Περιεχόμενα
Αξέχαστη καλοσύνη: Μαρία Δεδούση | Μαρία Δεδούση Δείτε πώς μια απροσδόκητη πράξη επιστροφής ενός χαρτονομίσματος των πενήντα δολαρίων αλλάζει τις προοπτικές της εμπιστοσύνης, του εγωισμού και της προσωπικής ανάπτυξης.
Απροσδόκητες πράξεις καλοσύνης: Μια ιστορία εμπιστοσύνης και ευγνωμοσύνης
Από τη Μαρία Δεδούση από το προφίλ της στο Facebook.
Ο Μάκης ήρθε να ζωγραφίσει.
Το σπίτι μου δεν χρειαζόταν βάψιμο, ήταν πεντακάθαρο, αλλά ήθελα απεγνωσμένα να το βάψω, για τους δικούς μου λόγους.
Δεν είχα ξαναδεί τον Μάκη ποτέ στη ζωή μου, είναι φίλος ενός φίλου, καθώς οι δουλειές γίνονται πάντα δηλαδή.
Μου έκανε μια καλή προσφορά, λέει ότι μπορώ να το κάνω Πέμπτη-Παρασκευή, λέω εντάξει, Πέμπτη-Παρασκευή ζω στη ζώνη του λυκόφωτος από τη δουλειά, αλλά με κάποιο τρόπο θα τα καταφέρω.
Μια χαοτική περιπέτεια ζωγραφικής
Επιτρέψτε μου να σας πω σε αυτό το σημείο, το βάψιμο ενός σπιτιού σε λειτουργία είναι η μεγαλύτερη φυσική καταστροφή που μπορεί να συμβεί σε ένα σπίτι.
Μετά από ένα εφηβικό πάρτι, ίσως.
Έρχεται λοιπόν ο Μάκης την Πέμπτη, επτά το πρωί, ΟΛΑ τα έπιπλα και τα αντικείμενα στοιβαγμένα στο κέντρο των δωματίων, στη στεριά όλη τη νύχτα, εντυπωσιασμένος για άλλη μια φορά από το πόσο αφάνταστα πολλά πράγματα έχουμε γύρω μας.
Μου λέει να βάλω μουσική; Βάλ’ την, λέω, αν και τους τελευταίους μήνες προτιμώ τη σιωπή.
Ευτυχώς φόρεσε το Red.
Ο Μάκης ζωγράφιζε για δύο μέρες, τα παιδιά πηγαινοέρχονταν, εγώ έγραφα, όποιος διψούσε έπρεπε να κάνει έναν κακοτράχαλο δρόμο μέχρι τη βρύση, όποιος κατουρούσε έπρεπε να σκαρφαλώσει στην τουαλέτα, εγώ έγραφα, ο Μάκης τραγουδούσε Lent Zeppelin μαζί με τον Red, τα παιδιά ήθελαν ταυτόχρονα να φάμε τηγανητές γαρίδες και να κάνουμε μια γενική αναδιοργάνωση των δωματίων τους το βράδυ της Πέμπτης, λέω έλεος, δεν υπάρχει έλεος όταν είσαι 13 και 15, τα κάναμε όλα, τα παιδιά ήταν πολύ χαρούμενα, εγώ είχα θέματα, συνολικά περάσαμε υπέροχα.
Σήμερα το απόγευμα ο Μάκι τελειώνει σήμερα το απόγευμα, λέω περιμένετε, πάω στην τράπεζα με τη Λάουρα να πάρω τα χρήματα και να πάρω μερικές κιμωλίες που ήθελε για τον τοίχο της που βάψαμε μαυροπίνακα.
Γυρίζω πίσω, δίνω τα χρήματα που είχαμε συμφωνήσει στη Maki και εκείνη μου επιστρέφει ένα πενηντάρικο.
Τον κοιτάζω.
Μια συγκινητική χειρονομία γενναιοδωρίας
«Εντάξει, αυτή η δουλειά βγήκε εύκολα», λέει κάπως αμήχανα.
Λέω, «Mackie, τα 50 δολάρια κάνουν τη διαφορά για μένα, ευχαριστώ».
«Το ξέρω», λέει. «Το είδα.».
Δεν ξέρω τι είδε ο Maki πριν από δύο ημέρες, ξέρω ότι λογικά εκείνη τη στιγμή είδε στα μάτια μου μια πολύ συγκεκριμένη σκέψη.
Ο αντίκτυπος της εμπιστοσύνης και της απογοήτευσης
Είναι πολύ δυσάρεστο όταν άνθρωποι που εμπιστεύεσαι σε αδειάζουν. Είναι κάτι που μπορεί να σε αλλάξει ως άνθρωπο.
Είναι πολύ δυσάρεστο όταν δεν σε σκέφτονται ή δεν σε φροντίζουν αυτοί που σου χρωστούν (ατυχής λέξη «χρωστάω», αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη).
Είναι κάτι που σε κάνει να αναθεωρήσεις ακόμα και τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο και τους ανθρώπους γενικότερα.
Είναι πολύ δυσάρεστο όταν συνειδητοποιείς πόσο τρομερά εγωιστές είναι οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω σου. Σε κάνει να χάνεις την πίστη σου στο είδος.
Και μετά μερικά.
