Περιεχόμενα
Κωστής Μαραβέγιας: Καλοσύνη για τα γενέθλιά του
.Ο Κωστής Μαραβέγιας, ο διάσημος τραγουδιστής, είχε μια αξιοσημείωτη εμπειρία στα γενέθλιά του στην Κοπεγχάγη.
Παρά την ομορφιά της πόλης, ο Μαραβέγιας επέλεξε να μοιραστεί μια προσωπική ιστορία για την κάμερα που έχασε και την απροσδόκητη φιλία που άνθισε από αυτήν. Σε μια ειλικρινή ανάρτηση στο Facebook, την περιγράφει ως ένα μικρό θαύμα της ανθρώπινης καρδιάς και το καλύτερο δώρο που έχει λάβει ποτέ. Αυτή η συνάντηση τον γέμισε χαρά και του θύμισε την καλοσύνη και την αγάπη που υπάρχουν στον κόσμο.
Σε μια ατομικιστική κοινωνία, ενθαρρύνει τους άλλους να αναζητούν αυτές τις στιγμές μαγείας και να διαδίδουν την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.
Κωστής Μαραβέγιας: Μαρία Μαρσάκης: «Σήμερα συνέβη κάτι σχεδόν μεταφυσικό».
Κωστής Μαραβέγιας: «Σήμερα συνέβη κάτι σχεδόν μεταφυσικό»
Η ανάρτησή του και η ιστορία για την κάμερα που έχασε.
Η ανάρτησή του και η ιστορία για την κάμερα που έχασε.Τα γενέθλιά του στην Κοπεγχάγη γιόρτασε ο Κωστής Μαραβέγιας. Παρά την ομορφιά της πόλης, ο τραγουδιστής προτίμησε να μοιραστεί μια προσωπική εμπειρία που είχε από αυτήν.
🍎 —>
Κωστής Μαραβέγιας: Κώστας Μαριαζής: Πλήρης ανάρτηση.
Πλήρης ανάρτηση: Κωστής Μαραβέγιας
«Την ημέρα των γενεθλίων μου, καθόμουν σε μια πλατεία κοντά στο Nørrebro στην Κοπεγχάγη, περιμένοντας την τούρτα μου από το απέναντι καφέ.
Έχουν αργήσει να το ετοιμάσουν και εγώ χαζεύω στο κινητό μου τηλέφωνο.
Ένας όμορφος περαστικός έρχεται προς το μέρος μου. Είναι περίπου στην ηλικία μου, με ωραίο στυλ και καλλιτεχνική αύρα.
Χαμογελά διστακτικά, με «σκανάρει» με διεισδυτικό βλέμμα, νόμιζα ότι τον ήξερα από κάπου, προσπαθώ ήδη να θυμηθώ.
«Μήπως έχασες κάτι στην Κοπεγχάγη;» με ρωτάει. Νιώθω σαν να ζω σε ένα όνειρο, από εκείνα τα αποτυπωμένα δυνατά, τις πρώτες πρωινές ώρες και εκείνος είναι σαν τζίνι που κάνει τις ευχές πραγματικότητα.
«Ναι», απαντώ με έκπληξη. «Τι ακριβώς;» Με ρωτάει. «Μια φωτογραφική μηχανή X100 με καφέ λουράκι» λέω εμβρόντητος. Χαμογελάει σαν να κέρδισε κάτι, με τη χαρά ενός ανθρώπου που περίμενε χρόνια γι’ αυτή τη στιγμή.
«Μένω δίπλα, θα είμαι εκεί σε δύο λεπτά», λέει και σχεδόν εξαφανίζεται, χωρίς να προλάβω να πω κάτι άλλο. Δεν το πιστεύω.
Εμφανίζεται λίγο αργότερα με τη φωτογραφική μου μηχανή, σηκώνομαι προς το μέρος του και τον αγκαλιάζω στη μέση του δρόμου, ενθουσιασμένη.
Με κάποιο τρόπο το χάνει κι αυτός, ήταν σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. «Αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ» του λέω, «σήμερα είναι τα γενέθλιά μου».
Με αγκαλιάζει κι εκείνος σαν τον καλύτερό μου φίλο που μου εύχεται τα καλύτερα όταν μόλις έχω σβήσει τα κεράκια.
Κάθισε στο τραπέζι μας για καφέ και περάσαμε πολύ χρόνο μαζί.
Το όνομά του είναι Ross, είναι σχεδιαστής ήχου και μουσικός παραγωγός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κοπεγχάγη, είναι αφρικανικής καταγωγής.
Τον ρώτησα πώς με κατάλαβε.
Ένιωσε μια ενέργεια, είπε, καθώς με κοιτούσε στο δρόμο για το σπίτι.
Είχε δει τις φωτογραφίες που είχα στην κάρτα, είχε δει ένα μεγάλο μέρος της ανέμελης ταξιδιωτικής μου ζωής, «κάτι μέσα μου έλεγε ότι αυτός ο τύπος μπορεί να είναι ο ιδιοκτήτης της φωτογραφικής μηχανής» μου λέει.
Μου είπε πόσο αγαπάει την Ελλάδα, μου εκμυστηρεύτηκε μια συγκινητική προσωπική ιστορία όπου για ένα αγαπημένο του πρόσωπο έκανε 2000 χιλιόμετρα με ποδήλατο για να πάει στην Κορώνη, μου μίλησε για την τέχνη του, για τη ζωή του εδώ. Περάσαμε μια ώρα στη μικρή πλατεία του καφέ Kaf, είπαμε ένα γεια και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα, έφυγε για να πάρει τον γιο του καθώς είχαν κανονίσει μια εκδρομή με ποδήλατο λίγο έξω από την Κοπεγχάγη.
Σήμερα συνέβη κάτι σχεδόν μεταφυσικό. Κάτι υπερβατικό που δεν μπορεί να εξηγηθεί με μια ορθολογική προσέγγιση. Μια άναρχη τυχαιότητα, μια ανεξήγητη ενέργεια που έδωσε μεγάλη χαρά σε μένα και στον νέο μου φίλο Ρος.
Σήμερα, στα γενέθλιά μου, αυτό που έχασα και με πλήγωσε επέστρεψε σχεδόν μαγικά. Αυτό ήταν ένα μικρό θαύμα της ανθρώπινης καρδιάς.
