Περιεχόμενα
- «Αφήστε με να σας ακούσω να το λέτε.»
- Μπροστά ο σύζυγος με τη μικρή στην αγκαλιά του και μια τσάντα με το τάμπλετ, το κινητό του, μια εφημερίδα, ένα σταυρόλεξο και μια πετσέτα.
- Πίσω μου, φορτωμένη με πετσέτες, αλλαξιές ρούχων, δέματα, τσουγκράνες, νεροπίστολα, φουσκωτά, βραχιολάκια, γλάστρες με φρούτα και δεν ξέρω τι άλλο και η εξάχρονη κόρη μου να μου κρατάει τη φούστα γιατί δεν έχω άλλο χέρι.
Αισθάνεστε ασφυξία στις διακοπές με τον σύζυγό μου; Δείτε γιατί λαχταρώ να ακυρώσω το ταξίδι μας παρά τον φαινομενικά τέλειο γάμο μας.
Ακούστε με καθώς μοιράζομαι τον ανώνυμο αγώνα μου ως μητέρα πλήρους απασχόλησης, παγιδευμένη σε μια μονότονη ρουτίνα στο ίδιο νησί, τηρώντας ένα σχολαστικά προγραμματισμένο πρόγραμμα. Ελάτε μαζί μου σε αυτό το ταξίδι της λαχτάρας για ελευθερία και προσωπικό χώρο μέσα στις απαιτήσεις της γονεϊκότητας.
Δεν θέλω να πάω διακοπές… με τον σύζυγό μου.
Μια εβδομάδα πριν από τις διακοπές και εύχομαι να υπήρχε ένας μαγικός τρόπος για να τις ακυρώσω.
Και επειδή αυτό ακούγεται σαν βλασφημία στην εποχή μας, πριν με λιθοβολήσετε, θα ήθελα να με ακούσετε.
«Αφήστε με να σας ακούσω να το λέτε.»
Σκέφτηκα πολύ καιρό να σου ανοίξω την καρδιά μου προστατευμένη από την ανωνυμία μου, γιατί όποιος μου μιλούσε για τα συναισθήματά μου θα με θεωρούσε τουλάχιστον αχάριστη.
Συμπληρώσαμε επτά χρόνια γάμου φέτος, με δύο παιδιά τριών και έξι ετών. Ο σύζυγος με καλή θέση και καλό μισθό στην κυβέρνηση. Όσες περικοπές κι αν έχουν γίνει, έχουμε τον τρόπο μας.
Είμαι μητέρα και νοικοκυρά πλήρους απασχόλησης.
Η επιλογή ήταν κοινή να σταματήσουμε να εργαζόμαστε για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Θα προσπαθήσω να περιγράψω τις διακοπές μου όσο πιο ρεαλιστικά μπορώ.
Για έξι καλοκαίρια (το πρώτο ήταν ο μήνας του μέλιτος), ο σύζυγός μου και εγώ πηγαίναμε στο ίδιο νησί. Στην ίδια περιοχή, στο ίδιο νοικιασμένο δωμάτιο, την ίδια ακριβώς ημερομηνία, για δεκαπέντε ημέρες.
Δεν υπάρχει λόγος για οποιαδήποτε αλλαγή, δεδομένου ότι είμαστε άνετα εκεί.
Η ενοικιαζόμενη κατοικία διαθέτει κουζίνα, φυσικά, επειδή πρέπει να μαγειρεύουμε και να τρώμε μέσα λόγω των παιδιών και της οικονομίας.
Όλα είναι προγραμματισμένα, από το τι τρώμε μέχρι την ώρα που το τρώμε για όλο το δεκαπενθήμερο, χωρίς καμία παρέκκλιση.
Και εδώ θέλω να περιγράψω μια τυπική ημέρα διακοπών, που επαναλαμβάνεται πάνω από δεκαπέντε φορές. Πρωινό ξύπνημα για μένα πριν ξυπνήσουν τα παιδιά για να ολοκληρώσουμε το δείπνο πριν φύγουμε.
Πρωινό για όλους και ένας αγώνας για να στριμώξουμε τα μωρά στα μαγιό τους και να ετοιμαστούμε για την παραλία.
Ευτυχώς δεν είναι μακριά, περίπου 200 μέτρα. Ξεκινάμε και θέλω να σας δώσω μια εικόνα.
Μπροστά ο σύζυγος με τη μικρή στην αγκαλιά του και μια τσάντα με το τάμπλετ, το κινητό του, μια εφημερίδα, ένα σταυρόλεξο και μια πετσέτα.
Πίσω μου, φορτωμένη με πετσέτες, αλλαξιές ρούχων, δέματα, τσουγκράνες, νεροπίστολα, φουσκωτά, βραχιολάκια, γλάστρες με φρούτα και δεν ξέρω τι άλλο και η εξάχρονη κόρη μου να μου κρατάει τη φούστα γιατί δεν έχω άλλο χέρι.
Ο σύζυγός μου που αράζει στην ξαπλώστρα θέλει γενικά την ησυχία του, να μην τον απασχολούν πολλά πράγματα, να ξεκουραστεί γιατί τον περιμένει ένας δύσκολος χειμώνας.
Όπως λέει, άλλωστε, είναι ο μόνος στην οικογένεια που εργάζεται (εγώ, φυσικά, δεν φέρνω χρήματα στο σπίτι).
Έτσι πρέπει να φροντίζω τα παιδιά. Πρέπει να μάθω στο ένα παιδί να κολυμπάει, να κολυμπήσω με το δεύτερο παιδί, να παίξω μαζί τους, να τα ταΐσω, να τα ντύσω.
Κολύμπι με την πραγματική έννοια του όρου και όχι να παρακολουθώ τα μικρά στη θάλασσα δεν θυμάμαι να το έχω κάνει αυτό τα τελευταία χρόνια.
Μετά από δύο ώρες το πολύ επιστρέφουμε στο ενοικιαζόμενο σπίτι. Θα πλυθούμε, θα φάμε, θα ξαπλώσουν για μια ώρα περίπου μέχρι να μπορέσω να τακτοποιήσω τα πιάτα, να ξεπλύνω τα μαγιό τους και γύρω στις πέντε πάλι στη θάλασσα για ένα δεύτερο γύρο.
Το δεύτερο μπάνιο, σύμφωνα με τον σύζυγό μου, είναι απαραίτητο.
Έτσι έχουμε μια ακριβή επανάληψη των πρωινών. Το βράδυ μια σύντομη βόλτα στο χωριό για ψώνια και παγωτό. Επιστροφή στο σπίτι για να τα βάλουμε για ύπνο. Σχεδόν πάντα κοιμάμαι πριν κοιμηθούν τα μικρά.
