Περιεχόμενα
Σε αυτό το γράμμα, μια μητέρα γράφει για τη μάχη του γιου της με τον καρκίνο και τη σημασία του να αγαπάμε τη ζωή.
Προτρέπει τους νέους να είναι υπεύθυνοι και να μην θεωρούν τη ζωή τους δεδομένη, καθώς είναι ένα δώρο που πρέπει να τιμάται με γενναιότητα και σεβασμό. Επισημαίνει πώς οι επιλογές μας μπορούν να επηρεάσουν τις ζωές των γύρω μας και καλεί όλους να αγαπούν και να εκτιμούν τη δική τους ζωή και τη ζωή των αγαπημένων τους προσώπων.
Ας αφιερώσουμε ένα λεπτό για να σκεφτούμε τη σημασία της ζωής και την ευθύνη που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας και στους γύρω μας.
Μήνυμα υπευθυνότητας και σεβασμού της ζωής
«Έφυγε μακριά μας, τον πήρε ένας καρκίνος μια Λερναία Ύδρα που, όσο σκληρά κι αν πάλεψε, για να την πολεμήσει, ήταν αδύνατο».
Επιστολή στη «Ροδιακή» έστειλε η μητέρα του παιδιού που πριν από τέσσερα χρόνια «έφυγε» από τη ζωή μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο, αφιερώνοντας το περιεχόμενό της στον γιο της, τον Μανώλη, που «πέταξε» στη γειτονιά των αγγέλων, αλλά και σε όλα τα νέα παιδιά, ώστε να προσέχουν όταν βρίσκονται στους δρόμους για να διαφυλάξουν αυτό το Θείο Δώρο, που λέγεται ζωή!.
Η ζωή είναι πολύτιμη και πρέπει να γίνεται σεβαστή
Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που έχασα τον γιο μου, ο οποίος θα ήταν τώρα τελειόφοιτος λυκείου.
Έφυγε από κοντά μας επειδή τον κατακρεούργησε ένας καρκίνος μια Λερναία Ύδρα που όσο σκληρά κι αν πάλευε να την καταπολεμήσει, ήταν αδύνατο.
Για μια μητέρα σαν εμένα, η απώλεια του παιδιού της, ειδικά σε τόσο μικρή ηλικία, αποτελεί σημείο καμπής στη ζωή της.
Από εκείνο το σημείο και μετά ζεις δύο ζωές ταυτόχρονα: αυτή που στάζει σιωπηλά σταγόνα σταγόνα έναν αδιάκοπο θρήνο, έναν κόμπο στο λαιμό που σου θυμίζει συνεχώς την οδυνηρή απώλεια, και την άλλη που πρέπει να περάσεις γιατί έχεις μια υποχρέωση απέναντί του που σου δόθηκε να υπηρετήσεις.
Και επειδή είναι δώρο δώρο του Θεού πρέπει να το τιμάτε όχι με την κακία και τη δειλία του θύματος αλλά με τη γενναιότητα του πολεμιστή που έχασε μια μεγάλη και σημαντική μάχη αλλά όχι τον πόλεμο.
Διότι ο πόλεμος είναι δική σας υπόθεση και πρέπει να τον πολεμήσετε μέχρι τέλους, δηλαδή μέχρι το τέλος σας.
Να είστε υπεύθυνοι και να αγωνίζεστε για τη ζωή
Ωστόσο, σήμερα, αυτή την ημέρα μνήμης του Μανώλη μου, ξεδιπλώνω αυτές τις σκέψεις, όχι για να προκαλέσω τη συμπάθεια και τη στήριξή σας, την οποία, άλλωστε, απολαμβάνω αφειδώς όλο αυτό το διάστημα, αλλά για να στείλω ένα ισχυρό μήνυμα ευθύνης και σεβασμού που οφείλουμε όλοι μας όχι μόνο στο δώρο της ζωής μας, αλλά και στους δικούς μας ανθρώπους.
Πόσοι άνθρωποι χωρίς αίσθημα ευθύνης απαξιώνουν, σπαταλούν το πολύτιμο και μοναδικό δώρο αυτής της χρονικής περιόδου που μας δόθηκε την οποία ονομάζουμε ζωή για να τη ζήσουμε σε αυτόν τον όμορφο πλανήτη και να τη μοιραστούμε με τους ανθρώπους γύρω μας με τους οποίους έχουμε λιγότερο ή περισσότερο στενές σχέσεις.
Πόσοι από εμάς κάθε μέρα, κάθε στιγμή, θα έλεγα, συνειδητοποιούμε τη μοναδική της αξία και πόσοι από εμάς συνειδητοποιούμε πώς η μικρή μας ευθύνη μπορεί να σηματοδοτήσει μια για πάντα την πορεία τόσων ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα μας.
Να μετατρέψουμε τη ζωή τους σε ένα ατελείωτο μαρτύριο, έναν Γολγοθά χωρίς κορυφή και μια τελική σταύρωση.
Ένα κάλεσμα στους νέους να αγαπήσουν τη ζωή
Απευθύνομαι μέσω αυτού του σύντομου κειμένου, κυρίως, στους νέους ανθρώπους που χάνονται στην άσφαλτο της Ρόδου, που στερούνται εντελώς άδικα μια για πάντα την τεράστια ευκαιρία να συνεχίσουν να κολυμπούν στη θάλασσα των εμπειριών της ζωής.
Ταυτόχρονα, στερούν και από τους δικούς τους ανθρώπους τον κοινό περίπατο στις λεωφόρους και τα μονοπάτια της. Τους στερούν τη συνύπαρξη και τη συμμέτοχη στα ιερά μυστήριά της. Πόσο δεν συνειδητοποιούν την πίκρα και τον πόνο που αφήνουν πίσω τους για πάντα σε όσους τους συνδέει μια κοινή Μοίρα: μητέρα, πατέρα, αδέρφια….
Τιμώντας τη ζωή και τα αγαπημένα μας πρόσωπα
Σήμερα, προς τιμήν της μνήμης του γιου μου και των πολύτιμων.
