Περιεχόμενα
Μάθετε για την εμπνευσμένη ζωή του Τάκη Χαλά, του Έλληνα ηθοποιού που γεννήθηκε με νανισμό και έζησε τη ζωή του σαν γίγαντας.
Παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε διακρίσεις, συμμετείχε σε πολλές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις και έγινε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες και αγαπημένες φιγούρες του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου. Τις τελευταίες του μέρες έμεινε απομονωμένος και ξεχασμένος από όλους, ενώ ακόμα και η τελευταία του επιθυμία να παρευρεθούν όλοι στην κηδεία του έμεινε ανεκπλήρωτη.
Δείτε πώς ο Τάκης Χαλάς χρησιμοποίησε το χιούμορ και το θράσος για να ξεπεράσει τα εμπόδια και να αφήσει το στίγμα του στον κόσμο του θεάματος.
Κανείς δεν πήγε στην κηδεία του: Ο «γιγαντιαίος» νάνος της ταινίας και η τελευταία του επιθυμία
Ο Τάκης Χαλάς ήταν ένας ηθοποιός που γεννήθηκε με νανισμό και έζησε τη ζωή του σαν γίγαντας. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες κατά τη διάρκεια της ζωής του και συνεργάστηκε με πολύ μεγάλα ονόματα, αλλά πέθανε ξεχασμένος και απομονωμένος.
Ο Χαλάς ήταν μια από τις πιο αναγνωρίσιμες και αγαπημένες φιγούρες του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου.
Τάκης Χάλας: Ξεπερνώντας τα εμπόδια
Ο Χάλας γεννήθηκε με νανισμό το 1951 στην Αθήνα.
Αν σήμερα είναι δύσκολο για κάποιον που ξεκινά τη ζωή του με μια αναπηρία σε σχέση με τους άλλους, μπορούμε μόνο να φανταστούμε πώς ήταν τα πράγματα για ένα παιδί που γεννήθηκε με νανισμό εκείνη την εποχή. Ο Χάλας χρησιμοποίησε κάθε εμπόδιο ως όπλο στην προσπάθειά του για επιβίωση, αναπτύσσοντας γρήγορα τον δικό του αμυντικό μηχανισμό ενάντια στον εκφοβισμό, τις διακρίσεις και τον ρατσισμό.
Το χιούμορ και το θράσος ήταν τα όπλα του, τα οποία κάλυπταν όσο το δυνατόν περισσότερο την έλλειψη μπούσουλας.
Ο γνωστός θεατρικός παραγωγός της εποχής, Βαγγέλης Λειβαδάς, είδε τον Χάλα να δουλεύει σε ένα βενζινάδικο και αναγνώρισε το ταλέντο του. Ο Λειβαδάς αποφάσισε να του δώσει έναν μικρό ρόλο σε μια καλοκαιρινή επιθεώρηση που θα ανέβαινε στο Πάρκο.
Το δέσιμο του Χάλα με το κοινό ήταν άμεσο. Ένας αμοιβαίος έρωτας με την πρώτη ματιά. Από εκείνο το σημείο και μετά, η καριέρα του Χάλας απογειώθηκε και το βενζινάδικο ως μέσο βιοπορισμού αποτέλεσε παρελθόν.
Τάκης Χάλας: Ελληνικός Κινηματογράφος και Θέατρο
Ο Χάλας συμμετείχε σε πολλές ταινίες κατά τα «χρυσά» χρόνια του ελληνικού κινηματογράφου, γεγονός που τον οδήγησε να συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής.
Έπαιξε διάφορους ρόλους και κατάφερε να τους ενσαρκώσει με επιτυχία, όσο μικροί ή μεγάλοι κι αν ήταν. Με καλή αίσθηση του χιούμορ και ανοιχτό χαρακτήρα, δεν άργησε να επιχειρήσει αρκετές φορές να ξεφύγει από το σενάριο, αυτοσχεδιάζοντας με ατάκες και αντιδράσεις που συχνά απογείωναν τις σκηνές στις οποίες συμμετείχε.
Παράλληλα, εργάστηκε στο θέατρο και έπαιξε σε έργα όπως «Ο Κασίμιρ και η Καρολάινα», «Ο Βολπόνε» και «Η γυναίκα της Ζακύνθου» στο Εθνικό Θέατρο ή στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν.
Η καριέρα του είναι μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη του πόσο καλά τα κατάφερε και δεν σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται και να «μεγαλώνει», παρά τις κοινωνικές διακρίσεις και την ανθρώπινη μανία να στοχοποιεί κάθε τι διαφορετικό.
Τάκης Χάλας: Ο επίλογος
Ο τελευταίος ρόλος του Halas ήταν στο «Don Juan» το 2000, που ήταν το κύκνειο άσμα του.
Πλησιάζοντας τα 50, μπορεί να είχε κερδίσει το προσωπικό του στοίχημα με τη ζωή, αλλά δεν είχε τρόπο να νικήσει τα προβλήματα που του προκαλούσε η κατάστασή του με την πάροδο του χρόνου. Δεν μπορούσε πλέον να ασχοληθεί με την υποκριτική λόγω της υγείας του και αποφάσισε να αποσυρθεί στην Πάρο, όπου ζούσε η αγαπημένη του αδελφή.
Η αίτησή του για σύνταξη αναπηρίας απορρίφθηκε και έμεινε απομονωμένος και ξεχασμένος από όλους, ακόμη και από τους ανθρώπους με τους οποίους είχε συνεργαστεί τόσα χρόνια.
Όταν συνειδητοποίησε ότι το τέλος πλησίαζε, ζήτησε μια τελευταία χάρη που φανερώνει και το μεγαλείο της ψυχής του. Η τελευταία του επιθυμία ήταν να προσκληθούν όλοι στην κηδεία του. Τελικά, κανείς δεν εμφανίστηκε.
Αργότερα, ο επίσης αποθανών πλέον Κώστας Τσάκωνας ανέλαβε την ευθύνη να ζητήσει συγγνώμη εκ μέρους όλων. «Συγχωρέστε τον φίλο μας τον Τάκη και εμένα και τους άλλους που δεν ήρθαμε στον αποχαιρετισμό, αλλά ντρεπόμαστε γιατί σας είχαμε ξεχάσει όλοι. Πώς να σε θυμηθούμε λοιπόν στην τρομερή σου αποχώρηση από έναν θεατρικό κόσμο γεμάτο υποκρισία».
