Περιεχόμενα
Μια προσωπική επιλογή: Διαγραφή σας από το Facebook
Πήρα την απόφαση να σας διαγράψω από το Facebook μου, επειδή δεν θέλω πλέον να βομβαρδίζομαι συνεχώς με φωτογραφίες των παιδιών σας.
Δεν είναι κάτι που μου αρέσει και ήθελα να δώσω προτεραιότητα στη δική μου χαρά και ψυχική ευεξία όταν χρησιμοποιώ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Παρόλο που αγαπώ τα παιδιά, δεν είμαι ακόμα έτοιμη να αποκτήσω δικά μου και το να βλέπω παντού φωτογραφίες μωρών λειτουργεί ως υπενθύμιση του τι δεν έχω κάνει.
Ήρθε η ώρα να επικεντρωθώ στο δικό μου ταξίδι χωρίς να νιώθω πιεσμένη ή υποχρεωμένη να ασχοληθώ με κάθε εικόνα ή ορόσημο. Ελπίζω να καταλαβαίνετε και να σέβεστε την επιλογή μου.
Μια προσωπική επιλογή: Διαγραφή σας από το Facebook
«Είδες την τελευταία φωτογραφία που ανέβασε η Κέιτι με το παιδί στην παραλία;» ρώτησε ο φίλος μου ενώ τρώγαμε πρωινό. Πάγωσα. Λίγες μέρες πριν, σε μια κρίση θυμού και αγανάκτησης, είχα διαγράψει κάθε προφίλ που είχε κατακλυστεί από φωτογραφίες μωρών.
«Φυσικά και την είδα», είπα δαγκώνοντας τα χείλη μου.
Αναζητώντας χαρά και χαλάρωση
Με χαρά διέγραψα αυτά τα προφίλ. Βαρέθηκα.
Κουράστηκα να βλέπω φωτογραφίες γονέων με τα όμορφα, καθαρά και παχουλά μωρά τους σε κάθε πόζα, κουράστηκα να βλέπω μωρά ανάμεσα σε πολύχρωμα μαξιλάρια ντυμένα σαν γατάκια, με γελοία μπλουζάκια που γράφουν πάνω τους «Η μικρή μας πριγκίπισσα» ή «Ο μικρός μας βασιλιάς». Έχω ξεχάσει πώς πρέπει να μοιάζει στην πραγματικότητα ένα μωρό 3 εβδομάδων.
Για να νιώθω χαρά και χαλάρωση κάθε φορά που συνδέομαι σε ένα από τα προφίλ μου και για να διατηρώ την ψυχική μου υγεία σε καλή κατάσταση, έπρεπε να λάβω αυστηρά μέτρα. Εν ολίγοις: διέγραψα τόσο εσάς όσο και το μωρό σας και δεν μετανιώνω για τίποτα.
Εκτιμώ τα παιδιά, αλλά δεν είμαι έτοιμη για τα δικά μου
Αγαπώ τα παιδιά. Ειδικά τα μωρά, τα αγαπώ. Θέλω να αποκτήσω τα δικά μου μια μέρα και πιθανότατα θα τους δώσω ονόματα που μόλις τα ακούσει η μητέρα μου, μπορεί να λιποθυμήσει. Σε αυτό το στάδιο, όμως, δεν θέλω παιδιά.
Προτιμώ να παίζω μαζί τους, να τα αγκαλιάζω, να τα φιλάω, αλλά μόλις κουραστώ, μπορώ να τα δώσω πίσω στους γονείς τους.
Σήμερα, χάρη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εσείς και το παιδί σας εμφανίζεστε συνεχώς μπροστά μου και δεν έχω καμία επιθυμία να σας δω. Η πρώτη του πάνα, η πρώτη του ζωγραφιά, η πρώτη του λέξη, το πρώτο του μπάνιο, το πρώτο του κουλούρι.
Εικόνες και λεζάντες παντού, φωτογραφίες μωρών παντού. Νιώθω ότι πρέπει να ξεφύγω από όλα αυτά, που μόνο χαρά και χαλάρωση μου φέρνουν. Εξάλλου, αυτός δεν είναι ο ρόλος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης;.
Συγκρίσεις και πίεση
Οι φωτογραφίες των μωρών είναι μια συνεχής υπενθύμιση των πραγμάτων που δεν έχω κάνει ακόμα και που πρέπει σιγά-σιγά να κάνω.
Είναι σαν μια πίεση του τύπου «Σκέψου, ο χρόνος τελειώνει, κοίταξε τους άλλους και τρέξε να τους προλάβεις πριν είναι πολύ αργά».
Δεν ζητώ από τους γονείς να σταματήσουν να δημοσιεύουν φωτογραφίες των παιδιών τους, ούτε τους ζητώ να σκεφτούν πώς μπορεί να αισθάνονται οι άλλοι όταν βλέπουν αυτές τις φωτογραφίες (αν και θα έπρεπε).
Το μόνο που λέω είναι ότι πρέπει να θυμάστε, ότι το μωρό σας δεν είναι τόσο σημαντικό για μένα όσο είναι για εσάς, οπότε πιθανότατα δεν θα με δείτε να τρέχω να κάνω κλικ στο like ή στην καρδιά σε κάθε φωτογραφία του που δημοσιεύετε. Πιθανότατα δεν σε νοιάζει καθόλου, δεν δίνεις δεκάρα. Κατανοητό και αποδεκτό.
Μια προσωπική επιλογή, χωρίς συγγνώμες
Ήθελα απλώς να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να τρώω το φαγητό των παιδιών σας ή των άλλων κάθε φορά που ανοίγω το Facebook ή το Instagram. Και όχι, δεν λυπάμαι καθόλου γι’ αυτό.
