνη μου και δεν θα γυρίσω ποτέ!.
Μαμά: Μαμά: Κι αν πω ότι δεν θα πας;.
Εγώ: Αν έχετε καλό λόγο, τότε όχι.
Μαμά: Μαμά: Εντάξει, τότε. Μπες στο αυτοκίνητο.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και φύγαμε. Φύγαμε από τη Λάρισα, όπου μέναμε, και φτάσαμε σε ένα πανέμορφο μέρος. Υπήρχε μια πινακίδα που έγραφε «Τέμπη» και σταματήσαμε πιο κάτω στο δρόμο. Η μαμά μου αναστέναξε και ρώτησε.
Η ιστορία των Τεμπών
Μαμά: Σου αρέσει εδώ;.
Εγώ: Είναι πολύ ωραίο, αλλά πώς συνδέεται αυτό το μέρος με όλα τα άλλα;.
Μαμά: Θα σου πω μια ιστορία. Όταν ήμουν στην ηλικία σου, συνέβη κάτι τραγικό εδώ. Την 1η Μαρτίου 2023, δύο τρένα συγκρούστηκαν μετωπικά, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους σχεδόν εξήντα άτομα, τα περισσότερα από αυτά νεαρά.
Ήταν νέοι άνθρωποι με όνειρα και φιλοδοξίες για το μέλλον. Είχαν σχέδια να φτάσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν ποτέ… Σας αφήνω λοιπόν εδώ να περπατήσετε, να σκεφτείτε… Θα επιστρέψω σε μισή ώρα, εντάξει;.
Εγώ: «Εντάξει», είπα γεμάτος προσμονή, καθώς παρατήρησα το τρέμουλο στη φωνή της.
Περπάτησα τριγύρω, απολαμβάνοντας το μαγευτικό τοπίο, παρατηρώντας το τρένο και αναλογιζόμενος πώς πρέπει να ένιωσαν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια εκείνου του μοιραίου γεγονότος. Ξαφνικά, μια όμορφη νεαρή κοπέλα με πλησίασε.
Μια απροσδόκητη συνάντηση
Ξένος: «Ωραίο, έτσι δεν είναι;» είπε στέκεται δίπλα μου.
Εγώ: «Ναι, πολύ ωραία», απάντησα έκπληκτος από την παρουσία της. «Θα μπορούσατε ίσως να μου πείτε τι συνέβη εδώ;» Ήθελα να ακούσω μια διαφορετική προοπτική από αυτή που είχε μοιραστεί η μητέρα μου.
Str.
