Περιεχόμενα
Γονείς μόνοι τους μετά από απώλεια: Καλλιεργώντας τη δύναμη και την ανθεκτικότητα
.Σε ηλικία μόλις 22 μηνών, ο γιος μου βίωσε μια αδιανόητη τραγωδία – ο πατέρας του πέθανε στην αγκαλιά μου. Ως 31χρονη χήρα, βρέθηκα μπροστά στις προκλήσεις της μονογονεϊκότητας.
Αν και ο γιος μου ήταν σχεδόν δύο ετών, οι γονείς συχνά μετρούν την ηλικία του παιδιού τους σε μήνες, γεγονός που καθιστά δύσκολο για τους άλλους να αντιληφθούν το βάθος της απώλειάς μας. Μπροστά στις αντιξοότητες, αμφισβήτησα τη δυσκολία του να μεγαλώνεις ένα παιδί μόνη σου, γνωρίζοντας ότι πολλές γυναίκες το κάνουν με επιτυχία. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη.
Ανήκω σε μια ομάδα γυναικών, μεταξύ των οποίων εγώ και οι φίλες μου, που βρέθηκαν απροσδόκητα να περιηγούνται στον κόσμο της μονογονεϊκότητας. Είμαστε αυτές που πρέπει να εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι οι πατεράδες τους βρίσκονται σε επαγγελματικά ταξίδια ή έχουν επιλέξει διαφορετικό δρόμο στη ζωή τους.
Αν και η μητρότητα είναι απαιτητική, ανεξάρτητα από τις συνθήκες που ζει κανείς, το να είναι κανείς χήρα μητέρα παρουσιάζει μοναδικές προκλήσεις, κάνοντας συχνά τους άλλους να νιώθουν άβολα. Ωστόσο, αγκαλιάζω την ευκαιρία να κρατήσω ζωντανή τη μνήμη του εκλιπόντος συζύγου μου και να διδάξω στο γιο μου ότι η δύναμη ξεπερνά την τραγωδία. Μαζί, αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα θέματα κατά μέτωπο, καλλιεργώντας την ανθεκτικότητα και την κατανόηση.
Μονογονεϊκή ανατροφή: Πλοήγηση στη ζωή μετά την απώλεια.
Μονογονεϊκή ανατροφή: Πλοήγηση στη ζωή μετά την απώλεια
Στην τρυφερή ηλικία των 22 μηνών, ο γιος μου βίωσε μια ανυπολόγιστη απώλεια – τον θάνατο του πατέρα του, που συνέβη ακριβώς στην αγκαλιά μου. Ως χήρα, μόλις 31 ετών, βρέθηκα σε ένα απροσδόκητο ταξίδι μονογονεϊκότητας.
Ο σύντροφός μου, ο Paul, και εγώ είχαμε οραματιστεί μια ζωή μαζί, γεμάτη με τη χαρά να βλέπουμε τα μελλοντικά μας εγγόνια να μεγαλώνουν. Ωστόσο, λίγο πριν από το γάμο μας, ο Paul διαγνώστηκε με καρκίνο του εγκεφάλου και ο πρόωρος θάνατός του κατέρριψε τα όνειρά μας.
Το να βλέπω τον γιο μου να στερείται μια πατρική φιγούρα σε τόσο νεαρή ηλικία ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Οι άνθρωποι που δεν έχουν παιδιά μπορεί να μην καταλαβαίνουν τον τρόπο με τον οποίο μετράμε την ηλικία του μικρού μας σε ημέρες και μήνες.
Ήταν σχεδόν δύο ετών, αλλά για τους γονείς, αυτές οι αποχρώσεις έχουν σημασία.
Αρχικά, αναρωτήθηκα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να μεγαλώσει κανείς μόνος του ένα παιδί, αν σκεφτεί κανείς ότι πολλές γυναίκες αναλαμβάνουν με επιτυχία αυτό το τρομερό έργο. Ωστόσο, η οπτική μου σύντομα άλλαξε.
Δεν αναφέρομαι σε εκείνες που θρηνούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την προσωρινή απουσία των συντρόφων τους λόγω επαγγελματικών ταξιδιών, αναζητώντας συμπάθεια και θετική ενέργεια. Αντιθέτως, μιλάω για γυναίκες όπως εγώ και οι φίλες μου – άτομα που βρέθηκαν απροσδόκητα να επωμίζονται την ευθύνη της γονεϊκότητας κατά την απουσία των συντρόφων τους.
