Περιεχόμενα
Έζησα τη βαθιά απώλεια μιας αποβολής και το θάνατο της 4 μηνών κόρης μου, αφήνοντάς με να αμφισβητήσω την ταυτότητά μου ως μητέρα.
Σε έναν κόσμο που φαινομενικά έχει σχεδιαστεί για τις μητέρες, γίνομαι μάρτυρας της χαράς των μητέρων στους δρόμους με τα καροτσάκια και στο σχολείο, που παίρνουν τα παιδιά τους. Η απελπισία των γυναικών που λαχταρούν ένα παιδί, που προσεύχονται για τη δεύτερη ροζ γραμμή σε ένα τεστ εγκυμοσύνης, με γεμίζει με ενσυναίσθηση. Γνωρίζω τους αγώνες της προσπάθειας να σωθεί μια εγκυμοσύνη, φοβούμενη το αίσθημα της αποτυχίας.
Αλλά η ζωή μπορεί να είναι σκληρή, και ο θάνατος υπήρξε ανεπιθύμητος σύντροφος στο ταξίδι μου. Το βάρος της απώλειας των παιδιών μου είναι αβάσταχτο, και ο πόνος έχει γεννήσει σύνθετα συναισθήματα που ακόμα διστάζω να εκφράσω.
Το να βλέπω φίλους να ανακοινώνουν εγκυμοσύνες φέρνει αντικρουόμενα συναισθήματα – χαίρομαι ειλικρινά γι’ αυτούς αλλά με κατατρώει προσωπική θλίψη. Αναρωτιέμαι αν είμαι ακόμα μητέρα, στοιχειωμένη από το κενό και την αγάπη που αμαυρώνεται από τη θλίψη. Είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση της αδικίας της ζωής, καθώς κάποιοι πραγματοποιούν τα όνειρά τους για μητρότητα, ενώ άλλοι λαχταρούν ασταμάτητα.
Αυτά τα συναισθήματα είναι δικαιολογημένα, και στη σφαίρα της απώλειας του παιδιού και της υπογονιμότητας, υπάρχει μόνο απελπισία και μοναξιά. Ωστόσο, μόνο όσοι έχουν περπατήσει αυτό το μονοπάτι μπορούν πραγματικά να κατανοήσουν το βάθος των αγώνων μας. Δεν θα προσφέρω κενές κοινοτοπίες- ξέρω ότι προσφέρουν λίγη παρηγοριά. Κλαίτε, θρηνήστε, αλλά θυμηθείτε να μη μένετε παγιδευμένοι στη θλίψη.
Ενώ οι άλλοι μπορεί να μην καταλαβαίνουν, εγώ καταλαβαίνω.
Έζησα μια αποβολή και το θάνατο της 4 μηνών κόρης μου
Η απώλεια των παιδιών μου με άφησε να αμφισβητήσω την ταυτότητά μου ως μητέρα. Η κοινωνία συχνά παρουσιάζει τη μητρότητα ως το αποκορύφωμα της ευτυχίας, με χαρούμενες μητέρες να σπρώχνουν καροτσάκια και να παίρνουν τα παιδιά τους από το σχολείο.
Γίνομαι μάρτυρας της ανθεκτικότητας των γυναικών που αγωνίζονται να συλλάβουν, προσεύχονται για ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης και αφιερώνουν τον εαυτό τους στην προστασία της εγκυμοσύνης τους. Βλέπω τη λάμψη στα μάτια τους κατά τη διάρκεια του τοκετού, φωτίζοντας ολόκληρο το μαιευτήριο με χαρά και συγκίνηση.
Το βάρος της θλίψης και του πόνου
Από μικρή ονειρευόμουν να γίνω μητέρα. Όταν αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα, πίστεψα ότι είχα λάβει το πιο πολύτιμο δώρο από τον Θεό. Ωστόσο, το απρόβλεπτο της ζωής σημαίνει ότι οι ευλογίες μπορούν να αφαιρεθούν.
Ο θάνατος έχει περάσει το δρόμο μου στο παρελθόν. Έχω βιώσει τη στενοχώρια μιας αποβολής και τον αφάνταστο πόνο της απώλειας της 4 μηνών κόρης μου. Στη συνέχεια, ενώ ο κόσμος συνέχιζε να προχωράει μπροστά, εγώ ήμουν παγιδευμένη στη θλίψη, ανίκανη να συμβαδίσω με τους γύρω μου.
