Περιεχόμενα
: Επιβιώνοντας μια σκληρή μητριά
Δείτε τη συγκλονιστική ιστορία μιας τρομερής μητριάς που βασάνιζε τις κόρες του συζύγου της.
Όπως έφερε η μοίρα, μόλις έπεσε θύμα του καρκίνου, την εγκατέλειψαν ανάλγητα, αφήνοντάς την να αντιμετωπίσει μόνη της τη μάχη της. Διαβάστε παρακάτω για να αποκαλύψετε τον πόνο και την ανθεκτικότητα στη ζωή ενός νεαρού ατόμου που διαμορφώθηκε από μια ταραχώδη ανατροφή.
Η σκληρότητα της μητέρας μου: Εγκαταλελειμμένη στην ασθένεια
Όταν ο πατέρας μου πέθανε κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας, η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε βιαστικά χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες.
Είδα από πρώτο χέρι την ψυχρή και υπολογιστική φύση της, καθώς αντιμετώπιζε τις κόρες του νέου της συζύγου με περιφρόνηση.
Λίγο μετά το θάνατο του πατέρα μου, η μητέρα μου γνώρισε έναν χωρισμένο άνδρα με δύο μεγαλύτερες κόρες. Σε χρόνο μηδέν, παντρεύτηκαν. Η μία κόρη συστήθηκε σε μένα, ενώ η άλλη ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας με τη μητέρα μου μέσα σε ένα μήνα.
Ωστόσο, δεν μπορώ να αρνηθώ την αλήθεια για τη μητέρα μου. Εξαπέλυσε την συσσωρευμένη απογοήτευσή της στις θετές κόρες της. Παρά τα παράπονά τους, ο πατέρας τους έκανε τα στραβά μάτια, αρκούμενος στο να έχει σύζυγο και οικονόμο μαζί.
Έτσι, η μητέρα μου έστρεψε τη δυσαρέσκεια και την κακία της προς τα παιδιά του.
Μια μάσκα εξαπάτησης: Πίσω από κλειστές πόρτες
Ενώ προσποιούνταν ότι ήταν ευγενική και ευγενική μπροστά στον σύζυγό της, η μητέρα μου τους αποκαλούσε άχρηστους, τους απαγόρευε να απολαμβάνουν μουσική και τους ανάγκαζε να διαβάζουν ακόμη και όταν ήταν ήδη απορροφημένοι από ένα βιβλίο.
Αν κάποιος τους ζητούσε στο τηλέφωνο, έλεγε ψέματα, ισχυριζόμενη ότι δεν ήταν διαθέσιμοι, παρόλο που ήταν παρόντες. Κατασκεύαζε ακόμη και ιστορίες ληστείας για να χειραγωγήσει τον σύζυγό της ώστε να τους τιμωρήσει επειδή δεν τη βοηθούσαν στις δουλειές του σπιτιού, επιβεβαιώνοντας την κυριαρχία της στο νοικοκυριό.
Η βιολογική μητέρα των κοριτσιών τα είχε εγκαταλείψει, αφήνοντάς τα χωρίς κανέναν να εμπιστευτούν. Μόνο όταν η μητέρα μου αρρώστησε από καρκίνο ζήτησε τη βοήθειά τους.
Ωστόσο, προς απογοήτευσή μου, εκείνοι αρνήθηκαν ανάλγητα να προσφέρουν οποιαδήποτε βοήθεια. Όχι μόνο αρνήθηκαν, αλλά σκόπιμα επιδίωξαν πανεπιστήμια εκτός Αθηνών, φεύγοντας χωρίς δεκάρα.
Ο πατέρας τους, μέχρι σήμερα, θρηνεί για την αναλγησία τους απέναντι στην ασθένεια της γυναίκας του, αγνοώντας τον συναισθηματικό καρκίνο που τους είχε προκαλέσει η μητέρα μου όλα αυτά τα χρόνια.
Ξεφεύγοντας από την τοξικότητα
Μόλις ενηλικιώθηκα, έκανα την απόδρασή μου. Υποστήριξα τη μητέρα μου κατά τη διάρκεια της ασθένειάς της και στη συνέχεια χάραξα το δικό μου δρόμο.
Στα 25 μου χρόνια, δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να εγκατασταθεί ή να επενδύσει σε ένα σπίτι, εστιάζοντας αντ’ αυτού στη δουλειά μου και διατηρώντας μια μέτρια κατοικία.
Η διακαής ελπίδα μου είναι ότι μια μέρα δεν θα υποκύψω στην ίδια τοξική συμπεριφορά αν γίνω μητέρα των δικών μου παιδιών ή των θετών μου παιδιών.
Στόχος μου είναι να σπάσω αυτόν τον κύκλο της σκληρότητας και να εξασφαλίσω ένα περιβάλλον φροντίδας για όσους μου εμπιστεύονται τη φροντίδα τους.
