Περιεχόμενα
- Η τελευταία ταινία του Λάμπρου Κωνσταντάρα
- Το σενάριο και οι προκλήσεις της υγείας
- Μια ηλεκτρική ατμόσφαιρα
- Η δύναμη της υποκριτικής
- Μια τραγική τροπή των γεγονότων
- Ο τρόφιμος της Βάρκιζας
- Επικοινωνώντας μέσα από τα σημειωματάρια
- Η τελευταία ταινία του Λάμπρου Κωνσταντάρα
- Το σενάριο και οι προκλήσεις για την υγεία
- Ένα δύσκολο ξεκίνημα
- Η μαγεία της υποκριτικής
- Μια τραγική τροπή των γεγονότων
Δείτε την αξιοσημείωτη ιστορία του Λάμπρου Κωνσταντάρα, την τελευταία του ταινία και τη μάχη του με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Η τελευταία ταινία του Λάμπρου Κωνσταντάρα
Στις 5 Νοεμβρίου του 1981, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας καθήλωσε το κοινό με την πρεμιέρα της ταινίας «Ο Λαμπρούκος Αγριόγατος». Δεν ήξεραν ότι αυτή θα ήταν η τελευταία εμφάνιση του καταξιωμένου ηθοποιού στη μεγάλη οθόνη….
Το σενάριο και οι προκλήσεις της υγείας
Το σενάριο, το οποίο είχε συγγράψει ο γιος του Δημήτρης και ένας άγνωστος συγγραφέας, έφερε το ψευδώνυμο Πάνος Τσίρας, ένα προσωπείο που είχε αναλάβει ο ίδιος ο Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Παρά την επιδείνωση της υγείας του, ο ηθοποιός ήταν αποφασισμένος να δώσει παραστάσεις, αναζητώντας κίνητρα στη ζωή του. Στο βιβλίο «Τα παρασκήνια του ελληνικού κινηματογράφου» του Μάκη Δελαπόρτα, εξιστορούνται τα πρώτα γυρίσματα της τελευταίας ταινίας του Κωνσταντάρα, όπως τα περιγράφει η συμπρωταγωνίστριά του Μάρω Κοντού.
Μια ηλεκτρική ατμόσφαιρα
«Την πρώτη μέρα υπήρχε μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα», θυμήθηκε. «Γυρίζαμε σε ένα ξενοδοχείο στη Βουλιαγμένη και περιμέναμε με ανυπομονησία την άφιξη του Λάμπρου. Όταν επιτέλους εμφανίστηκε, με υποδέχτηκε με τα λόγια: «Τι κακάρωσες, ψηλέ;».
Ξαφνιάστηκα, αλλά έκρυψα την έκπληξή μου. Πλησίασα τον Καραγιάννη, ρωτώντας πώς θα χειριστούμε την κατάσταση του Λάμπρου χωρίς να τον εκθέσουμε. Ο Καραγιάννης μου απάντησε: «Ας προχωρήσουμε και θα δούμε». Έτσι ξεκινήσαμε. Το στόμα μου στέγνωσε και αναρωτιόμουν τι θα συνέβαινε στη συνέχεια.
Ξαφνικά, ο Λάμπρος αναφώνησε: «Παιδιά, πάμε, είμαι έτοιμος!»».
Η δύναμη της υποκριτικής
Όσο εκτυλισσόταν η σκηνή, ο Λάμπρος απέδωσε ως εκ θαύματος τις ατάκες του άψογα, χωρίς ίχνος δισταγμού. Αλλά όταν οι κάμερες σταμάτησαν να γυρίζουν, οι αγώνες του επανεμφανίστηκαν.
Η μεταμορφωτική δύναμη της υποκριτικής έλαμψε, όπου ο πόνος και τα προβλήματα διαλύονται πάνω στη σκηνή. Τέτοια ήταν η γοητεία που βιώσαμε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων αυτής της ταινίας. Ωστόσο, το τι μέλλει γενέσθαι για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα παρέμενε αβέβαιο….
Μια τραγική τροπή των γεγονότων
Στα 68 του χρόνια, ο Κωνσταντάρας είχε ακόμα σχέδια για το μέλλον. Διατήρησε το πάθος του για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την ίδια τη ζωή. Δυστυχώς, η μοίρα είχε διαφορετικά σχέδια.
Μέσα σε διάστημα λίγων μηνών, ο Λάμπρος υπέστη δύο εξουθενωτικά εγκεφαλικά επεισόδια, που τον άφησαν χωρίς φωνή και μείωσαν την κίνηση στο δεξί του χέρι. Το πλήγμα χτύπησε βαθιά την ψυχή του, βυθίζοντάς τον σε μια βαθιά μελαγχολία, η οποία σύντομα εξελίχθηκε σε σοβαρή κατάθλιψη.
Ο τρόφιμος της Βάρκιζας
Μέσα στην απελπισία του, ο Λάμπρος αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή, διακόπτοντας κάθε επαφή και κερδίζοντας το προσωνύμιο «ο τρόφιμος της Βάρκιζας» στον Τύπο και τα περιοδικά.
Οι επαφές του περιορίζονταν σε σύντομα χαμόγελα και νεύματα καθώς περίμενε τις επισκέψεις του γιου του, Δημήτρη. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της σκοτεινής περιόδου που ο δημοσιογράφος και βιογράφος Δημήτρης Λυμπερόπουλος κανόνισε μια συνέντευξη, αποτυπώνοντας την τελευταία ματιά του Λάμπρου Κωνσταντάρα λίγες εβδομάδες πριν φύγει από τη ζωή.
Επικοινωνώντας μέσα από τα σημειωματάρια
Στο σημειωματάριό του, ο Λάμπρος εξέφραζε την πικρία του με τις λέξεις «γιατί εμένα», συμπυκνώνοντας την αγωνία του.
