Η Εριέττα Κούρκουλου ανοίγεται με θάρρος για τη μάχη της με τις κρίσεις πανικού, περιγράφοντάς την ως τη χειρότερη δοκιμασία της ζωής της.
Σε πρόσφατη εκδήλωση για την ψυχική υγεία που διοργάνωσε το περιοδικό Marie Claire, αποκάλυψε πώς οι κρίσεις αυτές έγιναν καθημερινός αγώνας, καθιστώντας ακόμη και απλές εργασίες πρόκληση για εκείνη. Μάθετε περισσότερα για το ταξίδι της και τον αντίκτυπο των κρίσεων πανικού στην ψυχική ευεξία.
Εριέττα Κούρκουλου: «Δεν είχα τίποτα, αλλά ένιωθα σαν να πέθαινα».
Εριέττα Κούρκουλου: «Δεν είχα τίποτα, αλλά ένιωθα σαν να πέθαινα»
Η Εριέττα Κούρκουλου μίλησε πρόσφατα για τη μάχη της με τις κρίσεις πανικού σε εκδήλωση για την ψυχική υγεία. Την περιέγραψε ως τη χειρότερη δοκιμασία της ζωής της.
Κατά τη διάρκεια εκδήλωσης που διοργάνωσε το περιοδικό Marie Claire, αποκάλυψε ότι οι κρίσεις αυτές είχαν γίνει καθημερινό φαινόμενο, καθιστώντας ακόμη και απλές εργασίες πρόκληση για εκείνη.
Σύμφωνα με την Εριέττα Κούρκουλου, «κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Νομίζω όμως ότι βοηθάει πολύ να έχουμε στο μυαλό μας ότι πρόκειται για κάτι παροδικό. Και ότι στην πραγματικότητα δεν κερδίζουμε τίποτα από αυτό.
Από όλες τις δοκιμασίες της ζωής μου, αυτή ήταν η χειρότερη και παραμένει ο μεγαλύτερος φόβος μου».
Μοιράστηκε ότι βίωσε την πρώτη της κρίση πανικού πριν γίνει έφηβη, αν και τότε δεν το καταλάβαινε. Αναλογιζόμενη τις πρώιμες εμπειρίες της, είπε: «Η κατάσταση κλιμακώθηκε στα 21-22 μου χρόνια, όταν υπάρχει και η πίεση να είσαι ο καλύτερός σου εαυτός.
Για μένα, ήταν η χειρότερη περίοδος».
Αφηγούμενη τη μάχη της με τις κρίσεις πανικού, η Εριέττα Κούρκουλου δήλωσε: «Οι κρίσεις πανικού έγιναν καθημερινό φαινόμενο για μένα. Ακόμη και απλά πράγματα όπως η οδήγηση ή η έξοδος με τους φίλους μου γίνονταν δύσκολα.
Το πιο δύσκολο όμως ήταν ότι κανείς δεν ήξερε πώς να με καθοδηγήσει στη διαχείρισή της. Ήθελα απεγνωσμένα να μου πουν ότι έχω πρόβλημα υγείας, ώστε να ακολουθήσω μια συγκεκριμένη διαδικασία για την επίλυσή του.
«Δεν είχα τίποτα, αλλά ένιωθα ότι πέθαινα. Εκμυστηρεύτηκα σε κοντινούς μου ανθρώπους για να με βοηθήσουν. Πήγα ακόμη και στο Ωνάσειο γιατί ήμουν πεπεισμένη ότι έπαθα καρδιακή προσβολή, ότι πέθαινα.
Κάποια στιγμή, οι κοντινοί μου άνθρωποι μπορούσαν να προβλέψουν τις κρίσεις με βάση τις κινήσεις μου».
Συνεχίζοντας την ιστορία της, είπε: «Το πάλεψα μόνη μου μέχρι που απευθύνθηκα στη μητέρα μου και ζήτησα βοήθεια. Χρειαζόμουν κάποιον να μου βρει έναν ειδικό που θα μπορούσε να με καθοδηγήσει για το τι να κάνω.
Ένιωθα ότι τα χρόνια μου πήγαιναν χαμένα και η ζωή μου καταστρεφόταν. Τότε ήταν που συνάντησα για πρώτη φορά την ψυχανάλυση. Ήταν κάτι ξένο για την οικογένειά μας, δεν σας το κρύβω.
Δεν ήξερα κανένα μέλος της οικογένειας που να είχε επισκεφθεί ψυχολόγο, οπότε αρχικά το θεώρησα ως ένδειξη αδυναμίας, κάτι που φυσικά δεν ισχύει».
Δείτε επίσης.
