Περιεχόμενα
“Προς τη μαμά που κλαίει στην παρέλαση: Το συναισθηματικό οδοστρωτήρα του να βλέπεις το παιδί σου να πετυχαίνει κάτι μπορεί να είναι συγκλονιστικό.
Διαβάστε παρακάτω μια συγκινητική ιστορία για την εμπειρία μιας μητέρας σε μια παρέλαση και την υπερηφάνεια που ένιωσε για το μικρό της”.
Στη μαμά που κλαίει στην παρέλαση
Όταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο, ήμουν συνοδός στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου στο σχολείο μου. Η μητέρα μου και εγώ δεν είχαμε δώσει ιδιαίτερη προσοχή στη διαδικασία επιλογής, καθώς αυτή γινόταν με κλήρωση.
Στην πραγματικότητα, η οικογένειά μου δεν ανήκε στους ένθερμους υποστηρικτές των παρελάσεων.
Ωστόσο, μια εικόνα που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου ήταν τα δάκρυα της μητέρας μου την ημέρα της παρέλασης.
Εκείνη την εποχή, δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν τόσο συγκινητικό σε όλο αυτό το πράγμα, μέχρι που έγινα κι εγώ μαμά και έκανα τα πράγματα που κορόιδευα.
Στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, σοκαρίστηκα από τα δάκρυα που έτρεχαν στο πρόσωπό μου.
Το λευκό πουκάμισο του γιου μου, η σοβαρότητά του καθώς παρέλασε περήφανα μαζί με τους συμμαθητές του και το αχνό χαμόγελο που ξέσπασε όταν με εντόπισε στο πλήθος με έκαναν να κλάψω από συγκίνηση. Και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο θα συμβεί και στην αυριανή παρέλαση.
Η μαγεία της θέασης των επιτευγμάτων του παιδιού σας
Υπάρχει κάτι μαγικό στο να βλέπεις το μικρό σου παιδί να σου χαμογελάει από μακριά καθώς ολοκληρώνει την “αποστολή” του – είτε μιλάμε για μια παρέλαση είτε για μια σχολική γιορτή.
Η καρδιά σας σφίγγεται αμέσως και η καρδιά σας αρχίζει να χτυπάει σαν τρελή. Νιώθεις έναν κόμπο στο στομάχι σου σαν να ανυπομονείς για κάτι και δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από το στομάχι σου.
Είσαι περήφανη, είσαι περήφανη και δεν σε νοιάζει αν σε λένε γραφικό. Δεν έχει σημασία- αυτή η στιγμή αξίζει κάθε ξεφούσκωμα και κάθε πείραγμα.
Ο γιος μου ήταν κάποτε ένα μικρό ανυπεράσπιστο μωρό που κουλουριαζόταν στην αγκαλιά μου και με κοίταζε με τα μεγάλα του μάτια σαν να ήθελε να πει: “Μαμά, μη με αφήσεις ποτέ!” Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε, και ξαφνικά, έχω μπροστά μου έναν μικρό άντρα, ανεξάρτητο, με τα δικά του θέλω και όνειρα.
Πόσο γρήγορα περνούν αυτά τα χρόνια! Πόσα πράγματα έχει καταφέρει αυτό το παιδί! Δεν είναι ούτε σημαιοφόρος, ούτε παραπληγικός, ούτε σημαιοφόρος – αφού δεν είναι το πρώτο αγόρι! Θα είναι στις πίσω σειρές και θα το απολαύσει με την καρδιά του, και αυτό με συγκινεί βαθιά.
Αγώνες των γονέων
Πίσω από αυτή τη χαλαρή και αισιόδοξη στάση ζωής που φαίνεται να έχει, κρύβονται οι δυσκολίες, οι στερήσεις και οι συμβιβασμοί που κάναμε εγώ και ο πατέρας του για να τα καταφέρουμε όλα. Και δεν είμαστε μόνοι μας.
Κάθε μικρό αγόρι που θα παρελάσει αύριο έχει πίσω του γονείς που παλεύουν σκληρά κάθε μέρα, και όταν το σκέφτομαι, με κυριεύουν δάκρυα χαράς, συμπόνιας και αισιοδοξίας.
Επειδή αυτά τα πλάσματα είναι το μέλλον μας και θα κάνουν τον κόσμο καλύτερο.
Ζητωκραυγάζοντας για τα μικρά μας
Μαμάδες, λοιπόν, αύριο ας πάρουμε δέκα πακέτα χαρτομάντιλα, ας βάλουμε την αδιάβροχη μάσκαρα μας και ας σταθούμε στις μύτες των ποδιών μας για να εμψυχώσουμε τα μικρά μας. Και μακάρι να μας κοροϊδεύουν κάποιοι και κάποιες. Δεν πειράζει.
Κάποια μέρα θα έρθει και η δική τους σειρά.