Το βάρος της απώλειάς μου γέννησε συντριπτικά συναισθήματα και σκέψεις που δυσκολεύομαι να εκφράσω ακόμα και τώρα.
Ο αγώνας των ανακοινώσεων
Είναι απίστευτα δύσκολο να κρύψω τον πόνο μου όταν φίλες μου ανακοινώνουν με χαρά την εγκυμοσύνη τους. Δεν είναι ότι δεν χαίρομαι ειλικρινά γι’ αυτές- είναι ότι η δική μου θλίψη εντείνεται.
Ενώ εκείνες προσδοκούν τον ερχομό των μικρών τους, εγώ παλεύω με απερίγραπτη, παράλογη οργή που απειλεί να ξεχειλίσει. Για μένα, η μητρότητα δεν ορίζεται μόνο από το να κρατάμε ένα παιδί στην αγκαλιά μας, αλλά και από τη λαχτάρα να κρατήσουμε ένα παιδί παρά τις προκλήσεις της σύλληψης.
Μας υπενθυμίζεται ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη για όλους- κάποιοι έχουν πραγματοποιήσει τα όνειρά τους για γονεϊκότητα, ενώ άλλοι συνεχίζουν να λαχταρούν έστω και για ένα παιδί.
Το κενό της απώλειας και της νοσταλγίας
Συχνά αναρωτιέμαι αν μπορώ ακόμα να θεωρούμαι μητέρα μετά την απώλεια δύο παιδιών. Ένα βαθύ κενό κατοικεί μέσα μου, συνοδευόμενο από πονεμένη αγάπη που μερικές φορές μετατρέπεται σε θλίψη.
Το να δίνω συγχαρητήρια σε μέλλουσες μητέρες γίνεται επώδυνο, καθώς αναρωτιέμαι γιατί κάποιες είναι ευλογημένες, ενώ άλλες υφίστανται σπαρακτικές απώλειες.
Γιατί κάποιες γυναίκες καταφέρνουν να κρατούν τα παιδιά τους κοντά τους, απολαμβάνοντας την παρουσία τους, ενώ άλλες στερούνται αυτό το προνόμιο; Δεν είμαι κακιά ή ζηλιάρα – χαίρομαι πραγματικά με την ευτυχία των άλλων και εκφράζω ευγνωμοσύνη για την ευημερία τους. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι αγανακτισμένη και καταραμένη, θρηνώντας για τις δύο ευκαιρίες που μου στέρησε ο Θεός.
Η μοναξιά της απελπισίας
Είναι δύσκολο για τους άλλους να κατανοήσουν το βάθος αυτών των συναισθημάτων, αν δεν έχουν διανύσει το ίδιο μονοπάτι. Μόνο εκείνοι που σας αγαπούν πραγματικά μπορούν να κατανοήσουν πραγματικά τις εσωτερικές σας αγωνίες.
Δεν θα σας προσφέρω κενά κλισέ που δεν παρέχουν καμία παρηγοριά. Ξέρουμε και οι δύο ότι δεν έχουν νόημα. Κλάψτε αν χρειαστεί, θρηνήστε αν αυτό βοηθάει, αλλά θυμηθείτε να μην μένετε στη θλίψη επ’ άπειρον. Οι άλλοι μπορεί να μην αντιλαμβάνονται τον πόνο σας, αλλά εγώ τον αντιλαμβάνομαι.
Ένα ταξίδι χωρίς γραμμή τερματισμού
Η θλίψη και η μοναξιά που συνοδεύουν την απώλεια των παιδιών ή την αδυναμία να γίνουν μητέρες είναι βαθιά και συνεχείς. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει συγχώρεση, παρά μόνο μια διαρκής μάχη.
Προσπαθήστε να κατανοήσετε την εγκυρότητα αυτών των συναισθημάτων. Στο πεδίο της απώλειας παιδιών και της υπογονιμότητας, η κατανόηση και η ενσυναίσθηση είναι ελάχιστες. Είναι ένα ταξίδι χωρίς γραμμή τερματισμού.
Μια μητέρα στην καρδιά
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισα, δεν θα αφήσω να φύγει η.
