Περιεχόμενα
Δείτε την εμπνευσμένη ζωή της Έλλης Λαμπέτη, μιας από τις πιο γνωστές ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Γεννημένη στις 13 Απριλίου 1926, η Έλλη Λούκο ήταν εγγονή του αγωνιστή του Κολοκοτρώνη και κόρη ιδιοκτήτη ταβέρνας.
Παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε την αρχική απόρριψη, το ταλέντο της αναγνωρίστηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη και σύντομα έγινε μια από τις αγαπημένες της μαθήτριες. Η ζωή της Έλλης Λαμπέτη ήταν γεμάτη επιτυχίες και προκλήσεις, όπως οι γάμοι της, οι τραγικές απώλειες και η μακρά μάχη με την ασθένεια, αλλά συνέχισε να δίνει παραστάσεις και να λαμβάνει εντυπωσιακές κριτικές μέχρι τις τελευταίες της ημέρες.
Η Έλλη Λαμπέτη, η γεννημένη ηθοποιός με το θρυλικό παρελθόν. Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1926 στα Βίλια Αττικής ως Έλλη Λούκου, εγγονή του αγωνιστή του Κολοκοτρώνη και κόρη ταβερνιάρη. Πατέρας της ήταν ο Κώστας Λούκος και μητέρα της η Αναστασία Σταμάτη.
Πρώιμα χρόνια και καριέρα
Το 1928 η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα και το 1941 έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά απορρίφθηκε. Το ταλέντο της αναγνωρίστηκε τελικά από τη Μαρίκα Κοτοπούλη, η οποία την πήρε ως αγαπημένη της μαθήτρια.
Το 1942 έκανε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στο έργο «Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα καθιερώθηκε ως ηθοποιός εξαιρετικής εσωτερικότητας με τον «Γυάλινο κόσμο» στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν. Την ίδια χρονιά έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία «Σκλάβοι χωρίς σκλάβους».
Το 1948 άρχισε να συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη και τον επόμενο χρόνο γνώρισε τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον πρώτο της μεγάλο έρωτα.
Το 1950 παντρεύτηκε τον Μάριο Πλωρίτη, αλλά ο γάμος τους δεν κράτησε πολύ και χώρισαν τρία χρόνια αργότερα, όταν η Έλλη γνώρισε τον Δημήτρη Χορν. Μαζί δημιούργησαν το δικό τους θίασο, ανεβάζοντας έργα όπως «Ο βροχοποιός», «Το νυφικό κρεβάτι» και «Το παιχνίδι της μοναξιάς». Επίσης, συμπρωταγωνίστησαν στην ταινία «Καλλιτεχνική Λύρα» (1956) του Γιώργου Τζαβέλα.
Άλλες κινηματογραφικές επιτυχίες της Έλλης Λαμπέτη κατά την περίοδο αυτή είναι οι ταινίες «Κυριακάτικο ξημέρωμα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956) και «Το τελευταίο ψέμα» (1957) του Μιχάλη Κακογιάννη.
Μεταγενέστερα χρόνια και κληρονομιά
Αν και η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν ήταν ένα αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στη σκηνή, η σχέση τους έληξε το 1959. Μέχρι τότε, η Έλλη είχε χάσει τη μητέρα της, τρία αδέλφια και ένα μωρό που θα αποκτούσαν με τον Χορν.
Η μόνη αχτίδα φωτός σε αυτά τα τραγικά χρόνια ήταν η συνάντησή της με τον Αμερικανό συγγραφέα Γουέικμαν, ο οποίος ήταν ο επόμενος σύζυγός της μέχρι το 1976.
Η δεκαετία του 1970 ήταν εξίσου δύσκολη για την Έλλη Λαμπέτη. Λόγω της επιθυμίας της να αποκτήσει παιδί, ενεπλάκη σε μια δικαστική διαμάχη που διήρκεσε τέσσερα χρόνια.
Οι φυσικοί γονείς της μικρής Elise, την οποία είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και απέκτησαν την επιμέλεια του παιδιού το 1974. Τα επόμενα χρόνια ήταν μια μάχη με την ασθένεια που την ταλαιπωρούσε από το 1967. Παρ’ όλα αυτά, συνέχισε να παίζει στο θέατρο, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές.
Η τελευταία της εμφάνιση ήταν το 1981, στο έργο «Σάρα – Τα παιδιά ενός μικρότερου Θεού», όπου ερμήνευσε με θαυμασμό το ρόλο της κωφάλαλης Σάρας. Λίγο αργότερα, η υγεία της επιδεινώθηκε και έχασε τη φωνή της. Η Έλλη Λαμπέτη άφησε την τελευταία της πνοή στις 3 Σεπτεμβρίου 1983, στο αμερικανικό νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.
Η ζωή της γράφτηκε σε βιβλίο από τον καλό της φίλο Freddy German και έγινε μπεστ σέλερ 13 χρόνια μετά το θάνατό της.
