Περιεχόμενα
Το σπαρακτικό δίλημμα ενός χήρου πατέρα: Αντιμετωπίζοντας την απώλεια και τις οικονομικές δυσκολίες, σκεπτόμενος την υιοθεσία για τα δίδυμα αγόρια του.
Χήρος πατέρας που σκέφτεται την υιοθεσία: Αντιμετωπίζοντας την απώλεια και τις οικονομικές δυσκολίες
Καλησπέρα και συγχαρητήρια για τη σελίδα σας. Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που έχασα με τραγικό τρόπο την επί 38 χρόνια σύζυγό μου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αφήνοντας πίσω τα δίχρονα δίδυμα αγόρια μας.
Το βάρος της θλίψης και η ευθύνη της φροντίδας δύο μικρών παιδιών ήταν συντριπτικά. Μοιάζει με τρέλα.
Στις δυσκολίες έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι δεν έχω αδέλφια ή συγγενείς, ενώ οι γονείς μου πέθαναν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν ήμουν μικρή.
Ως εργάτης σε οικοδομές, έχω υποστεί περικοπές θέσεων εργασίας και οι ώρες εργασίας μου έχουν μειωθεί από οκτώ ώρες κάθε μέρα σε τέσσερις ώρες, τέσσερις φορές την εβδομάδα. Το εισόδημά μου λιγοστεύει και έχω πάρει τον κατήφορο. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να τα βγάλω πέρα, συμπεριλαμβανομένου του ενοικίου για το σπίτι μας. Ευτυχώς, τα παιδιά μπορούν να πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό και να τρώνε γεύματα.
Κάποιες νύχτες, αναλαμβάνω ακόμη και το πλύσιμο των πιάτων σε ένα εστιατόριο για να κερδίσω επιπλέον χρήματα, αλλά και πάλι δεν είναι αρκετά για να καλύψω τα έξοδα, ειδικά τις πάνες για τα μικρά.
Αγαπώ τα αγόρια μου με όλη μου την καρδιά, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα την ευκαιρία να τα απολαύσω πραγματικά. Από τη στιγμή που πέθανε η γυναίκα μου, έπρεπε να αναλάβω να γίνω ο μοναδικός φροντιστής τους.
Βρίσκομαι συνεχώς στα πόδια μου, παλεύοντας ανάμεσα στη δουλειά και τη φροντίδα των μωρών, και όλα αυτά χωρίς καμία βοήθεια.
Ο αγώνας για το ενδεχόμενο της υιοθεσίας
Υπήρξαν πολλές φορές που πέρασα από τον βρεφονηπιακό σταθμό της Καλλιθέας και το κέντρο βρεφών «Μητέρα με Παιδιά». Έχω σταθεί ακόμη και στο κατώφλι τους, σκεπτόμενη αν θα αφήσω τα παιδιά μου εκεί. Αλλά κάθε φορά, δίσταζα και απομακρυνόμουν.
Όταν με ρωτούσαν τι ήθελα, έλεγα απλώς ότι έκανα ένα λάθος. Η σκέψη να τα δώσω για υιοθεσία παραμένει στο μυαλό μου. Αναρωτιέμαι αν η εύρεση ενός ζεστού και στοργικού σπιτιού με δύο άτομα που μπορούν να τα φροντίσουν θα τα έκανε πιο ευτυχισμένα, δεδομένου ότι δεν έχουν πια μητέρα ή πατέρα.
Κάθε βράδυ, λέω στον εαυτό μου ότι θα πάρω την απόφαση το πρωί να τα πάρω σε ένα σπίτι, αλλά κάθε πρωί, με κατακλύζει η λύπη. Είμαι γεμάτη απελπισία, χωρίς να ξέρω τι πρέπει να κάνω.
Αν επιλέξω να τα δώσω για υιοθεσία, θα έχω τουλάχιστον την ευκαιρία να τα δω;.
Αναζήτηση καθοδήγησης και υποστήριξης
Η κατάστασή μου είναι τραγική και χρειάζομαι απεγνωσμένα καθοδήγηση. Βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι, διχασμένη ανάμεσα στην αγάπη που τρέφω για τα παιδιά μου και τις προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μου.
Οποιαδήποτε συμβουλή ή υποστήριξη θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα καθώς θα πλοηγούμαι σε αυτή τη δύσκολη απόφαση.
Με ειλικρινή ελπίδα, Nick.
