Περιεχόμενα
: Η συγκλονιστική ιστορία της Nathalie
.Σε αυτή τη συγκλονιστική αφήγηση, η Nathalie, μια 35χρονη γυναίκα από τη Ρωσία, μοιράζεται την εμπειρία της από την αρπαγή των παιδιών της από τον πρώην σύζυγό της, έναν δικηγόρο.
Παρά το γεγονός ότι συνέβη σε μια διαφορετική χώρα, ο πόνος της απώλειας των παιδιών της είναι καθολικός. Ο γάμος της Nathalie με έναν χειριστικό ηλικιωμένο άνδρα την άφησε χωρίς τα αγαπημένα της παιδιά, τα προσωπικά της αντικείμενα, ακόμη και τη δουλειά της.
Τώρα αντιμετωπίζει τη σπαρακτική πραγματικότητα του να μην μπορεί να δει ή να επικοινωνήσει με τα παιδιά της. Ακολουθήστε τη Nathalie καθώς περιηγείται στις συντριπτικές προκλήσεις της γονικής αποξένωσης και αναζητά παρηγοριά από άλλες μητέρες που έχουν περάσει αυτή τη θλιβερή πορεία.
Η σπαρακτική ιστορία της Nathalie: χάνοντας τα παιδιά της από έναν χειραγωγό πρώην σύζυγο.
Η σπαρακτική ιστορία της Nathalie: χάνοντας τα παιδιά της από έναν χειραγωγό πρώην σύζυγο
Είμαι η Nathalie, μια 35χρονη γυναίκα από τη Ρωσία, που μοιράζεται την ιστορία της γονικής αποξένωσης και απώλειας. Παρόλο που η δοκιμασία μου έλαβε χώρα σε άλλη χώρα, ο πόνος της απώλειας των παιδιών μου ξεπερνά τα σύνορα.
Στα 19 μου παντρεύτηκα έναν δικηγόρο, 25 χρόνια μεγαλύτερό μου, ο οποίος με είδε ως εύκολο στόχο για χειραγώγηση. Ανύπαντρος και χωρίς σοβαρές σχέσεις, χρησιμοποιούσε τις γυναίκες για την ευχαρίστησή του.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του γάμου μας, υπέμεινα την παθολογική ζήλια, τις προσβολές και την έλλειψη σεβασμού του. Δεν ήμασταν ποτέ μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Όταν τελικά αποφάσισα να τερματίσω την τοξική σχέση, εξαπέλυσε ένα μπαράζ ψεμάτων και νομικών ελιγμών, αφήνοντάς με άστεγη και άνεργη. Άλλαξε τις κλειδαριές τόσο στο σπίτι μας όσο και στο σαλόνι ομορφιάς μου, το οποίο λειτουργούσα επί μια δεκαετία σε ένα κτίριο που του ανήκε.
Ωστόσο, η μεγαλύτερη οδύνη είναι η απώλεια των παιδιών μου. Μου απαγορεύεται πλέον να τα βλέπω ή να τους μιλάω. Ισχυρίζεται ότι δεν θέλουν να με βλέπουν, αλλά όταν συνάντησα για λίγο την 7χρονη κόρη μου στο σχολείο, είδα φόβο στα μάτια της.
Αυτό με συνέτριψε. Πώς γίνεται το παιδί που κάποτε βασιζόταν στην αγάπη και τη στοργή μου να με φοβάται τώρα; Ο πόνος είναι απερίγραπτος.
Κάθε μέρα μοιάζει με ένα τραγικό ατύχημα, σαν να έχω χάσει τα παιδιά μου για πάντα. Τους αφιέρωσα τη ζωή μου, δούλεψα ακούραστα και έμαθα ακόμη και ελληνικά για χάρη τους.
Ωστόσο, η νομική εξειδίκευση του πρώην συζύγου μου του παρέχει εξουσία πάνω στην αστυνομία και το δικαστήριο. Μου αρνείται την πρόσβαση στα προσωπικά μου αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων των ρούχων που αγόρασα για τον εαυτό μου.
Μητέρες που έχουν βιώσει την αγωνία της «γονικής αποξένωσης», μοιραστείτε τη σοφία σας.
Μπορεί να ξεπεραστεί αυτός ο πόνος; Εξαφανίζεται ποτέ; Ή κουβαλάμε το βάρος των δακρύων για το υπόλοιπο της ζωής μας; Λαχταρώ για απαντήσεις και παρηγοριά σε αυτό το αβάσταχτο ταξίδι.
– Nathalie.
