Περιεχόμενα
Αγωνίζομαι να αγαπήσω το μωρό μου: Ξεπερνώντας τις προσδοκίες και αγκαλιάζοντας το ταξίδι
Όταν κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου το παιδί μου, δεν ένιωσα έναν άμεσο δεσμό ή αγάπη.
Συγκλονισμένη από την εξάντληση και το χάος γύρω από τη γέννησή της, αμφισβήτησα τον εαυτό μου και ένιωσα σαν το χειρότερο άτομο στον κόσμο. Σύντομα όμως συνειδητοποίησα ότι οι ιστορίες άμεσης αγάπης με την πρώτη ματιά είχαν δημιουργήσει μη ρεαλιστικές προσδοκίες. Δεν βιώνει κάθε μητέρα μια άμεση σύνδεση με το μωρό της.
Χρειάστηκε χρόνος, κατανόηση και η υποστήριξη των αγαπημένων μου προσώπων για να ξεπεράσω αυτό το συναισθηματικό ταξίδι. Αν περνάτε έναν παρόμοιο αγώνα, να ξέρετε ότι είναι φυσιολογικό και ότι η αγάπη θα έρθει με τον καιρό της.
Ένα ταξίδι δεσμού και αποδοχής: Αγωνίζομαι να αγαπήσω το μωρό μου
Όταν κράτησα για πρώτη φορά το παιδί μου στην αγκαλιά μου, δεν ένιωσα μια άμεση ορμή αγάπης. Οι πρώτες στιγμές ήταν απαλλαγμένες από βαθιά συναισθήματα.
Μπορεί να οφειλόταν στην εξάντληση από τον εξαντλητικό τοκετό των 26 ωρών ή στην αναστάτωση που επικρατούσε στην αίθουσα τοκετού με τις δύο οικογένειές μας να περιμένουν με ανυπομονησία να ρίξουν μια ματιά στο νεογέννητο.
Δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ για τον εαυτό μου ως το χειρότερο ζωντανό άτομο.
Πώς θα μπορούσε μια μητέρα να μην αγαπήσει το παιδί της από το πρώτο φτερούγισμα στην κοιλιά της ή τον ήχο του πρώτου καρδιακού παλμού στον υπέρηχο; Αναρωτήθηκα αν έπασχα από επιλόχειο κατάθλιψη, αλλά ανεξάρτητα από αυτό, η απουσία θετικών συναισθημάτων προς το παιδί μου με γέμισε ντροπή.
Κρατούσα την ελπίδα ότι τα πράγματα θα άλλαζαν μόλις γυρίζαμε σπίτι. Ωστόσο, οι μέρες έγιναν εβδομάδες και ο αναμενόμενος δεσμός δεν υλοποιήθηκε.
Κατηγόρησα εξ ολοκλήρου τον εαυτό μου, νιώθοντας ανεπαρκής που δεν βίωσα τη συγκλονιστική λατρεία που περιμένει η κοινωνία από κάθε μητέρα. Το να μοιραστώ τα συναισθήματά μου άνοιξε τελικά τα μάτια μου στο γεγονός ότι δεν ήμουν μόνη μου σε αυτόν τον αγώνα. Ο ένοχος ήταν οι μη ρεαλιστικές αφηγήσεις που περιβάλλουν τη μητρότητα, θέτοντας τον πήχη της άμεσης αγάπης με την πρώτη ματιά.
Οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες της μητρότητας
Οι μέλλουσες μητέρες συχνά πιστεύουν ότι ο τοκετός είναι μια μαγική εμπειρία, που ξεπερνά τη δυσφορία και τον πόνο.
Προσδοκούν ότι κρατώντας το μωρό τους για πρώτη φορά στην αγκαλιά τους θα σβήσουν όλα τα αρνητικά συναισθήματα, τα οποία θα αντικατασταθούν από μια απερίγραπτη αγάπη. Ενώ αυτό μπορεί να ισχύει για πολλές μητέρες, δεν ισχύει για όλες. Για ορισμένες, ο τοκετός φέρνει απέραντη χαρά, ενώ για άλλες, οδηγεί σε δραματικές καταστάσεις και συντριπτική δυστυχία.
Αυτές οι μητέρες στη συνέχεια κατηγορούν τον εαυτό τους που δεν αγάπησαν αμέσως το παιδί τους.
Πριν γεννήσω, ο σύζυγός μου και εγώ παρακολουθούσαμε επιμελώς διάφορα μαθήματα, προσπαθώντας να είμαστε καλά προετοιμασμένοι για τον ερχομό του μωρού μας.
Μάθαμε για τον ανώδυνο τοκετό, τη φροντίδα των νεογέννητων, το θηλασμό, ακόμη και τις πρώτες βοήθειες. Ωστόσο, το κενό μέσα μου με έπιασε απροετοίμαστη. Πάλευα να δημιουργήσω μια σύνδεση με την κόρη μου, νιώθοντας σαν μια πλήρη αποτυχία. Ενώ παρακολουθούσα τις ανάγκες της, όπως το τάισμα και το άλλαγμα της, ένιωθα αποκομμένη, σαν μια απλή μπέιμπι σίτερ.
Αν και αναγνώρισα το γνήσιο ενδιαφέρον και την υποστήριξη από την οικογένεια και τους φίλους κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων εβδομάδων, οι επισκέψεις τους με εξάντλησαν. Ένιωθα συνεχώς την ανάγκη να προσποιούμαι την ευτυχία και τον ενθουσιασμό για τη μητρότητα, αναζητώντας απεγνωσμένα τις σωστές λέξεις για να πείσω τον εαυτό μου και τους άλλους.
Ευτυχώς, είχα την τύχη να έχω αμέριστη υποστήριξη. Η μητέρα μου άφησε ανιδιοτελώς το σπίτι της για να μείνει μαζί μας, βοηθώντας μας να αντιμετωπίσουμε την προσαρμογή.
Θυσίασε την ψυχική της ηρεμία, ξυπνώντας συχνά στη μέση της νύχτας για να ακούσει τις κραυγές του μωρού όταν εγώ δεν μπορούσα. Ο ύπνος έγινε μια μακρινή ανάμνηση για όλους μας.
Η οικογένειά μου και η οικογένεια του συζύγου μου έδωσαν την αγάπη τους στο μωρό, ενώ εγώ πάλευα να ανταποδώσω. Το δικό μου παιδί λατρεύτηκε από «αγνώστους», ενώ εγώ πάλευα με αντικρουόμενα συναισθήματα, βυθισμένη στην αυτολύπηση.
Στο τέλος, συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει αμέτρητες όμορφες στιγμές με το μωρό μου, απορροφημένη από τη δική μου θλίψη.
Κατάθλιψη μετά τον τοκετό: Αποδοχή της πραγματικότητας
Ευτυχώς, οι προηγούμενες γνώσεις μου σχετικά με την επιλόχεια κατάθλιψη, που απέκτησα μέσα από τα μαθήματα, με βοήθησαν να αναγνωρίσω ότι αυτή η ψυχική ασθένεια θα μπορούσε να εμποδίσει το δεσμό μητέρας-παιδιού.
Παρά την κατανόηση των σημάτων -την απελπισία μου, τα συνεχή δάκρυα και τη δυσκολία μου να συνδεθώ με το παιδί μου-, δυσκολεύτηκα να αποδεχτώ την πραγματικότητα. Ο σύζυγός μου ήταν αυτός που τελικά με έπεισε να αναζητήσω επαγγελματική.
