Περιεχόμενα
Ο αγώνας για την υπογονιμότητα μπορεί να επιβαρύνει τα ζευγάρια, αλλά για την Όλγα και τον σύζυγό της, η λύση ήρθε με τη μορφή του κουμπάρου της που προσφέρθηκε να δωρίσει το σπέρμα του.
Ωστόσο, αυτό που ξεκίνησε ως μέσο για να αποκτήσουν ένα παιδί μετατράπηκε σε μια σχέση που είχε ως αποτέλεσμα ένα παιδί και ένα συντριπτικό αίσθημα ενοχής. Η ενοχή αυτή επιδεινώνεται από το γεγονός ότι ο κουμπάρος της Όλγας απεβίωσε με τραγικό τρόπο, αφήνοντας το παιδί τους χωρίς βιολογικό πατέρα.
Η ιστορία μου: Αγώνες υπογονιμότητας και μια τραγική απώλεια
Ο σύζυγός μου και εγώ ήμασταν παντρεμένοι για 12 χρόνια και δεν θέλαμε τίποτα περισσότερο από το να αποκτήσουμε ένα παιδί. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης, ήμασταν σε αδιέξοδο.
Τότε ήταν που ο κουμπάρος μας, ο Άρης, προσφέρθηκε να βοηθήσει δωρίζοντας το σπέρμα του. Στην αρχή ήμασταν διστακτικοί, αλλά η επιθυμία για ένα παιδί ήταν τόσο ισχυρή που τελικά συμφωνήσαμε.
Τα πράγματα κλιμακώθηκαν γρήγορα και βρεθήκαμε να έχουμε δεσμό. Οι ενοχές ήταν αφόρητες, αλλά δεν μπορούσαμε να αντέξουμε οικονομικά να χωρίσουμε δύο οικογένειες. Τελικά, έμεινα έγκυος και τελειώσαμε τα πράγματα με τον Άρη.
Ο σύζυγός μου ήταν ενθουσιασμένος και γιορτάσαμε τη γέννηση του γιου μας.
Δυστυχώς, ο Άρης σκοτώθηκε σε ατύχημα με μοτοσικλέτα ένα μήνα αργότερα. Το παιδί μας έμεινε χωρίς βιολογικό πατέρα και εγώ έμεινα με αβάσταχτες ενοχές.
Σήμερα, ο γιος μας είναι 6 ετών και δεν έχει ιδέα για τον πραγματικό του πατέρα ή ότι έχει έναν ετεροθαλή αδελφό που δεν γνωρίζει την ύπαρξή του.
Παλεύοντας με την υπογονιμότητα
Ο σύζυγός μου και εγώ παλεύαμε με την υπογονιμότητα για 12 χρόνια. Δοκιμάσαμε πολλαπλές θεραπείες εξωσωματικής γονιμοποίησης, αλλά τίποτα δεν φαινόταν να λειτουργεί.
Ήταν μια δύσκολη περίοδος για εμάς και συχνά τσακωνόμασταν για το αν άξιζε να καταστρέψουμε το γάμο και την ευτυχία μας για να αποκτήσουμε παιδί.
Μόνο όταν ο κουμπάρος μας, ο Άρης, προσφέρθηκε να δωρίσει το σπέρμα του, είδαμε μια αχτίδα ελπίδας. Στην αρχή ήμασταν διστακτικοί, αλλά η επιθυμία για ένα παιδί ήταν τόσο ισχυρή που τελικά συμφωνήσαμε.
Γρήγορα βρεθήκαμε να έχουμε σχέση και οι ενοχές ήταν συντριπτικές. Αλλά δεν είχαμε την πολυτέλεια να χωρίσουμε δύο οικογένειες.
Μια τραγική απώλεια
Μετά τη γέννηση του γιου μας, ο Άρης σκοτώθηκε με τραγικό τρόπο σε ατύχημα με μοτοσικλέτα. Το παιδί μας έμεινε χωρίς βιολογικό πατέρα και εγώ έμεινα με αβάσταχτες ενοχές.
Σήμερα, ο γιος μας είναι 6 ετών και δεν έχει ιδέα για τον πραγματικό του πατέρα ή ότι έχει έναν ετεροθαλή αδελφό που δεν γνωρίζει την ύπαρξή του.
Η ενοχή που κουβαλάμε
Κάθε μέρα, κουβαλάω ένα βάρος ενοχής και φόβου ότι θα καταστρέψω τη ζωή μας αν αποκαλύψω την αλήθεια για τον βιολογικό πατέρα του γιου μας.
Είναι ένα δύσκολο φορτίο να το σηκώσω και μερικές φορές αναρωτιέμαι αν θα ήταν καλύτερα να πω απλώς την αλήθεια και να αντιμετωπίσω τις συνέπειες. Αλλά ο φόβος ότι θα πληγώσω αυτούς που αγαπώ είναι πολύ μεγάλος.
Η αβάσταχτη θλίψη
Παρά τη χαρά της γέννησης του γιου μας, υπάρχει μια υποβόσκουσα θλίψη που δεν φεύγει ποτέ. Μου λείπει ο Άρης και η σχέση που είχαμε, αλλά ξέρω ότι αυτό που κάναμε ήταν λάθος.
Μπορώ μόνο να ελπίζω ότι κάποια μέρα θα βρω έναν τρόπο να συμφιλιωθώ με τις ενοχές μου και να βρω έναν τρόπο να προχωρήσω μπροστά.
Η σημασία της υποστήριξης
Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του δύσκολου ταξιδιού, ο σύζυγός μου και εγώ στηριχθήκαμε ο ένας στον άλλον για υποστήριξη. Είχαμε επίσης την τύχη να έχουμε φίλους και συγγενείς που μας συμπαραστάθηκαν σε κάθε μας βήμα.
Είναι μια υπενθύμιση ότι όσο δύσκολη κι αν είναι η ζωή, δεν είμαστε ποτέ μόνοι.
