Περιεχόμενα
Αισθάνομαι αόρατη στη μητρότητα: Κάθε μαμά αξίζει αναγνώριση και υποστήριξη. Δείτε τη συναισθηματική επιβάρυνση του να αισθάνεστε αόρατοι στο ίδιο σας το σπίτι και τη σημασία της αναγνώρισης των αναγκών μιας μητέρας.
Νιώθω αόρατος στο ίδιο μου το σπίτι
Αν με ρωτήσετε πότε έκανα μπάνιο για τελευταία φορά, δεν θυμάμαι να σας πω. Είναι 6 το απόγευμα και δεν έχω βάλει ούτε μια μπουκιά στο στόμα μου. Ήπια 2 φλιτζάνια καφέ πριν από 12 ώρες, και ακόμα παλεύω με το τρίτο, παρόλο που έχει σχεδόν νυχτώσει.
Το σουτιέν που φοράω (και αναρωτιέμαι γιατί το φοράω, αφού σπάνια βγαίνω από το σπίτι) είναι τουλάχιστον τριών ετών, και ένα από τα άγκιστρα στο πίσω μέρος έχει σπάσει, όπως όλα τα σουτιέν μου.
Τα πράγματά μου είναι διάσπαρτα στο σπίτι – δεν ξέρω πού. Δεν υπάρχει μέρα που να μην ψάχνω κάτι, από ρούχα μέχρι γυαλιά, κινητά τηλέφωνα κ.λπ.
Έκανα όμως κάτι καλό. Πήγα στο κομμωτήριο για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια. Τα μαλλιά μου είχαν μακρύνει και ήταν σπασμένα στις άκρες. Χρειάζονταν ένα καλό καθάρισμα. Τώρα τουλάχιστον φαίνομαι πιο «ανθρώπινη».
Αισθάνομαι αόρατος στο σπίτι
Δεν δυσανασχετώ που είμαι μαμά. Τα παιδιά μου είναι ο λόγος που υπάρχω και δεν έχω τίποτα καλύτερο από το να τους δώσω τα πάντα, ακόμα και την ψυχή μου, αν χρειαστεί.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εκνευρίζομαι που κανείς δεν λαμβάνει υπόψη του τις ανάγκες μου.
Όταν τα ίδια σου τα παιδιά περνούν από δίπλα σου και σε προσπερνούν είναι ένα από τα χειρότερα συναισθήματα που μπορείς να νιώσεις.
Είναι σαν να σας έχει «παρκάρει» η κοινωνία στη γωνία, σαν να είστε «δεμένη» με τον μητρικό σας ρόλο και δεν σας θεωρεί πλέον άτομο. Παύετε να έχετε προσωπικότητα, συναισθήματα, ανάγκες μέχρι τα παιδιά σας να μεγαλώσουν και να φύγουν από το σπίτι.
Πολλά από αυτά που κάνω σε καθημερινή βάση δεν αναγνωρίζονται. Από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο, όλα είναι δική μου ευθύνη και όλοι στο σπίτι τα θεωρούν δεδομένα.
Τα γράφω όλα αυτά για να σας πω ότι θέλω να ξανανιώσω άνθρωπος. Θέλω να νιώσω ξανά γυναίκα. Επειδή έγινα μητέρα και μου αρέσει να συμπεριφέρομαι σαν μητέρα δεν σημαίνει ότι πρέπει να βγάλω από μέσα μου τα θέλω και τις ανάγκες μου.
Χάνω πολλά εξαιτίας της έλλειψης χρόνου. Οι 24 ώρες της ημέρας δεν μου φτάνουν για να προλαβαίνω τα πάντα και να κάνω κάτι για τον εαυτό μου. Όλοι είναι ευτυχισμένοι εκτός από εμένα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μητέρα που να μην έχει νιώσει έτσι τουλάχιστον μια φορά στη ζωή της.
Είμαι σίγουρη ότι πολλές άλλες μαμάδες σαν εμένα έχουν εκφράσει κάποια στιγμή μια ανάγκη που «έφυγε» χωρίς να εισακουστεί.
Είναι δυνατόν μια μαμά να χρειάζεται βοήθεια; Δεν θα είναι.
