Οι δυσκολίες του να είσαι μοναχοπαίδι: Το ταξίδι μιας μητέρας και η δύναμη της ενσυναίσθησης

Η απάντησή μου σε αναίσθητα σχόλια: Αντιμετωπίζοντας την επιλογή να έχεις ένα μοναχοπαίδι

Δεν θα συστηθώ. Με γνωρίζετε ήδη.

Ναι, είμαι η μαμά εκείνου του παιδιού με το οποίο ο γιος σας κάνει παρέα στην παιδική χαρά και γι’ αυτό μερικές φορές μιλάμε και αναλύουμε τα τρέχοντα γεγονότα ή μιλάμε για τον άνεμο και το νερό. Και το δικό σας παιδί στο νηπιαγωγείο δεν πηγαίνει; Και το δικό μου. Απίστευτο. Το δικό σου κοιμάται όλο το βράδυ συνεχόμενα ή κοιμάται ακόμα με διαλείμματα; Ωραία, αυτό είναι καλό. Το δικό μου εξακολουθεί να με δυσκολεύει.

Ένα ισούται με κανένα: Αγκαλιάζοντας την επιλογή να έχεις ένα μοναχοπαίδι

Δεν θα συστηθώ. Με ξέρετε ήδη. Ναι, είμαι η μαμά εκείνου του παιδιού με το οποίο ο γιος σας κάνει παρέα στην παιδική χαρά και γι’ αυτό μερικές φορές μιλάμε και αναλύουμε τα τρέχοντα γεγονότα ή μιλάμε για τον άνεμο και το νερό.

Και το δικό σας παιδί στο νηπιαγωγείο δεν πηγαίνει; Και το δικό μου. Απίστευτο. Το δικό σου κοιμάται όλο το βράδυ συνεχόμενα ή κοιμάται ακόμα με διαλείμματα; Ωραία, αυτό είναι καλό. Το δικό μου εξακολουθεί να με δυσκολεύει.

Η ευαίσθητη καρδιά ενός μοναχοπαδιού

Και κάπου εκεί τα πράγματα καταρρέουν και το ειδυλλιακό σκηνικό των δύο παιδιών που παίζουν σε μονόδρομο καταρρέει.

Ο γιος σας πετάει μια πέτρα στην κόρη μου (ευτυχώς για τον νεαρό, δεν τη χτύπησε κιόλας), της φωνάζει ότι δεν θέλει να κατέβουν μαζί την τσουλήθρα και φεύγει ουρλιάζοντας. Είναι παιδί, λέω στον εαυτό μου. Η γλυκιά, ευαίσθητη κορούλα μου με κοιτάζει με τα γεμάτα δάκρυα μάτια της αναζητώντας διαβεβαίωση ότι δεν έκανε κάτι κακό.

Της χαμογελάω, της επισημαίνω ότι μερικές φορές τα μικρά παιδιά δεν θέλουν να παίξουν το παιχνίδι που θέλουμε εμείς να παίξουν και δεν δίνουν σημασία και ότι είχε δίκιο που έμεινε στη θέση της και δεν κυνήγησε το μικρό παιδί.

Προκαλώντας τα στερεότυπα: Ο μύθος του δεύτερου παιδιού

«Είναι μοναχοπαίδι, σωστά; Γι’ αυτό είναι τόσο ευαίσθητη. Αν είχατε και δεύτερο παιδί, δεν θα το έπαιρνε τόσο βαριά». Το βλέμμα σου είναι γεμάτο αλαζονεία.

Νομίζεις ότι είσαι ανώτερη γιατί όπως όλοι ξέρουμε ένα παιδί ίσον κανένα, οπότε ξαφνικά είσαι κάποια επειδή έκανες δεύτερο παιδί και «αλληθωρίζεις» και επικρίνεις την ευαισθησία της κόρης μου αποκαλώντας την, με λίγα λόγια, «προβληματική» επειδή είναι μοναχοπαίδι.

Υπογονιμότητα και τα θαύματα της ζωής

Δεν γνωρίζετε τον λόγο. Δεν είστε μέλος της οικογένειάς μου, οπότε δεν μπορείτε να ξέρετε γιατί το παιδί μου είναι μοναχοπαίδι. Καταλαβαίνω από το ύφος σας και τον τρόπο που κάνετε την ερώτηση ότι δεν έχετε βιώσει ποτέ μια τραγωδία.

Μιλάω για πραγματική τραγωδία γιατί αν το είχες σκεφτεί δύο φορές πριν ρωτήσεις, τότε δεν θα ρωτούσες καν.

Μαθήματα ενσυναίσθησης: Μεγαλώνοντας ένα ευτυχισμένο μοναχοπαίδι

Αυτό θέλετε; Να νομίζει η κόρη μου ότι κάτι δεν πάει καλά με την οικογένειά της; Μπορεί η οικογένειά μας να είναι μικρή και η κοινωνία να μην το αποδέχεται αυτό, αλλά το παιδί μου δεν φταίει για τίποτα. Δεν είναι δικό του λάθος.

Το γεγονός ότι δεν έχει αδελφό την κάνει πολίτη δεύτερης κατηγορίας; Ούτε κατά διάνοια. Είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια όπως είναι. Δεν χρειαζόμαστε ένα τέταρτο μέλος για να γίνουμε ολόκληροι.

Γιορτάζοντας τα μικρά μας θαύματα

Αντιλαμβάνεστε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε παιδιά για να τα φέρουμε στην παιδική χαρά; Αυτό από μόνο του είναι λόγος να γιορτάζουμε κάθε μέρα. Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να πληγώνουμε ο ένας τον άλλον για πράγματα που δεν μπορούμε να έχουμε.

Κάποιες λέξεις πληγώνουν όταν λέγονται χωρίς ουσιαστικό λόγο ή με κακή πρόθεση. Είναι ένα μάθημα που έχω ήδη διδάξει στην 3χρονη κόρη μου. Βλέπεις πότε το μαθαίνεις. Για να απαντήσω λοιπόν στην ερώτησή σας: Ναι, είναι μοναχοπαίδι. Δεν είναι το πιο τέλειο παιδάκι που υπήρξε ποτέ;.