Ανείπωτη θλίψη: Το τραγικό τέλος της Χρυσάνθης αναδεικνύει το τίμημα της δυστυχίας. Ο αγώνας της για ελευθερία, εγκαταλελειμμένος από τις αρχές, την άφησε συντετριμμένη.
Ανείπωτη θλίψη: Τραγικό τέλος της Χρυσάνθης λόγω αβάσταχτης δυστυχίας
Η Χρυσάνθη, μια 36χρονη οδοντίατρος με όνειρα και πάθος για ζωή και επαγγελματική επιτυχία, έβαλε τραγικό τέλος στη ζωή της.
Η πολλά υποσχόμενη καριέρα της κατέρρευσε όταν η κυβέρνηση, με μια απόφαση που καταπάτησε τα όνειρά της, την υπέβαλε στο μαρτύριο της εργασιακής εκμετάλλευσης. Το μόνο της έγκλημα ήταν ότι άσκησε το θεμελιώδες δικαίωμά της στη σωματική αυτονομία αρνούμενη μια υποχρεωτική ιατρική διαδικασία.
Μη θέλοντας να συμβιβαστεί με τα πιστεύω της, η Χρυσάνθη πλήρωσε υψηλό τίμημα. Αναγκάστηκε να κλείσει το ιατρείο της, καθώς η ηθική της πυξίδα υπαγόρευε ότι η ζωή και η ευημερία δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς ελευθερία.
Το Υπουργείο Υγείας την απέλυσε εκδικητικά από το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ), αφήνοντας την ίδια και χιλιάδες εργαζόμενους στον τομέα της υγείας χωρίς μισθούς, ασφάλιση ή προοπτικές απασχόλησης.
Αυτό σηματοδότησε την έναρξη μιας ανελέητης εκστρατείας προπαγάνδας, εκφοβισμού και αποκλεισμού από την εργασία, η οποία συνεχίστηκε για πάνω από ένα χρόνο.
Η κυβέρνηση, οι τηλε-«εμπειρογνώμονες» και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στοχοποιούσαν αδιάκοπα τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας, με στόχο να τους παρουσιάσουν ως αποδιοπομπαίους τράγους της δημόσιας υγείας, ενώ παράλληλα έκλειναν τα μάτια στο γεγονός ότι τα υποβαθμισμένα δημόσια νοσοκομεία είχαν μετατραπεί σε αίθουσες σίγουρου θανάτου για τους ασθενείς.
Για έναν ολόκληρο χρόνο, η Χρυσάνθη πάλεψε γενναία ενάντια στη φθορά της φτώχειας. Δεν ήταν εύπορη, σε αντίθεση με όσα ισχυρίζονται οι αναίσθητοι δημοσιογράφοι και οι «ειδικοί» αυτών των δύσκολων καιρών για τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας.
Αυτά τα άτομα κάνουν αβάσιμους υπαινιγμούς για να καλύψουν τη δική τους άγνοια.
Η Χρυσάνθη βγήκε στους δρόμους για να διεκδικήσει τα δικαιώματά της και την αποκατάσταση του βιοπορισμού της, που της αφαιρέθηκε άδικα. Διεξήγαγε μια άνιση μάχη, διακηρύσσοντας με σθένος ότι τα σώματά μας ανήκουν σε εμάς και όχι σε κάποιο υπουργείο.
Έγινε μέρος μιας ανθρώπινης αλυσίδας, ενωμένη σε πείσμα του ολοκληρωτισμού. Ωστόσο, ακόμη και οι ισχυρότεροι κρίκοι μπορούν να σπάσουν κάτω από το βάρος της φτώχειας και της κοινωνικής υποβάθμισης.
Συντετριμμένη ψυχολογικά από το αδιέξοδο που της επέβαλε το άκαρδο κράτος, η Χρυσάνθη έβαλε τραγικό τέλος στη ζωή της. Απελπισμένη και γονατισμένη από τα δεσμά της ανέχειας, υπέκυψε στην καταστροφική γοητεία της αυτοκτονίας.
Κανένας ιατρικός σύλλογος, πολιτικοί, συνάδελφοι που είχαν υποκύψει σε εκβιασμούς, καλλιτέχνες (με λίγες εξαιρέσεις) ή μέλη του δικαστικού σώματος δεν στάθηκαν στο πλευρό της. Παρ’ όλα αυτά, η Χρυσάνθη αγωνίστηκε για όλους μας.
Αγωνίστηκε ενάντια στην αδικία, την κακοποίηση και τον ανελεύθερο χαρακτήρα – μια μάχη για την ισότητα και τις αγαπημένες αρχές.
Ωστόσο, το βάρος έγινε πολύ μεγάλο για να το αντέξει. Δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει άλλη μια μέρα αγώνα. Δυστυχώς, παραδόθηκε στην απελπισία και επέλεξε να ξεφύγει από τη σκληρή πραγματικότητα, υποκύπτοντας στην ακόμη μεγαλύτερη τραγωδία της αυτοκτονίας.
Τώρα, το μόνο που μένει είναι η θλίψη και ο θυμός – μια βαθιά θλίψη για μια ψυχή που έφυγε άδικα και κατατρώγεται από την αδικία, και μια οργή που βράζει ενάντια στους υπεύθυνους που την οδήγησαν σε αυτή την τραγική μοίρα.
Όσο κυβερνητικά στελέχη συζητούν αδιάφορα για τις ζωές χιλιάδων εργαζομένων στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης στα ραδιοκύματα, αντιμετωπίζοντάς τους ως πιόνια για να παίξουν μαζί τους και εκφράζοντας ψυχρά την εκτίμησή τους για την επιστροφή τους, ορισμένα άτομα μετρούν τις απώλειές τους και περιμένουν με αγωνία μια καλύτερη μέρα.
Κάποιοι χάνουν την ελπίδα και βυθίζονται στην απελπισία. Και μερικοί, όπως η Χρυσάνθη, βρίσκονται σε μια ανατριχιαστική συνομιλία με τον ίδιο τον θάνατο.
