Περιεχόμενα
Μάθετε για τον συναισθηματικό αντίκτυπο της κατανάλωσης κρέατος κατά τη διάρκεια του Πάσχα μέσα από την ιστορία ενός αρνιού με το όνομα Τζένη.
Η Έλενα Ακρίτα μοιράζεται την εμπειρία της σε ένα άρθρο στο news247, περιγράφοντας πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντέχουν να παρακολουθήσουν τη βίαιη διαδικασία της σφαγής, ωστόσο καταναλώνουν κρέας με μεγάλη όρεξη.
Η Akrita προβληματίζεται σχετικά με την ελληνοχριστιανική παράδοση της σφαγής αρνιών και ελαφιών κατά τη διάρκεια του Πάσχα, τονίζοντας την ανάγκη σεβασμού των διαφορετικών προοπτικών και του εορτασμού του Πάσχα με τρόπο που να συνάδει με τις προσωπικές αξίες.
Η ιστορία ενός αρνιού: Η φρίκη του πασχαλινού κρέατος
«Αν δεν βασανίσετε, δεν σφάξετε και δεν παλουκώσετε το νεογέννητο αρνί, πώς θα νιώσετε τη θυσία του Θεανθρώπου;» τονίζει η Έλενα Ακρίτα σε άρθρο της στο news247.
Περιγράφει την ιστορία ενός αρνιού με το όνομα Τζένη, θέλοντας να μιλήσει εκ μέρους όλων όσων δεν τρώνε κρέας, για το πώς αισθάνονται το Πάσχα, όταν το κρέας… έχει την τιμητική του.
Το τραύμα της σφαγής
«Όπως έκανα κι εγώ, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντέχουν να βλέπουν τη βάναυση διαδικασία της σφαγής, αλλά τρώνε με μεγάλη όρεξη και δεν αφήνουν ούτε ένα κόκαλο», γράφει η Έλενα Ακρίτα σε άρθρο της στο news247.
Μοιράζεται την προσωπική της εμπειρία και το πώς δεν άντεχε την εικόνα του σούβλισμα ενός αρνιού ακόμα και όταν συνήθιζε να τρώει κρέας.
Αξέχαστα χρόνια βίας
Η Έλενα Ακρίτα περιγράφει τα άθλια χρόνια της βίας, του αίματος, της πείνας, της φτώχειας και της καταπίεσης που οι άνθρωποι έσβησαν από τη μνήμη τους, αποκαλώντας τα «αξέχαστα χρόνια».
Μιλάει για το πώς τα παιδιά εκείνης της εποχής μπορούσαν να ξυλοκοπηθούν από όποιον ήθελε, συμπεριλαμβανομένων των δασκάλων, των γονέων και των γειτόνων. Τα τυχερά παιδιά τα έδερνε μόνο ο πατέρας τους και όχι τα μισά χωριά γύρω τους.
Η ιστορία της Τζένης του Αρνιού
Η Μίνα από την Ασημίνα μεγάλωσε στην ύπαιθρο τις δεκαετίες του 1960 και 1970. Ο πατέρας της, MisterSapostoli, ταχυδρομικός υπάλληλος και ψάλτης, τηρούσε τα πασχαλινά έθιμα με υστερική ευλάβεια.
Την παραμονή του Πάσχα, γεννήθηκε το «δώρο» της Μίνας, ένα ολόλευκο αρνάκι με το όνομα Τζένη. Η Μίνα το φρόντιζε, το τάιζε, του έδινε νερό και δροσερό χορτάρι, το χάιδευε και έπαιζε μαζί του. Αλλά για να μην τα πολυλογώ, η Τζένη σφάχτηκε και φαγώθηκε ενώ η Μίνα κοιμόταν.
Όταν ξύπνησε, η Τζένη δεν ήταν πουθενά και οι γονείς της είπαν ότι μάλλον το έσκασε κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ωστόσο, η Τζένη βρισκόταν ήδη στη σούβλα της διπλανής πόρτας. Η φρίκη πήρε το όνομά της, προσωποποιήθηκε και η Μίνα δεν έφαγε ποτέ ξανά κρέας.
Η μειοψηφία των μη κρεατοφάγων
Η Έλενα Ακρίτα επισημαίνει ότι όσοι δεν τρώνε κρέας είναι μειοψηφία και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι’ αυτό. Η πλειοψηφία θέλει αρνιά στη σούβλα και άλλα κρέατα κατά τη διάρκεια του Πάσχα.
Οι περισσότεροι δεν αντέχουν να βλέπουν τη βάναυση διαδικασία της σφαγής, αλλά τρώνε με μεγάλη όρεξη και δεν αφήνουν ούτε ένα κόκαλο. Το μωρό με τη σφραγίδα της σφαγής στο σώμα του, του οποίου το όνομα είναι είτε Τζένη είτε τίποτα, του οποίου η μοίρα είναι προκαθορισμένη.
Πάσχα της καρδιάς σας
Το Πάσχα είναι μια εποχή για να γιορτάσουμε με τους αγαπημένους μας, αλλά η Έλενα Ακρίτα τονίζει ότι είναι σημαντικό να το γιορτάζουμε με τρόπο που να συμβαδίζει με τις αξίες μας.
Δεν υπάρχει προκατασκευασμένο Πάσχα και ο καθένας πρέπει να το γιορτάζει όπως το εννοεί. Το δικό μας Πάσχα είναι το γούστο μας, το καπέλο μας και ό,τι θέλουμε. Το αληθινό φιλί της αγάπης είναι να μάθουμε στα παιδιά μας να αφήνουν την Τζένη και την κάθε Τζένη μόνη της, στα λιβάδια της.
Συμπέρασμα
Το Πάσχα είναι μια περίοδος γιορτής, αλλά είναι σημαντικό να αναλογιστούμε τη φρίκη που συνοδεύει την παράδοση της σφαγής ζώων για τροφή.
Όπως επισημαίνει η Έλενα Ακρίτα, όσοι δεν τρώνε κρέας είναι μειοψηφία, αλλά είναι ζωτικής σημασίας να γιορτάζουμε το Πάσχα με τρόπο που να ευθυγραμμίζεται με τις αξίες μας. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να τιμήσουμε το πραγματικό νόημα του Πάσχα και να δημιουργήσουμε έναν πιο συμπονετικό κόσμο.
