Περιεχόμενα
Πέρα από τις γλυκές εγκυμοσύνες: Μια ειλικρινής συζήτηση για την πραγματικότητα της εγκυμοσύνης
.
Αρκετά με τις «γλυκές εγκυμοσύνες» και τους γλυκομίλητους που μας κάνουν να νιώθουμε καλά με το χάπι – μόνο η μαμά ξεσπά! Ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με τις ταμπέλες, τα στερεότυπα και τις παρανοήσεις που περιβάλλουν την εγκυμοσύνη.
Ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια για τις διαφορετικές εμπειρίες που βιώνουν οι γυναίκες κατά τη διάρκεια αυτού του μεταμορφωτικού ταξιδιού. Από εκείνες που περνούν χωρίς αξιοσημείωτες αλλαγές μέχρι εκείνες που παλεύουν με σωματικές ενοχλήσεις και συναισθηματικές προκλήσεις, η εγκυμοσύνη δεν είναι πάντα ένα κρεβάτι με ρόδα.
Ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε την πραγματικότητα και την ποικιλομορφία αυτής της διαδικασίας και να αναγνωρίσουμε ότι η εμπειρία κάθε μητέρας είναι μοναδική και έγκυρη. Ελάτε μαζί μας να καταρρίψουμε το μύθο της «τέλειας εγκυμοσύνης» και να αγκαλιάσουμε την πραγματική φύση αυτού του αξιοσημείωτου ταξιδιού.
Angelica.
Σπάζοντας τον μύθο της γλυκιάς εγκυμοσύνης: Μια ειλικρινής συζήτηση. Σπάζοντας τον μύθο της γλυκιάς εγκυμοσύνης: Μια ειλικρινής συζήτηση
Μια ειλικρινής συζήτηση: Σπάζοντας τον μύθο της γλυκιάς εγκυμοσύνης
Αρκετά με τις «γλυκές εγκυμοσύνες» και τους γλυκομίλητους που μας κάνουν να νιώθουμε καλά με το χάπι – μόνο η μαμά ξεσπάει! Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα προσέξει πώς απευθύνονται στις εγκύους, τις ταμπέλες που τους αποδίδουν, ακόμα και τον τρόπο που οι ίδιες μιλούν για την εγκυμοσύνη τους. Μέχρι που όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα από τη στιγμή που ενδιαφέρεσαι για κάτι ή το ψάχνεις ή σε βρίσκει συνέχεια.
Είναι κρίμα που σήμερα γκρεμίζω αυτό το οικοδόμημα της διάχυτης γλυκύτητας, του υπερβολικού ενθουσιασμού και της απόλυτης ευτυχίας, αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ειλικρινά.
Πέρα από τις προλήψεις και τα ταμπού της μαμάς, της πεθεράς, της γιαγιάς, της θείας κ.λπ.
Εκτός λοιπόν από τα κορίτσια που, ζώντας στο ροζ συννεφάκι τους, βιώνουν την εγκυμοσύνη τους με τον ίδιο τρόπο – όπως εγώ δεν κατάλαβα ότι ήμουν έγκυος, δεν άλλαξα καμία συνήθεια, δεν έδειξα κανένα σύμπτωμα, το μόνο που μου θύμισε την εγκυμοσύνη ήταν οι επισκέψεις στον γιατρό και η κοιλιά μου που μεγάλωνε ορατά στις 5 του μήνα!.
Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις. Εκείνες των κοριτσιών που τρώνε παντού τη λάσπη και παλεύουν να βρουν τα πατήματά τους απεγνωσμένα και συνήθως χωρίς αποτέλεσμα.
Αυτές που από τις πρώτες κιόλας μέρες νιώθουν τον κόμπο στο στομάχι τους, ότι κάτι απροσδιόριστο συμβαίνει όχι απαραίτητα ευχάριστο. Εκείνες που οι διακυμάνσεις στην ψυχολογία τους τις κάνουν να αναρωτιούνται για τον εαυτό τους, να μην αναγνωρίζουν τον εαυτό τους, να μην μπορούν καν να τις διαχειριστούν.
Που τα ρίχνουν όλα πάνω τους, που δεν θέλουν κανέναν γιατί κανείς δεν τους καταλαβαίνει (όχι άδικα, αυτοί είναι το πρόβλημα, όχι οι άλλοι). Αυτοί που έχουν αϋπνίες, σιαλόρροια, αδιαθεσία, αδιαθεσία, αϋπνία… Αυτοί που ξαφνικά δεν μπορούν να ανεχτούν τα μέχρι πρότινος αγαπημένα τους αρώματα, που ζαλίζονται και νιώθουν τη γη να εξαφανίζεται μέσα στα καλά πράγματα.
