Περιεχόμενα
Ανατριχιαστικό: Πόντιος επιζών αφηγείται τη Γενοκτονία των Ποντίων
Δείτε την ανατριχιαστική αφήγηση ενός από τους τελευταίους επιζώντες της Γενοκτονίας των Ποντίων, καθώς μοιράζεται τις εμπειρίες του και τον διαρκή πόνο της αξέχαστης πατρίδας του. Η συνέντευξη αυτή, που πραγματοποιήθηκε από την κ. Αντωνιάδου Μαρία για την εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» στις 19 Μαΐου 2010, ρίχνει φως σε ένα τραγικό κεφάλαιο της ιστορίας.
Ανατριχιαστικό: Πόντιος επιζών αφηγείται τη Γενοκτονία των Ποντίων
Ένας από τους τελευταίους επιζώντες της Γενοκτονίας των Ποντίων μιλάει για την αξέχαστη πατρίδα του και τις οδυνηρές εμπειρίες που τον στοιχειώνουν. Η συνέντευξη δόθηκε στην κ. Αντωνιάδου Μαρία για την εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» στις 19 Μαΐου 2010.
Η ιστορία ενός έθνους
Για κάποιους φαίνεται σαν ένα παραμύθι, ενώ άλλοι το βλέπουν σαν ένα μακρινό τραγικό γεγονός που συνέβη στο παρελθόν. Κάποιοι αγνοούν.
Ωστόσο, για χιλιάδες είναι μια ημέρα μνήμης: 353.000 Έλληνες, συμπεριλαμβανομένων ανδρών, γυναικών, παιδιών, εφήβων και ηλικιωμένων, εγκαταλείφθηκαν ανελέητα σε πλαγιές, χωράφια και χαράδρες, με τα σώματά τους να μένουν άταφα.
Τα Τάγματα Εργασίας, αφού τους εξολόθρευσαν, πέταξαν τα λείψανά τους αναίσθητα… Μόνο λίγοι επιζώντες, και ακόμη λιγότεροι που ζουν ακόμη σήμερα, μαρτυρούν και μεταφέρουν τις μαρτυρίες τους στα παιδιά, τα εγγόνια, τα δισέγγονα και τα δισέγγονα τους. Αφηγούνται την τραγωδία, τη φρίκη του πολέμου και τα βάθη του φανατισμού.
Η μαρτυρία μιας ζωής
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο 98χρονος κ. Σταύρος Κοντογιαννίδης μοιράστηκε τις εμπειρίες του με τα παιδιά του την Αριάδνη, την Παρθένα, την Άννα, τον Επαμεινώνδα και τον Θεόδωρο και μετέδωσε τις ιστορίες του στα δέκα εγγόνια και τα δισέγγονά του. Αν ο χρόνος το επιτρέπει, επιθυμεί να μοιραστεί τις ανεξίτηλες αναμνήσεις του με τα δισέγγονα του.
Μιλάει για τον πατέρα του, Θεόδωρο Κοντογιαννίδη, ο οποίος υπήρξε επίσης θύμα, και για τη θεία του Ελένη, η οποία αρνήθηκε να αποκαλύψει την κρυψώνα του συζύγου της Αναστάση. Μιλάει για τους Τούρκους συμπατριώτες τους που τους προειδοποίησαν για την επικείμενη καταστροφή και βοήθησαν στη διαφυγή τους.
Μια ζωντανή μνήμη
Ο Σταύρος Κοντογιαννίδης γεννήθηκε στον Ζήμωνα Χαριενά, Αργυρούπολη, Τραπεζούντα. Ο πατέρας του, Θεόδωρος, εργάστηκε ως υποδηματοποιός, αγρότης και ξυλουργός πριν συνταξιοδοτηθεί.
Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στον Πολύμυλο Κοζάνης και τώρα κατοικεί στη Θέρμη Θεσσαλονίκης. Είναι ένας ταπεινός και εργατικός άνθρωπος, με τα χέρια του να φέρουν ακόμα τα σημάδια του μόχθου, παρόλο που έχουν περάσει περισσότερα από 20 χρόνια από τη συνταξιοδότησή του. Η προσφυγιά δεν του επέτρεψε να λάβει εκπαίδευση.
Η ποντιακή γλώσσα είναι βαθιά συνυφασμένη με την ταυτότητά του και τα συναισθήματα που του προκαλεί είναι βαθιά. Ο χρόνος δεν έχει μειώσει τις αναμνήσεις του.
Ένας συγκλονιστικός απολογισμός
Σε συνέντευξή του στο «Βήμα», μοιράζεται με θάρρος τις οδυνηρές εμπειρίες του. Επιθυμεί να θυμούνται όλοι, να μην καλλιεργούν το μίσος, αλλά να μην ξεχνούν ποτέ.
Ο ίδιος διηγείται: «Ήμουν οκτώ ετών όταν, μια μέρα, οι Τούρκοι χωρικοί και οι γείτονες μας είπαν ότι έπρεπε να φύγουμε. Οι Τσέτες ερχόντουσαν… Υπήρχαν φωνές, κραυγές και θρήνοι. Βγήκαμε στους δρόμους, αφήνοντας τα πάντα πίσω μας εκτός από τις φωτογραφίες μας… και τις ψυχές μας. Δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά.
Δεν καταλάβαινα γιατί η μητέρα μου κοιτούσε το διώροφο σπίτι μας και έκλαιγε, κρατώντας μας σφιχτά στην αγκαλιά της. Οι μεγαλύτεροι κουβαλούσαν λίγα ρούχα και ψωμί, ενώ άλλοι έσπευσαν στην όμορφη εκκλησία μας, τον Άγιο Γεώργιο, παίρνοντας εικόνες, το Ευαγγέλιο και το σταυρό. Μητέρες έχασαν τα παιδιά τους, αδέρφια χωρίστηκαν.
Φωνές, κραυγές, κατάρες από τη μια πλευρά και διαταγές και πυροβολισμοί από την άλλη. Όλοι προσευχηθήκαμε στον Θεό, ο οποίος δεν μπορούσε να μας σώσει».
Έχασε τρία από τα.
