Περιεχόμενα
Αντιμετωπίζοντας οικονομικές δυσκολίες, μια μονογονεϊκή μητέρα και η κόρη της βιώνουν την οδυνηρή πραγματικότητα της διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος.
Διαβάστε τη συγκλονιστική ιστορία τους για την ανθεκτικότητα και την απλή πράξη καλοσύνης που έφερε ελπίδα μπροστά στις αντιξοότητες.
Οικονομικές δυσκολίες: Μια σπαρακτική ιστορία μιας μονογονεϊκής οικογένειας
«Μας έκοψαν το ρεύμα και δεν έχω σχολική τσάντα – θα πάω με τα βιβλία μου στην αγκαλιά», παραπονέθηκε ένας μονογονέας που αντιμετωπίζει σοβαρές οικονομικές δυσκολίες, του οποίου το ρεύμα διακόπηκε από τον πάροχο.
Μια απελπιστική κατάσταση
Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο γιατρό, συνάντησα μια μητέρα και τη μικρή της κόρη. Η μητέρα, μονογονέας λόγω του θανάτου του συζύγου της, ήταν εμφανώς ταραγμένη.
Καθώς έμπαιναν στο γραφείο του γιατρού, άκουσα μια συζήτηση σχετικά με τα χρήματα, καθώς η εταιρεία ηλεκτρισμού είχε διακόψει την παροχή υπηρεσιών τους λόγω ενός ανεξόφλητου λογαριασμού ύψους 1.000 ευρώ. Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά και αναρωτήθηκα για το κοριτσάκι, το οποίο νόμιζα ότι ήταν 7 ετών, αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν 9. Έπρεπε να μάθω περισσότερα.
Μια αχτίδα ελπίδας, μια γενναιόδωρη χειρονομία
Η περιέργεια με κυρίευσε και τους πλησίασα για να τους ρωτήσω περισσότερα. Η μητέρα μου εξήγησε ότι χρειάζονταν τουλάχιστον 200 ευρώ για να αποκατασταθεί το ηλεκτρικό ρεύμα.
Παρά το γεγονός ότι απευθύνθηκε σε φίλους και γνωστούς, είχε καταφέρει να συγκεντρώσει μόνο 120 ευρώ. Νιώθοντας την ανάγκη να βοηθήσω, έβαλα το χέρι στην τσέπη και πρόσφερα επιπλέον 80 ευρώ, τα οποία δέχτηκε με σκεπτικισμό, κοιτάζοντάς με με έκπληξη και αμφιβολία λόγω του νεαρού της ηλικίας μου.
Καθώς η μητέρα πήγαινε στο γκισέ της ΔΕΗ για να εξοφλήσει το λογαριασμό, έμεινα με το κοριτσάκι. Οι αθώες ερωτήσεις της διαπέρασαν την καρδιά μου καθώς ρωτούσε αν η τηλεόραση θα λειτουργούσε και αν το ψυγείο θα ήταν λειτουργικό την επόμενη μέρα.
Χωρίς δισταγμό, την καθησύχασα με ένα αποφασιστικό «ναι».
Μια απλή πράξη καλοσύνης
Εκείνη τη στιγμή, ρώτησα το κοριτσάκι αν είχε σχολική τσάντα για την ερχόμενη εβδομάδα. Δυστυχώς, μου απάντησε ότι δεν είχε. Προβληματισμένη από τη σκέψη ότι θα κουβαλούσε βιβλία στην αγκαλιά της, πρότεινα να επισκεφτούμε το πλησιέστερο βιβλιοπωλείο.
Μέσα, την προέτρεψα να διαλέξει όποια σχολική τσάντα επιθυμούσε και προς έκπληξή μου, επέλεξε την πιο προσιτή. Τα δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου. Ενθαρρύνοντάς την περαιτέρω, της είπα ότι μπορούσε να διαλέξει όποια τσάντα ήθελε πραγματικά, και εκείνη με χαρά επέλεξε την επιλογή που προτιμούσε, μαζί με μια θήκη.
Καθώς βγαίναμε από το κατάστημα, με αγκάλιασε σφιχτά και μου ψιθύρισε: «Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ! Τώρα τα μικρά παιδιά δεν θα με κοροϊδεύουν».
Πλημμυρισμένη από συναισθήματα, αποχαιρέτησα το κοριτσάκι και τη μητέρα του, αλλά δεν μπορούσα να μην χύσω δάκρυα θλίψης.
Πώς θα μπορούσε ένα κράτος πρόνοιας να επιτρέψει την αποσύνδεση του ηλεκτρικού ρεύματος για ένα 9χρονο παιδί; Πώς μπορούσε να υποβάλει παιδιά σε χλευασμό επειδή τους λείπουν βασικά αγαθά, όπως μια σχολική τσάντα; Με πονάει βαθύτατα να βλέπω την κατάσταση της χώρας μας σήμερα.
