Περιεχόμενα
Αντιμετωπίζοντας τα μαθήματα της ζωής και ανακαλύπτοντας εκ νέου την εσωτερική δύναμη
Οι αχάριστοι είναι το χειρότερο είδος ανθρώπων, και αρνούμαι να τους κάνω πλέον το χατίρι. Όσο βάθαιναν οι πληγές μου, τόσο βάθαινε και το πείσμα μου.
Εν μέσω προδοσίας, τα ψεύτικα φιλιά λέρωναν τα μάγουλά μου και το ξεπούλημα συνειδήσεων με αηδίαζε.
Σε όλη μου τη ζωή, συνάντησα αμέτρητα άτομα, με τις υποσχέσεις και τα λόγια τους κενά και χωρίς νόημα. Κάθε νέα αρχή έφερνε μια επανάληψη των συναισθημάτων, των επενδύσεων και της καταρρακωμένης πίστης.
Αναζήτησα γνήσιες σχέσεις, αυτές τις λίγες ξεχωριστές, μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσω νέους συναγερμούς και απογοητεύσεις.
Τελικά, ένιωθα κενό, χωρίς επιθυμία και εμπιστοσύνη. Ήταν σαν το τέλος μιας υπερπαιγμένης ταινίας, όπου πάλευα με τη συνήθειά μου να δίνω ατελείωτες ευκαιρίες.
Πάλευα ενάντια στην υπομονή ανούσιων παρουσιών, γνωρίζοντας ότι ο στόχος τους ήταν να αποσπάσουν αυτό που χρειάζονταν πριν εξαφανιστούν διακριτικά.
Τι πρέπει να θυμάμαι; Τις φιλίες που μοιραστήκαμε σε όμορφα χρόνια και αθώα όνειρα; Φίλους που άγγιξαν για λίγο το απόλυτο, μόνο και μόνο για να αποκαλυφθούν ως οι χειρότεροι εφιάλτες μου.
Αποδέχτηκα την ήττα, ανίκανος να αντιδράσω, παγιδευμένος στην αδράνεια.
Οι αχάριστοι, η χειρότερη φατρία του κόσμου, δεν φοβούνται ούτε τον Θεό ούτε τον άνθρωπο. Χτυπούν παρασιτικά τους αγνόκαρδους, κλέβοντας όση ομορφιά μπορούν πριν εξαφανιστούν για να ζήσουν μια κλεμμένη ζωή.
Μα μέσα στην απίστευτη κούραση, αναδύθηκε μια απέραντη δίψα για ζωή. Λαχταρούσα να αποβάλω την αρνητικότητα που με κατέτρωγε και να προχωρήσω προς το φωτεινότερο μέρος του κόσμου μου.
Ανακάλυψα ότι η ψυχή μου, αυτή η άπιαστη και μαγική ουσία, μπορούσε να γεμίσει με χρώμα, λάμψη και ελπίδα – μόνη της, χωρίς εξάρτηση από δεκανίκια ή βοηθούς.
Μέσα από τις δικές μου στιγμές, ένα τραγούδι που με ταξιδεύει, λέξεις που αντανακλούν τις αλήθειες μου γραμμένες στο χαρτί, το χάδι ενός ζώου ή την αγκαλιά του γαλάζιου ουρανού κατά τη διάρκεια του πρωινού καφέ, θεραπεύω τον εαυτό μου με αργά και σταθερά βήματα. Αθόρυβα, γελάω από την αρχή, μαθαίνοντας εκ νέου.
Με λιγότερες προσδοκίες, προσκαλώ προσεκτικά τους ανθρώπους πίσω στη ζωή μου, αναγνωρίζοντας τις προφανείς ρωγμές και προχωρώντας με προσοχή. Η ανοικοδόμηση των κόσμων και της πίστης απαιτεί χρόνο και θάρρος. Ωστόσο, δεν χάνω πλέον το δικό μου θάρρος.
Συνειδητοποιώ ότι η ψυχή μου, όπως ένα παιδί, απαιτεί τη φροντίδα μου – να την πηγαίνω βόλτες, να της μιλάω ευγενικά, να καλλιεργώ την αγνότητά της.
Αυτά τα ανεκτίμητα μαθήματα ζωής προκύπτουν από τις αποτυχίες. Παρά τις ατυχίες, το βαθύτερο κομμάτι μου, ο εσωτερικός μου εαυτός, παραμένει αγνός. Έτσι, κρατάω στα χέρια μου τον θησαυρό κάθε ανθρώπου – το δικαίωμα να αρχίσει να ζει ξανά.
Αυτή τη φορά, δίνω προτεραιότητα στην αυτοφροντίδα, γιατί τώρα καταλαβαίνω. Ακόμα και η πιο μικρή σπίθα μέσα στην ψυχή μου θα με καθοδηγήσει προς την ανάκτηση της γαλήνης μου. Όπως είπε σοφά η Mary Anne Radmacher: «Το θάρρος δεν κάνει πάντα θόρυβο.