Τώρα δεν μπορούν να φάνε τίποτα, δεν αντέχουν ούτε τη μυρωδιά του ψωμιού, το στομάχι τους γυρίζει 24 ώρες το 24ωρο, όλα ανεβαίνουν απειλητικά και επιστρέφουν. Αυτοί που δεν μπορούν καν να μιλήσουν από φόβο ότι δεν θα προλάβουν να διατυπώσουν μια πρόταση και τους φωνάζει η λεκάνη. 2, 5, 10, 15 φορές την ημέρα. Κανένα νερό δεν κατεβαίνει, κανένα φαγητό δεν μένει περισσότερο από ένα τέταρτο.
Και έτσι έρχεται η αφυδάτωση, ακόμα και με το σταγονόμετρο του νοσοκομείου. Αυτές οι κοπέλες που από κοκέτες, μοντέρνες, όμορφες, γίνονται ατημέλητες, με ακμή και λιπαρά μαλλιά, χλωμές και με αρρωστημένη όψη. Και όλα αυτά για πάνω από 3 μήνες. 90 ημέρες!!!!.
Υπάρχουν επίσης εκείνοι που, ενώ μπορεί να φαίνονται καλά, αναγκάζονται να ακινητοποιηθούν σε ένα κρεβάτι.
Να πηγαίνουν στην τουαλέτα με χρονοδιακόπτη και να ζουν με τον κίνδυνο αποβολής αναλαμβάνοντας αδιάκοπα την απόλυτη ευθύνη σε περίπτωση που δεν υπακούσουν. Να ελέγχουν με αγωνία τα εσώρουχά τους και να ελπίζουν ότι αυτή η εμμονή είναι για το καλύτερο. Το χειρότερο είναι ότι οι υπόλοιποι απέξω ενδιαφέρονται ελάχιστα και ακόμα λιγότερο για το τι περνάτε.
«Ήθελες παιδί», «οι άλλοι παρακαλούν και δεν μπορούν», «συνέχισε, αυτά έχουν πλάκα», «σε λίγο καιρό δεν θα τα θυμάσαι καν», «υπομονή» ακούς από παντού και θέλεις να σκοτώσεις κόσμο.
Η οικογένεια καίγεται για την υγεία της κυοφόρου, ο γιατρός για την πορεία της εγκυμοσύνης, ο σύντροφος που μιλάει για το πόσο οι ορμόνες κάνουν πάρτι κάνει τα στραβά μάτια, στη δουλειά έχεις βάλει σε αμηχανία ένα σωρό συναδέλφους και ΕΣΥ δεν είσαι πουθενά. Ήδη δεν αποτελείτε πλέον προτεραιότητα, ενώ θα έπρεπε να είστε ακριβώς αυτό. Και κάπως έτσι βυθίζεσαι στο σκοτάδι σου, στις σκέψεις και τους φόβους σου, στο άγχος, στη μοναξιά, στην ανασφάλεια, στις ανησυχίες.
Μετράς αντίστροφα σαν στρατιώτης, συνεχίζεις να κοιτάς το ημερολόγιο κάνοντας υπολογισμούς και ελπίζοντας. Αυτή η ελπίδα που στη μέση της ημέρας ως επί το πλείστον σε εγκαταλείπει και σπάνια τη βρίσκεις.
Διαβάζεις για να ξεχάσεις, διαβάζεις για να ξεχάσεις, μπαινοβγαίνεις σαν ζόμπι στο σπίτι για να νιώσεις ζωντανός, χαζεύεις χωρίς να βλέπεις τηλεόραση, ψάχνεις μανιωδώς στο διαδίκτυο για ομοιοπαθητικούς και κυρίως κλαις. Όσο πιο σκληρός ήσουν, τόσο πιο ευάλωτος είσαι τώρα. Αρχίζεις να σκέφτεσαι σοβαρά την ψυχανάλυση (και δικαίως).
Αρκετά λοιπόν με τα εξής: γλυκές εγκυμοσύνες, η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μιας γυναίκας, μια γυναίκα είναι πιο όμορφη από ποτέ στην εγκυμοσύνη και όλα τα γλυκά που χρυσώνουν το χάπι μιας φάσης που για κάποιες είναι μόνο όμορφη από την αρχή μέχρι το τέλος. Και για να μην παρεξηγηθώ, μιλάμε για την εγκυμοσύνη ως διαδικασία, την πρακτικότητα της. Δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση το νόημα, τη σημασία, το δώρο της ζωής, το θαύμα της φύσης.
Απλά μπορεί να συμβεί το ίδιο όμορφα, ανώδυνα και χαρούμενα για όλες τις μητέρες. Θα ταίριαζε καλύτερα με τη φύση του γεγονότος και θα ήταν πιο δίκαιο. Δεν τα έκανες τελικά όλα με σοφία, Θεέ μου;.
Angelica.
