Περιεχόμενα
Γνωρίστε τη Χριστίνα, μια χήρα που αψηφά τις προσδοκίες της «καλής χήρας». Μέσα στην καθημερινή της ρουτίνα, ένα απλό περιστατικό με τον γιο της αποκαλύπτει μια έξαρση συναισθημάτων που είχε καταπιέσει μετά τον θάνατο του συζύγου της.
Ενώ η Χριστίνα περιηγείται στη θλίψη και το θυμό, παλεύει με την απουσία της καθησυχαστικής παρουσίας του συζύγου της και τις προκλήσεις του να μεγαλώνει ένα παιδί μόνη της. Παρά τις δυσκολίες, αρνείται να συμμορφωθεί με τα κοινωνικά πρότυπα, αποφασισμένη να χαράξει το δικό της μονοπάτι μέσα από την πολυπλοκότητα της χηρείας.
Στο ταξίδι της, η Χριστίνα γίνεται οδηγός για άλλες νεαρές χήρες που αναζητούν παρηγοριά και κατανόηση στο δικό τους σκοτάδι. Ελάτε μαζί της καθώς μοιράζεται τις εμπειρίες της, αμφισβητεί τα στερεότυπα και εξερευνά τις αποχρώσεις της θλίψης, του θυμού και της ανθεκτικότητας.
Με λένε Χριστίνα και δεν είμαι καλή χήρα.
Ένα βράδυ, ενώ μαγείρευα, ο μικρός μου γιος στεκόταν στον καναπέ και χοροπηδούσε πάνω κάτω. Εγώ, στην κουζίνα να γλείφω το κουτάλι για να δω αν η αυγολέμονάδα μου δούλευε και ο μικρός μέσα να κάνει ακαταστασία.
Ξεπερνώντας το φόβο και το θυμό
«Κάτσε κάτω», του φώναξα, «Είναι επικίνδυνο αυτό που κάνεις. Ο καναπές δεν είναι για να χοροπηδάς, είναι για να κάθεσαι!» Και τότε, με μια κίνηση, κάνει μια τούμπα πάνω από το μπράτσο του καναπέ και προσγειώνεται στο πάτωμα με το κεφάλι κάτω.
Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν απείρου κάλλους. Εγώ να ουρλιάζω και να ψάχνω σε ποιο συρτάρι του καταψύκτη είχα τον πάγο και ο μικρός να κλαίει και μετά από λίγο να ζητάει χυμό πορτοκάλι.
Αρνήθηκε να βάλει πάγο στο κεφάλι του, αλλά τον έπεισα λέγοντάς του ότι θα τον άφηνα να δει κινούμενα σχέδια αν με άφηνε να τον περιποιηθώ. Φάγαμε, είπαμε τα αστεία μας, βούρτσισε τα δόντια του, με φίλησε και είπε: «Καληνύχτα, μαμά. Σ’ αγαπώ τόσο πολύ!».
Με έκανε να λιώσω. Εκείνο το βράδυ πρέπει να μπήκα στο δωμάτιό του πάνω από 20 φορές για να ελέγξω το κεφάλι του για να δω αν ήταν πρησμένο.
Ένιωθα φόβο και μαζί του θυμό, συναισθήματα που δεν είχα όσο ο σύζυγός μου ήταν ζωντανός, αλλά που τώρα άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια όσο κι αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Αντιμετώπιση του πένθους και της απώλειας
Από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου πριν από λίγους μήνες, ακούω μόνο πόσο καλά τα πάω. Και είμαι καλά. Πονάω όσο δεν φαντάζεστε, αλλά φρόντισα να επικρατήσει η λογική.
Ευτυχώς δεν είχα ούτε ακραίες αντιδράσεις, ούτε χρειάστηκε να βάλω μαξιλάρια στο κρεβάτι στη θέση του για να πιστέψω ότι είναι ακόμα εδώ και κοιμάται δίπλα μου.
Παρόλο που γνωρίζαμε εδώ και 3 χρόνια ότι ο καρκίνος θα νικούσε τελικά, αυτό δεν έκανε τον πόνο λιγότερο όταν τελικά τον έχασα.
Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω που πέθανε. Προσπάθησα, αλλά δεν άξιζε τον κόπο (εντελώς αναποτελεσματικό) ούτε ήταν δικό του λάθος που έφυγε.
Ο καρκίνος δεν ευθύνεται για τίποτα, ούτε για ζωές, ούτε για συναισθήματα, ούτε για τις χήρες και τα ορφανά που αφήνει πίσω του. Χτυπάει απροκάλυπτα και αδιακρίτως. Αλλά αυτό δεν με κάνει λιγότερο θυμωμένο.
Αγκαλιάζοντας τη συναισθηματική αναταραχή
Θυμωμένος επειδή το παιδί έπεσε και χτύπησε και κανείς δεν ήταν εκεί μαζί μου. Ο σύζυγός μου δεν ήταν εδώ για να με καθησυχάσει και να μου πει ένα «Δεν είναι τίποτα. Μέχρι να παντρευτεί θα είναι μια χαρά». Θυμωμένος, έφυγε και με άφησε με ένα παιδί.
Θυμωμένος που οι περισσότεροι φίλοι μας έχουν φύγει από τη ζωή μου. Θυμωμένος που όποιον συναντώ στο δρόμο και με βλέπει με ένα παιδί κοιτάζει αμέσως τα δάχτυλά μου για τη βέρα. Υποκρισία, αδιαφορία, μαλάκας.
Όταν ο γιος μου έπεσε, για αρκετά δευτερόλεπτα στεκόμουν εκεί και τον κοιτούσα χωρίς να κουνιέμαι. Είχα παγώσει.
Είχα παρακολουθήσει μαθήματα πρώτων βοηθειών στο παρελθόν και ήξερα ότι δεν έπρεπε ποτέ να μετακινήσω κάποιον με πιθανό τραυματισμό στη σπονδυλική στήλη. Σηκώθηκε μόνος του και έτρεξε στην αγκαλιά μου κλαίγοντας και είπα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό.
«Αν σου συμβεί κάτι, θα πεθάνω».
Θεραπεύοντας και προχωρώντας μπροστά
Το εννοούσα. Θα πάω….
