Περιεχόμενα
Ο αγώνας της χήρας γυναίκας: Δείτε τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει μια χήρα και την πίεση να συμμορφωθεί με τις κοινωνικές προσδοκίες όσον αφορά την ενδυμασία.
Πρέπει να φοράς κοντά μανίκια και καλσόν, χήρα γυναίκα, μου είπαν. Η υποκρισία σας με αηδιάζει!.
Το βάρος της χηρείας και η κοινωνική κρίση
Πριν από τέσσερα χρόνια, ο σύζυγός μου πέθανε, αφήνοντάς με χήρα. Ήταν μια καταστροφική απώλεια. Αλλά το βάρος της χηρείας μου εκτείνεται πέρα από τη θλίψη.
Πρόσφατα, η νύφη μου μοιράστηκε τη δική της εμπειρία της απώλειας του πατέρα της πριν από τριάντα χρόνια. Διηγήθηκε πώς η κοινωνία κακομεταχειριζόταν τη μητέρα της, υποβάλλοντάς την σε κοινωνική απομόνωση και συνεχή έλεγχο για τα πάντα, από την επιλογή της να φοράει μαύρα μέχρι την επιστροφή της από τη δουλειά.
Ήλπιζα ότι οι καιροί είχαν αλλάξει, αλλά δυστυχώς δεν έχουν αλλάξει.
Η περιέργεια των άλλων και η πίεση για συμμόρφωση
Αυτό που με προβληματίζει είναι πόσοι άνθρωποι αισθάνονται ότι έχουν το δικαίωμα να σχολιάζουν και να υπαγορεύουν τις ενδυματολογικές μου επιλογές.
Πρέπει να ντύνομαι πιο συντηρητικά; Πρέπει να φοράω κάλτσες; Εν μέσω καλοκαιριού, κάποιος είχε το θράσος να πει: «Δεν πρέπει να φοράς κοντά μανίκια, χήρα». Άλλοι πιστεύουν ότι πρέπει να κρατήσω κλειστά τα στόρια μου και να απομονωθώ για πάντα, χωρίς να με ξαναδούν ποτέ.
Υποχρεώσεις προς τον εαυτό μου και τα παιδιά μου
Ωστόσο, αυτά τα άτομα αδυνατούν να κατανοήσουν τις ευθύνες μου ως μητέρα και ως άτομο. Έχω την υποχρέωση να στηρίζω τα παιδιά μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όχι να περιορίζομαι ή να υποκύπτω στις κοινωνικές προσδοκίες.
Έχω επίσης την υποχρέωση να φροντίζω τον εαυτό μου, διότι όταν είμαι δυνατή και ικανοποιημένη, επωφελούνται και τα παιδιά μου. Η γνώμη του κόσμου θα πρέπει να είναι το λιγότερο που με απασχολεί, λαμβάνοντας υπόψη τις προκλήσεις που αντιμετωπίζω καθημερινά.
Κριτικά μάτια και κρυφή υποστήριξη
Τίθεται το ερώτημα: Πού ήταν αυτά τα επικριτικά άτομα όταν ο σύζυγός μου ήταν ζωντανός; Κανένας από αυτούς δεν ήταν εκεί για να χτυπήσει την πόρτα μου και να μου προσφέρει υποστήριξη στις πιο σκοτεινές μου στιγμές.
Όταν η πόρτα κλείνει πίσω μου, κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά τους αγώνες που αντιμετωπίζω. Το μόνο που βλέπουν είναι η επιφάνεια, η πρόσοψη που δημιουργείται από εκείνους που προσποιούνται ότι τα έχουν όλα μαζί, ενώ επιβάλλουν τις κρίσεις τους στις ζωές των άλλων. Αυτή η υποκρισία με αηδιάζει μέχρι το μεδούλι.
Συγχωρέστε με που νιώθω ναυτία, αλλά τα διάχυτα ψέματα και η απάτη που με περιβάλλουν έχουν γίνει αφόρητα. Ήρθε η ώρα να αποκαλύψω την αλήθεια και να ρίξω φως στους αγώνες της χηρείας, απαλλαγμένη από το ασφυκτικό βάρος των κοινωνικών προσδοκιών.
Λιάνα.
