Περιεχόμενα
Διαβάστε τη συγκινητική ιστορία της Δέσποινας, μιας 55χρονης δασκάλας που, αφού έχασε την κόρη της από καρκίνο του μαστού, έγινε ξανά μητέρα στο παιδί του γαμπρού της.
Μοιράζεται την εμπειρία της να μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί, μια ευθύνη που δεν της ανήκει. Δεν είναι μόνο οι μαμάδες και οι μπαμπάδες που μεγαλώνουν μόνα τους τα παιδιά τους, είναι και οι γιαγιάδες και οι παππούδες που το κάνουν και πληρώνουν τους λογαριασμούς των παιδιών τους.
Η ιστορία της είναι μια απόδειξη της δύναμης της μητρικής αγάπης και των απροσδόκητων τροπών που μπορεί να πάρει η ζωή.
Μεγαλώνοντας το παιδί του γαμπρού μου – Το ταξίδι μου από γιαγιά σε μαμά. Μεγαλώνοντας το παιδί του γαμπρού μου – Το ταξίδι μου από γιαγιά σε μαμά
Ως 55χρονη δασκάλα και μονογονέας, δεν περίμενα ποτέ να ξαναγίνω μητέρα, πόσο μάλλον να μεγαλώσω το παιδί του γαμπρού μου. Αλλά αυτό ακριβώς συνέβη.
Η αρχή του ταξιδιού μου
Πριν από 10 χρόνια, η κόρη μου παντρεύτηκε έναν γοητευτικό αλλά άστατο άντρα που την απατούσε κάθε βράδυ με διαφορετική κοπέλα. Παρά τη συμβουλή μου να τον αφήσει, εκείνη έμεινε μαζί του και πάλευαν να κάνουν παιδιά για πέντε χρόνια.
Όταν μια γυναίκα από τη Ρωσία μπήκε στη ζωή του γαμπρού μου και του ανακοίνωσε ότι ήταν έγκυος στο παιδί του, η κόρη μου ήταν συντετριμμένη.
Δύο μήνες αργότερα, η κόρη μου διαγνώστηκε με προχωρημένο καρκίνο του μαστού. Μετά από έξι μήνες, απεβίωσε, αφήνοντας πίσω της ένα παιδί και έναν σύζυγο που είχε ήδη προχωρήσει στον επόμενο έρωτά του.
Ένας νέος ρόλος ως μαμά
Η νέα σύζυγος του γαμπρού μου τον άφησε με το παιδί και ο γαμπρός μου νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Κάποιος έπρεπε να αναλάβει τη φροντίδα του μικρού αγοριού, οπότε ανέλαβα εγώ. Του διάβαζα, το πήγαινα στο σχολείο και του μάθαινα για τη φύση.
Ποτέ δεν τον είδα ως ξένο παιδί, παρόλο που δεν ήταν παιδί της κόρης μου. Τον έβλεπα ως την κόρη μου, και στα «γεράματα» έγινα ξανά μαμά.
Υιοθετώντας τη Stellina μου
Όταν ο κουνιάδος μου πήρε εξιτήριο, με τραγικό τρόπο αυτοκτόνησε. Μέσα σε σχεδόν δύο χρόνια, έχασα την κόρη μου και αυτό το μικρό αγόρι έχασε και τους δύο γονείς του.
Προσπαθήσαμε να βρούμε τη μητέρα του, αλλά δεν τον ήθελε, και δεν βρήκαμε άλλους γονείς ή συγγενείς στην περιοχή.
Αποφάσισα να τον υιοθετήσω, και μετά από μια μακρά νομική διαδικασία, η Στελίνα μου είναι επίσημα παιδί μου! Ποτέ δεν πίστευα ότι θα γινόμουν ξανά μαμά, πόσο μάλλον ότι θα μεγάλωνα το παιδί του γαμπρού μου, αλλά δεν θα το ήθελα αλλιώς.
Ξέρω ότι η κόρη μου θα ήταν περήφανη για μένα και είμαι περήφανη που είμαι γιαγιά και μεγαλώνω ένα παιδί σαν να ήταν δικό μου.
Συμπέρασμα
Το ταξίδι μου από γιαγιά σε μαμά ήταν απροσδόκητο, αλλά δεν θα ήθελα να γίνει αλλιώς. Είχα τη βοήθεια του Θεού και έναν καταπληκτικό δικηγόρο που με βοήθησε σε όλα.
Ελπίζω η ιστορία μου να εμπνεύσει άλλες γιαγιάδες και παππούδες που μεγαλώνουν μόνες τα εγγόνια ή τα παιδιά τους. Δεν είναι εύκολο, αλλά αξίζει τον κόπο να δούμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν ευτυχισμένα και υγιή.