Μερικές φορές το θάρρος είναι η ήσυχη φωνή στο τέλος της ημέρας που ψιθυρίζει – Θα προσπαθήσω ξανά αύριο.».
Ανακαλύπτοντας τη δύναμη και την ανθεκτικότητα
Liana.
Η δύναμη της ευγνωμοσύνης και της αυτοφροντίδας
Σε έναν κόσμο γεμάτο αχαριστία, αρνούμαι να τους υποκύψω άλλο. Καθώς οι πληγές βάθαιναν, το ίδιο συνέβαινε και με το πείσμα μου. Η μοναξιά ενίσχυσε τις κραυγές για δικαιοσύνη μέσα μου.
Περιτριγυρισμένος από προδότες, υπέμεινα τον πόνο των ψεύτικων φιλιών και την αηδία των συνειδήσεων που πωλούνται. Αμέτρητοι άνθρωποι διέσχισαν το δρόμο μου, υποσχόμενοι ειλικρίνεια και καλοσύνη, αλλά όλα ήταν κενά λόγια και αθετημένες υποσχέσεις.
Κάθε φορά ξεκινούσα από την αρχή, ελπίζοντας να βρω γνήσιους δεσμούς, αλλά αντ’ αυτού, αντιμετώπιζα την απογοήτευση και το κενό.
Παρά τον επαναλαμβανόμενο κύκλο, επέμεινα στην ανόητη συνήθειά μου να δίνω δεύτερες ευκαιρίες. Πάλευα με τον εαυτό μου, προσπαθώντας να απελευθερωθώ από την ανούσια παρουσία των άλλων που το μόνο που επιδίωκαν ήταν να επωφεληθούν και να εξαφανιστούν.
Τι πρέπει να θυμάστε; Τις φιλίες των αθώων ονείρων μου, όπου για μια φευγαλέα στιγμή άγγιξα την τελειότητα; Αλλά μετά ήρθε η πτώση, η αποκάλυψη της αλήθειας. Εκείνοι που εμφανίζονταν ως σύμβολα αγάπης και τιμής αποδείχθηκαν οι χειρότεροι εφιάλτες μου.
Αβοήθητη και ηττημένη, αποδέχτηκα τη μοίρα μου, ανίκανη να αντιδράσω.
Οι αχάριστοι, η χειρότερη φατρία του κόσμου, δεν φοβούνται ούτε τον Θεό ούτε τον άνθρωπο. Χτυπούν παρασιτικά τους αγνόκαρδους, αρπάζουν την ομορφιά πριν εξαφανιστούν για να ζήσουν κλεμμένες ζωές.
Ωστόσο, μέσα στην απίστευτη κούραση, αναδύθηκε μια απέραντη δίψα για ζωή. Μια βαθιά λαχτάρα να απαλλαγώ από την αρνητικότητα και να αγκαλιάσω τη φωτεινή πλευρά του κόσμου.
Έμαθα ότι η ψυχή μου, άπιαστη και μαγική, μπορεί να γεμίσει με χρώμα, λάμψη και ελπίδα. Μόνος, χωρίς εξάρτηση ή βοήθεια.
Με σταθερά βήματα, ξεκινάω ένα ταξίδι αυτοθεραπείας. Γελώντας από την αρχή, μαθαίνοντας από την αποτυχία. Με λιγότερες προσδοκίες, αφήνω προσεκτικά τους ανθρώπους να μπουν στη ζωή μου, επιδιορθώνοντας τις ρωγμές με υπομονή και θάρρος.
Η ανοικοδόμηση των κόσμων και της πίστης χρειάζεται χρόνο.
Συνειδητοποίησα ότι η ψυχή μου είναι δική μου ευθύνη. Όπως φροντίζω ένα παιδί, την πηγαίνω βόλτα, της ψιθυρίζω καλά λόγια και την κρατώ καθαρή. Μια μέρα, ίσως τη μοιραστώ ξανά με κάποιον που το αξίζει.
Αυτά τα ανεκτίμητα μαθήματα ζωής έχουν διαμορφώσει την κατανόησή μου.
Μέσα στη δυστυχία, το βαθύτερο μέρος του εαυτού μου παραμένει αγνό, κρατώντας τον θησαυρό της ανθρωπότητας. Έχω το δικαίωμα να αρχίσω να ζω ξανά, φροντίζοντας πολύ τον εαυτό μου.
Ακόμα και η πιο μικρή σπίθα μέσα στην ψυχή μου θα με οδηγήσει προς την εσωτερική γαλήνη.
«Το θάρρος δεν κάνει πάντα θόρυβο. Μερικές φορές το θάρρος είναι η ήσυχη φωνή στο τέλος της ημέρας που ψιθυρίζει – Θα προσπαθήσω ξανά αύριο». – Mary Anne Radmacher.
Αγκαλιάστε το ταξίδι της αυτογνωσίας
Λιάνα.
