Περιεχόμενα
Ο αγώνας μιας ανύπαντρης μητέρας να φροντίσει τα παιδιά της έφερε στο φως τα ζητήματα που μαστίζουν την Ελλάδα.
Από τους φόρους που δεν φαίνεται ποτέ να ωφελούν τους πολίτες μέχρι τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι στρατιώτες και οι δάσκαλοι, αυτή η μητέρα αναρωτιέται γιατί θα έστελνε ποτέ το παιδί της να υπηρετήσει μια χώρα που δεν υπηρετεί τον λαό της. Σε αυτή τη χώρα, οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες επωφελούνται, ενώ ο υπόλοιπος πληθυσμός αφήνεται να υποφέρει. Είναι άραγε περίεργο που πολλοί Έλληνες έχουν μείνει με απογοήτευση και απογοήτευση;.
Γιατί το να στέλνουμε τα παιδιά μας να υπηρετήσουν τη χώρα τους είναι μια δύσκολη απόφαση;
Μια ανύπαντρη μητέρα μοιράστηκε τον αγώνα της για την ανατροφή των δύο παιδιών της με χαμηλή σύνταξη και χωρίς δικαίωμα σε οικογενειακά επιδόματα λόγω του συνδυασμού του εισοδήματός της με το εισόδημα των παιδιών της.
Διερωτάται αν αξίζει να στείλει το παιδί της να υπηρετήσει τη χώρα που δεν τα υπηρετεί.
Ο αγώνας του να ζεις σε μια χώρα που μόνο ζητάει και ποτέ δεν δίνει
Πληρώνουμε φόρους με την ελπίδα ότι θα πάνε εκεί που πρέπει, αλλά καταλήγουν στις τσέπες διεφθαρμένων πολιτικών. Τα ιδρύματα που προσφέρουν έργο συντηρούνται από δωρεές και την εθελοντική βοήθεια των πολιτών.
Οι βουλευτές και οι υφυπουργοί απολαμβάνουν έναν πολυτελή τρόπο ζωής, ενώ η υπόλοιπη χώρα υποφέρει.
Αξίζει να στέλνουμε τα παιδιά μας να υπηρετήσουν σε τραγικές συνθήκες;
Το να στέλνουμε τα παιδιά μας να υπηρετήσουν την πατρίδα τους σημαίνει ότι τα στέλνουμε να τρώνε ληγμένα τρόφιμα και να υπηρετούν σε τραγικές συνθήκες, ενώ εμείς πληρώνουμε γι’ αυτό με φόρους.
Οι δάσκαλοι στέλνονται να εκπαιδεύσουν παιδιά στην άλλη άκρη της χώρας και τους δίνεται ένας πενιχρός μισθός. Τα παιδιά με πτυχία προορίζονται να είναι σκλάβοι με ατελείωτα 12ωρα και πεντάλεπτα διαλείμματα.
Αξίζει η χώρα μας την αφοσίωσή μας;
Μια χώρα που ξεζουμίζει τα παιδιά της και στη συνέχεια τα στέλνει μακριά δεν αξίζει πίστη. Τα κοροϊδεύει. Ως γονείς, πρέπει να αναρωτηθούμε αν αξίζει τον κόπο να στέλνουμε τα παιδιά μας να υπηρετήσουν τη χώρα, όταν η χώρα δεν τα υπηρετεί.
Συμπέρασμα
Το να ζεις σε μια χώρα που μόνο παίρνει και ποτέ δεν δίνει είναι ένας αγώνας.
Το να στέλνουμε τα παιδιά μας να υπηρετούν σε τραγικές συνθήκες και να τρώνε ληγμένα τρόφιμα, ενώ εμείς πληρώνουμε γι’ αυτά με φόρους, δεν είναι μια απόφαση που πρέπει να πάρουμε ελαφρά τη καρδία. Ως πολίτες, πρέπει να αναρωτηθούμε αν η χώρα μας αξίζει την πίστη και την υποστήριξή μας.