Αντιμετωπίζουμε το δύσκολο έργο να εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι οι πατεράδες τους βρίσκονται σε επαγγελματικά ταξίδια ή έχουν ξεκινήσει νέες ζωές με διαφορετικές οικογένειες.
Η απουσία του πατέρα του γιου μου έχει απτές συνέπειες. Όταν ο μικρός μου αρρωσταίνει και έχει πυρετό, μου λείπει ένας σύντροφος για να με βοηθήσει στη φροντίδα του.
Δεν υπάρχει κανείς να με καλύψει, ώστε να μπορώ να κάνω ένα απαραίτητο διάλειμμα, διασφαλίζοντας παράλληλα την ασφάλεια και την ευημερία του. Σε περιόδους αρρώστιας, όταν σέρνομαι από το μπάνιο στο υπνοδωμάτιο, είμαι τυχερή που έχω μια μητέρα που κάνει το έξτρα μίλι, οδηγώντας μέσα στη νύχτα για να με παρηγορήσει καθώς ξεκουράζομαι, παρά την ακαταστασία που επικρατεί.
Η μητρότητα, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, είναι αναμφισβήτητα απαιτητική. Ακόμη και με έναν υποστηρικτικό σύντροφο, η ανατροφή ενός παιδιού απαιτεί σημαντική προσπάθεια.
Τα παιδιά αναπτύσσουν σταδιακά τις δικές τους ιδέες και απόψεις, προκαλώντας μας σε κάθε ευκαιρία. Μπορεί ακόμη και να εμπλακούν σε σκόπιμες πράξεις, όπως το να κάνουν κακά στο πάτωμα και στη συνέχεια να πατάνε προκλητικά πάνω του, ενώ έχουν οπτική επαφή.
Το να είσαι χήρα μητέρα προσθέτει ένα επιπλέον επίπεδο πίεσης. Η παρουσία μου μπορεί να κάνει τους άλλους να νιώθουν άβολα. Οι άγνωστοι συχνά παρατηρούν την απουσία δαχτυλιδιού στο δάχτυλό μου και ρωτούν για τον πατέρα του γιου μου.
Αντί να αποφύγω την ερώτηση, απαντώ ευθέως: «Είναι νεκρός», κάνοντας τα σαγόνια τους να πέσουν στο πάτωμα. Αισθάνομαι την υποχρέωση να διατηρήσω τη μνήμη του εκλιπόντος συζύγου μου και να αποδείξω στον γιο μας ότι η αγάπη που μου χάρισε δεν ήταν μάταιη.
Εναπόκειται σε μένα να διαβεβαιώσω το παιδί μου ότι αυτό το γεγονός που άλλαξε τη ζωή του δεν τον καθορίζει αποκλειστικά και μόνο. Αναλαμβάνω το βάρος αυτής της κατάστασης, αποφασισμένη να μην το αφήσω να το καταναλώσει ή να το καταστρέψει.
Είμαι περήφανη που μεγαλώνω ένα παιδί που μπορεί να συζητήσει ανοιχτά δύσκολα θέματα, καθώς πολλοί ενήλικες δυσκολεύονται να θίξουν το θέμα του θανάτου χωρίς μερικά ποτά για να μουδιάσουν τη δυσφορία.
Ο γιος μου και εγώ δεν απολογούμαστε που κάνουμε τους άλλους να νιώθουν άβολα- τους εμπλέκουμε σε συζητήσεις για τον εκλιπόντα σύζυγό μου, τον καρκίνο και τις δυσκολίες της χηρείας μέχρι να νιώσουν κι αυτοί άνετα. Αυτές οι εμπειρίες είναι μέρος του μωσαϊκού της ζωής – γεγονότα που μας αγγίζουν όλους με κάποιον τρόπο. Αν και δεν αντιμετωπίζουν όλοι τον καρκίνο, όλοι αντιμετωπίζουν το μερίδιο των αντιξοοτήτων που τους αναλογεί.
Λένε ότι τα παιδιά μαθαίνουν μέσω της παρατήρησης. Επομένως, φροντίζω να δείξω στο γιο μου ότι οι γυναίκες είναι δυνατές, ικανές και εξίσου υπέροχες.
