Περιεχόμενα
: Αγκαλιάστε τη μητέρα σας
.Δείτε τη βαθιά συνειδητοποίηση που σας περιμένει όταν γίνεστε μάρτυρες της ευαλωτότητας ενός γονέα που βρίσκεται στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, βυθισμένος στη ζοφερή μυρωδιά της θνητότητας.
Αναλογιστείτε τις στιγμές που απορρίψατε την ανησυχία της μητέρας σας, τις φορές που περίμενε με αγωνία να σας εξασφαλίσει την ασφάλειά σας. Αφήστε την αδιαφορία και αδράξτε την ευκαιρία να την κρατήσετε κοντά σας, προσφέροντάς της αγάπη και ευγνωμοσύνη. Αφιερώστε μια στιγμή τώρα, γιατί αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά.
Αφιερώστε χρόνο για να αγκαλιάσετε τη μητέρα σας.
Αφιερώστε χρόνο για να αγκαλιάσετε τη μητέρα σας
Από την Ιωάννα Νικολαντωνάκη.
Έρχεται μια στιγμή που τα δάκρυα που χύνονται για ανούσιους έρωτες και ο σπαραγμός που προκαλούν όσοι εκμεταλλεύτηκαν την καλοσύνη σας θα ξεθωριάσουν.
Είναι η στιγμή που θα γίνετε μάρτυρες του πόνου ενός γονιού που βρίσκεται αβοήθητος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου διαποτισμένος από τη μυρωδιά της θνητότητας.
Σαν σκηνές από ταινία, οι αναμνήσεις θα περάσουν από το μυαλό σας. Οι φορές που απορρίψατε την ανησυχία της μητέρας σας, τις νυχτερινές της αγρυπνίες μόνο και μόνο για να διασφαλίσετε την ασφαλή επιστροφή σας.
Η ειρωνεία των λόγων σου όταν την απωθούσες, νομίζοντας ότι ήξερες καλύτερα.
Ω, τα λάθη που κάνατε.
Όταν οι μνηστήρες έφυγαν, αναζητώντας νέους συντρόφους, και η μητέρα σου σε παρηγορούσε καθώς έκλαιγες σαν παιδί. Σε αγκάλιασε, σε κράτησε κοντά της και έκλαιγε πιο πολύ από σένα.
Θυμάσαι όταν πονούσε; Βιαζόσασταν για ένα ραντεβού για καφέ;.
Ίσως, όπως κι εγώ, να υποθέσατε ότι η μητέρα σας θα είναι πάντα εκεί. Και προσφέραμε την αδιαφορία μας τόσο πρόθυμα. Ντρεπόσασταν να την πάτε μια βόλτα; Ήμουν ένοχη για την αναβολή ξανά και ξανά.
Ωστόσο, εγκατέλειψε τα πάντα μόνο και μόνο για να σε πάει στην παιδική χαρά.
Μην ξεχνάτε τη συνεχή παρουσία της, ακόμη και πίσω από το πέπλο της φαινομενικά ανεξάρτητης ζωής σας.
Θυμάσαι την ανάσα που σου έδωσε; Ή μήπως τώρα, με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, ντρέπεσαι;.
Πλησιάζετε αυτή τη στιγμή. Πάρτε το χέρι της και δώστε της ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπό της.
Δεν χρειάζονται συγγνώμες. Η μητέρα καταλαβαίνει. Δεν ζητάει συγγνώμη γιατί, στα μάτια της, δεν την πληγώσατε ποτέ.
Εμπρός, δώστε της εκείνο το φιλί και ψιθυρίστε της: «Σ’ αγαπώ».
Κάντε το τώρα, όσο έχετε ακόμα την ευκαιρία. Κάντε το ως φόρο τιμής σε όσους δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία.