Η συνέντευξη, που διεξήχθη με αυτόν τον σιωπηλό τρόπο, είδε τον Λάμπρο να παρασύρεται συχνά, ικανός να επικοινωνήσει μόνο με χειρονομίες ή να εκστομίσει τη φράση που μπορούσε ακόμα να εκφράσει μετά τα εγκεφαλικά επεισόδια: «Στο διάολο». Βυθίστηκε όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη, μέχρι που εισήχθη στο Ασκληπιείο Νοσοκομείο Βούλας, όπου πέρασε τις τελευταίες του μέρες. Τελικά, η ιστορία θυμάται «τον τρόφιμο της Βάρκιζας» για την τελευταία του.
Με δυσκολία μιλούσε, όλοι μας παγώσαμε: Κωνσταντάρα και το σοβαρό πρόβλημα υγείας του.
Η τελευταία ταινία του Λάμπρου Κωνσταντάρα
Στις 5 Νοεμβρίου 1981, έκανε πρεμιέρα η ταινία «Το μπαλαντέρ του Λαμπρούκου», με πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, όπως οι περισσότεροι από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο ήδη γνωρίζετε.
Αυτό όμως που δεν γνώριζαν οι χιλιάδες θεατές που έσπευσαν να δουν την ταινία στον κινηματογράφο ήταν ότι ήταν η τελευταία εμφάνιση του μεγάλου αυτού ηθοποιού στη μεγάλη οθόνη….
Το σενάριο και οι προκλήσεις για την υγεία
Το σενάριο υπογράφει ο γιος του Δημήτρης και ένας άλλος, άγνωστος, συγγραφέας. Πάνος Τσίρας, που δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει αυτό το ψευδώνυμο.
Η υγεία του μεγάλου ηθοποιού είχε επιδεινωθεί, αλλά ήθελε να παίξει, προκειμένου να ξαναβρεί κίνητρο στη ζωή του. Ο Μάκης Δελαπόρτας, στο βιβλίο του «Τα βακχικά του ελληνικού κινηματογράφου» περιγράφει τι συνέβη στα πρώτα γυρίσματα της τελευταίας ταινίας του Λαμπρούκου. Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια της συμπρωταγωνίστριάς του, Μάρως Κοντού.
Ένα δύσκολο ξεκίνημα
«Την πρώτη ημέρα υπήρχε μια αρκετά ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα για όλους μας», είχε πει. «Θυμάμαι ότι κάναμε γυρίσματα σε ένα ξενοδοχείο στη Βουλιαγμένη και περιμέναμε όλοι να έρθει ο Λάμπρος.
Κάποια στιγμή έφτασε και πηδήξαμε όλοι πάνω του για να τον αγκαλιάσουμε και να τον καλωσορίσουμε. Εκείνος, μόλις με είδε, μου είπε: «Τι κάνεις, ψηλέ;» Σοκαρίστηκα, αλλά προσπάθησα να μην το δείξω. Άρπαξα τον Καραγιάννη και τον ρώτησα: «Ε, Κώστα, τι θα κάνουμε; Πώς θα τους το πει ο Λάμπρος; Θα τον ξεσκεπάσουμε τον άνθρωπο και δεν θα το κάνει».
«Δεν πειράζει, ας ξεκινήσουμε και θα δούμε» απάντησε εκείνος. Ας πάμε λοιπόν για το προσκήνιο. Είχα καταπιεί τη γλώσσα μου. Το στόμα μου ήταν στεγνό. «Θεέ μου» είπα «τι γίνεται τώρα;». Ο Λάμπρος φώναξε: «Παιδιά, πάμε, είμαι έτοιμος!».
Η μαγεία της υποκριτικής
Τότε άκουσα τον Καραγιάννη να φωνάζει «σχέδιο» για να ξεκινήσουμε. Και, ως εκ θαύματος, ξεκινώντας τη σκηνή, ο Λάμπρος δεν κόμπιασε. Είπε όλες τις ατάκες του με τη μία, χωρίς να σταματήσει ούτε μια φορά.
Με το που τελείωσε το πλάνο του ήταν πάλι δυσλεκτικός. Όταν ξεκινήσαμε τα γυρίσματα δεν έγινε τίποτα. Σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Τι μαγική δύναμη μας δίνει αυτή η δουλειά; Συμβαίνει τόσο συχνά.
Ό,τι κι αν έχεις, όποιον πόνο κι αν έχεις, όποια προβλήματα κι αν κουβαλάς, μόλις ανέβεις στη σκηνή όλα εξαφανίζονται. Είναι σαν κάτι να γίνεται μαγικό, ανεξήγητο. Αυτό συνέβη στην ταινία με τον Λάμπρο. Όταν πήγαμε για «γύρισμα», ήταν ο Λάμπρος που όλοι ξέραμε, αλλά στα διαλείμματα το πρόβλημα επανεμφανιζόταν».
Μια τραγική τροπή των γεγονότων
Ποιος ξέρει, ίσως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας να είχε άλλα σχέδια για το μέλλον.
Εξάλλου, ήταν ακόμα 68 ετών και σίγουρα δεν είχε χάσει την όρεξη και τη δίψα του για το θέατρο, τον κινηματογράφο και φυσικά την ίδια τη ζωή, την οποία ούτως ή άλλως ρουφούσε μέχρι τέλους. Δυστυχώς, όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε. Λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα ο Κωνσταντάρας θα χτυπηθεί από ένα διπλό εγκεφαλικό μέσα σε δύο μήνες ουσιαστικά, το δεύτερο τόσο σοβαρό που θα χάσει τη φωνή του και την κίνηση στο δεξί του χέρι.
Το πλήγμα ήταν τόσο μεγάλο που.
