Οι καυγάδες για τα ουρλιαχτά της παραλίας πυροδοτούν μια διαχρονική συζήτηση μεταξύ γονέων που πιάνονται στα πράσα.
Η σύγκρουση αναδεικνύει την πάλη μεταξύ εκείνων που δεν ανέχονται τα ενοχλητικά παιδιά και εκείνων που υπερασπίζονται το δικαίωμά τους να είναι ανέμελα. Μάθετε πώς εκτυλίσσονται αυτές οι συγκρούσεις και την ανάγκη για μια μέση λύση που θα προάγει την αρμονία στην παραλία και στις ταβέρνες. Από τον Μένιο Σακελλαρόπουλο – thecaller.gr.
Γροθιές για τους Screamers on the Beach: Γονείς που πιάστηκαν στα πράσα!.
Γονείς που πιάστηκαν στα πράσα!: Γροθιές για τους Screamers στην παραλία
Του Μένιου Σακελλαρόπουλου – thecaller.gr. Του Μένιου Σακελλαρόπουλου – thecaller.gr
Στο πέρασμα των χρόνων, οι άνθρωποι έχουν εμπλακεί σε σωματικές διαμάχες για διάφορους λόγους. Οι «δημοσκοπήσεις» συχνά αναδεικνύουν τους πέντε κυριότερους λόγους.
* Διαφωνίες στον αθλητισμό!.
* Διαφωνίες στην πολιτική!!!.
* Πειράζοντας ένα κορίτσι από μια άλλη ομάδα.
* Μια θέση στάθμευσης! *.
* Ατυχήματα.
Ωστόσο, για τους ζωηρούς Έλληνες, ο κατάλογος των λόγων φαίνεται να διευρύνεται. Χθες, εν μέσω συγκέντρωσης λουόμενων στην παραλία της Πελοποννήσου, ξέσπασε έντονος καβγάς μεταξύ δύο ατόμων.
Ο καταλύτης; Το ένα άτομο υπέβαλε το παιδί του άλλου σε ανελέητες φωνές και αταξίες μέσα στη θάλασσα, ενώ ο πατέρας του παιδιού, παρά τις εκκλήσεις, παρέμεινε απαθής και αδιάφορος. Οι σπίθες πετάχτηκαν, τα λόγια συγκρούστηκαν και ακολούθησε σωματική αντιπαράθεση.
Προς ανακούφιση όλων, ο καυγάς δεν κλιμακώθηκε περαιτέρω. Αμέσως προέκυψαν δύο παρατάξεις, που υποστήριζαν με πάθος την κάθε πλευρά της σύγκρουσης.
Από τη μία πλευρά, κάποιοι υποστήριζαν ότι «όλοι αξίζουν ηρεμία και οι αδιάκοπες φωνές ενός παιδιού ενοχλούν τους άλλους». Από την άλλη πλευρά, κάποιοι αντέτειναν την πεποίθηση ότι «τα παιδιά δεν πρέπει να επιβαρύνονται με συνεχείς περιορισμούς και απαγορεύσεις».
Αυτό το διαχρονικό ζήτημα τροφοδοτεί έντονες συζητήσεις και διαιωνίζει ένα χάσμα.
Ποιος δεν έχει γίνει μάρτυρας παιδιών που ενοχλούν αντιπαθητικά τους άλλους στην παραλία, στις ταβέρνες ή ακόμη και στα κεμπαπτζίδικα; Το φάσμα των ενοχλητικών συμπεριφορών είναι τεράστιο.
– Παιδιά που τρέχουν απερίσκεπτα γύρω από τις ξαπλώστρες της παραλίας, ενώ οι γονείς τους καυχιούνται για τον αθλητισμό και τη σωματική τους ικανότητα.
– Τα παιδιά ουρλιάζουν ακατάπαυστα, με τους γονείς να το θεωρούν φυσιολογικό φαινόμενο.
– Τα παιδιά κλαίνε έντονα όταν τους παίρνουν το παιχνίδι τους, ενώ οι γονείς φωνάζουν από τις ξαπλώστρες τους: «Σταματήστε να κλαίτε και πάρτε το πίσω».
– Παιδιά μουλιάζουν ανυποψίαστα άτομα με νεροπίστολα, ενώ οι γονείς αναρωτιούνται γιατί κάποιοι δυσανασχετούν με τις βρεγμένες ξαπλώστρες τους.
– Παιδιά που εμπλέκονται σε διαπληκτισμούς για το ίδιο παιχνίδι, με τους αμελείς γονείς να μην δείχνουν κανένα ενδιαφέρον.
– Τα παιδιά δημιουργούν μια κακοφωνία, ενώ η μητέρα τους, απορροφημένη στη λήψη μιας selfie για να εντυπωσιάσει τους followers της στο Instagram, αδιαφορεί για το θόρυβό τους. Από μακριά φωνάζει: «Θέλετε να σας παραγγείλω κεμπάπ ή μπιφτέκι;».
Ορισμένοι Έλληνες γονείς (όχι όλοι, φυσικά) υποθέτουν ότι τα παιδιά τους μπορούν να συμπεριφέρονται όπως στο σπίτι τους, αγνοώντας το γεγονός ότι η παραλία ή ένα εστιατόριο είναι ένας κοινός χώρος και όχι η προέκταση της προσωπικής τους κατοικίας.
Πώς μπορεί κανείς να μεταφέρει σε αυτούς τους γονείς ότι έχουν την ευθύνη να επιβλέπουν τα παιδιά τους σε δημόσιους χώρους;.
Όλοι μας έχουμε αντιμετωπίσει περιστατικά, από ασήμαντα έως «σοβαρά», που προσφέρουν μια ματιά στην ελληνική νοοτροπία.
Το να ρίχνεις μια αποδοκιμαστική ματιά στα αφύλακτα παιδιά μπορεί να σου αποφέρει ακόμα και μια επίπληξη ή μια σωματική επίπληξη από έναν προσβεβλημένο πατέρα, θυμίζοντας περασμένες μέρες σε εκείνη την πελοποννησιακή παραλία.
Εν τω μεταξύ, το διαρκές μάντρα επιμένει, επιβιώνοντας μέσα στις δεκαετίες σαν ανθεκτικές κατσαρίδες: «Έι, παιδιά είναι, τι μπορείς να κάνεις…».
Και επειδή είναι παιδιά, τους επιτρέπεται να πετούν άμμο ή πέτρες σε όποιον θέλουν, να σέρνονται γύρω από ανυποψίαστα άτομα, να ουρλιάζουν μέχρι να πονέσει ο λαιμός τους και να κάνουν ό,τι θέλουν, όλα στο όνομα της παιδικής ηλικίας.
Στην άλλη πλευρά του φάσματος, ομάδες γονέων μπορεί κανείς να δει στις ταβέρνες, να απομονώνουν τα παιδιά τους στο πίσω τραπέζι, αναζητώντας ανάπαυλα και μια.
