Περιεχόμενα
Παλεύοντας σε μια σχέση που χειροτερεύει, αρνούμαι να αποδεχτώ την πραγματικότητα του χωρισμού μας. Αναπολώ την ημέρα του γάμου μας, όπου κάποτε ευδοκιμούσε η ευτυχία.
Με τα χρόνια, αντιμετωπίσαμε τις προκλήσεις, τη μοναξιά και τη γονεϊκότητα, αλλά πάλεψα να σώσω το δεσμό μας. Ωστόσο, οι προσπάθειές μου περνούν απαρατήρητες και βρίσκομαι μόνη μου, επωμιζόμενη το βάρος της καταρρέουσας σχέσης μας. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω την αλήθεια και να αναγνωρίσω ότι είμαι μόνη μου.
Αρνούμαι να δεχτώ ότι έχουμε χωρίσει, ότι είμαι γυναικάς και το λέω «προσπαθώ να κάνω μια προσπάθεια για τη σχέση μας».
Αναλογιζόμενοι την ημέρα του γάμου μας
Πρόσφατα, θυμήθηκα την ημέρα του γάμου μας. Τον ενθουσιασμό καθώς κατέβαινα μόνη μου τις σκάλες με το νυφικό μου, περιμένοντας με ανυπομονησία να φτάσουν όλοι. Το να σε βλέπω να με περιμένεις στην εκκλησία με γέμισε χαρά.
Αλλά τώρα, μετά από 10 χρόνια, νιώθω συντετριμμένη.
Ένα μοναδικό ταξίδι στη γονεϊκότητα
Ο γάμος δεν αποτελούσε κορυφαία προτεραιότητα για εμάς. Με το προηγούμενο πικρό διαζύγιό του, ο σύζυγός μου είχε επιφυλάξεις και εγώ δεν ενδιαφερόμουν ιδιαίτερα.
Ωστόσο, έμεινα έγκυος και παρά τις προκλήσεις, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι μαζί. Καθυστερήσαμε τον γάμο μας λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, κάνοντας τη ζωή μας πιο ταραχώδη, καθώς συνδυάζαμε τις ευθύνες, το μωρό και τον προγραμματισμό για το μέλλον.
Μοναξιά και αγώνες
Ζώντας στο εξωτερικό, αντιμετωπίσαμε τεράστιο άγχος, μοναξιά και οικονομική πίεση. Ο ερχομός του δεύτερου παιδιού μας συνέπεσε με την πανδημία, αφήνοντάς μας απομονωμένους και χωρίς υποστήριξη.
Βίωσα τον πόνο του να γεννάω μόνη μου, ενώ ο σύζυγός μου εργαζόταν ακούραστα. Η έλλειψη βοήθειας και κατανόησης επιβάρυνε τη σχέση μας και η συμπεριφορά του απέναντί μου άλλαξε.
Απεγνωσμένες προσπάθειες επανασύνδεσης
Αναζητήσαμε θεραπεία για να βελτιώσουμε τους ρόλους μας ως γονείς και σύντροφοι, αλλά μόνο εγώ ήμουν αφοσιωμένος. Παρά τις προσπάθειές μου, η συμπεριφορά του παρέμεινε αμετάβλητη.
Μετακομίσαμε σε ένα νησί για σταθερότητα, απομονώνοντας περαιτέρω τους εαυτούς μας. Ένιωθα μόνη, θυσιάζοντας συνεχώς τις ανάγκες μου και αποζητώντας τη στοργή και την κατανόησή του.
Ένας ατελείωτος κύκλος απογοήτευσης
Συνήθισα την παραμέληση, τη συνεχή υποτίμηση και τη συναισθηματική απόσταση. Οι εκκλήσεις μου για ποιοτικό χρόνο και υποστήριξη έπεφταν στο κενό.
Η ζωή μου περιστρεφόταν γύρω από τις δουλειές του σπιτιού, τη φροντίδα των παιδιών και την εξάντληση, ενώ εκείνος κυνηγούσε τις επιθυμίες του. Ένιωθα σαν σκιά του παλιού μου εαυτού, εξαφανισμένη σε έναν ρόλο που δεν ήθελα.
Αγωνιώ για την ελευθερία
Αναρωτιέμαι γιατί είμαστε ακόμα μαζί, όταν νιώθω τόσο μόνη και ασήμαντη. Δεν δείχνει πλέον στοργή ή μου φέρεται με καλοσύνη. Είμαι παγιδευμένη σε έναν κύκλο εργασίας, καθαριότητας και φροντίδας των παιδιών, χάνοντας από τα μάτια μου τη δική μου ευτυχία.
Έχω γίνει πικρόχολη και αγανακτισμένη, ένα απλό κέλυφος αυτού που ήμουν κάποτε. Ήρθε η ώρα να αναγνωρίσουμε την αλήθεια – έχουμε ήδη χωρίσει.
Αγκαλιάζοντας ένα νέο κεφάλαιο
Melpomene.
