Περιεχόμενα
Δείτε τη συγκλονιστική ιστορία ενός στρατιώτη που έχασε το άλογό του ενώ καταδίωκε Ιταλούς στην Αλβανία.
Αυτή η συγκινητική ιστορία, που παρουσιάζεται στις «Ιστορίες από τη δεκαετία του 1940», ρίχνει φως στις θυσίες των ζώων κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο Σπύρος Τριανταφύλλου, πολεμικός ανταποκριτής της εφημερίδας «Ακρόπολις», αφηγείται το συγκλονιστικό ταξίδι του Ψάρη, ενός αλόγου που υπέκυψε στις κακουχίες και άφησε την τελευταία του πνοή σε ένα αλβανικό χαντάκι.
Δημοσιευμένη στις 9 Μαρτίου 1941, αυτή η αφήγηση αποτυπώνει τον βαθύ δεσμό μεταξύ ενός στρατιώτη και του έφιππου συντρόφου του μέσα στο χάος του πολέμου.
«Τα μάτια του αλόγου μου»: Η σπαρακτική ιστορία ενός στρατιώτη για την απώλεια στον πόλεμο.
«Τα μάτια του αλόγου μου»: Η σπαρακτική ιστορία ενός στρατιώτη για την απώλεια στον πόλεμο
Πηγή: Πηγή: «Ιστορίες από τη δεκαετία του 1940».
Ανάμεσα στις πολλές ιστορίες θυσίας και τραγωδίας κατά τη διάρκεια του πολέμου, ξεχωρίζει η ιστορία του Ψάρι, ενός αλόγου που βρήκε τη μοίρα του κυνηγώντας Ιταλούς στην Αλβανία.
Ο Σπύρος Τριανταφύλλου, πολεμικός ανταποκριτής της εφημερίδας «Ακρόπολις», αφηγείται αυτή τη συγκλονιστική ιστορία. Στις 9 Μαρτίου 1941, η εφημερίδα δημοσίευσε την αφήγηση του Τριανταφύλλου.
Το αξέχαστο βλέμμα.
Το αξέχαστο βλέμμα
Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας σε ένα χωριό στην πλαγιά της Μόροβα, όπου κατοικούσαν Αλβανοί χριστιανοί, συναντήσαμε στρατιώτες από διάφορες μονάδες και είχαμε ακόμα σοφέρ μαζί μας.
Η περιέργεια με οδήγησε να κάνω μια ερώτηση σε έναν από τους στρατιώτες, ο οποίος είχε πολεμήσει στην ιστορική μάχη της Πίνδου: «Σύντροφε, ποιο είναι το μοναδικό πράγμα που θα θυμάσαι πάντα από αυτόν τον πόλεμο;». Όντας ιππέας, σταμάτησε, κοίταξε τη φωτιά μπροστά μας και απάντησε: «Τα μάτια του αλόγου μου…».
Κυνηγώντας τους Ιταλούς.
Κυνηγώντας τους Ιταλούς
Καταδιώξαμε αμείλικτα τους Ιταλούς για μέρες, διώχνοντάς τους από τις θέσεις τους και μέσα στο ύπουλο έδαφος της Αλβανίας. Ωστόσο, τα άλογά μας, κουρασμένα από την εξάντληση, έκαναν την πρόοδό μας μέσα στο χιόνι και τους γκρεμούς όλο και πιο δύσκολη.
Είδα πολλά άλογα να καταρρέουν και οι συνάδελφοί μου στρατιώτες τα παρηγορούσαν για λίγο πριν τα αφήσουν πίσω για να συνεχίσουν να κυνηγούν τους Ιταλούς με τα πόδια. Τελικά, ήρθε η σειρά του αλόγου μου.
Ένας σύντροφος που έμεινε πίσω.
Ένας σύντροφος που έμεινε πίσω
Παγιδευμένος σε ένα χιονισμένο χαντάκι, κρυμμένος από το οπτικό πεδίο, ο πιστός μου σύντροφος προσπάθησε να σταθεί όρθιος, αλλά απέτυχε, πέφτοντας αβοήθητος.
Πεινασμένο, μούσκεμα μέχρι το κόκαλο και κακοποιημένο από το ακατάπαυστο τρέξιμο σε κακοτράχαλα μονοπάτια, ήταν γραφτό να παραμείνει εκεί. Μαζεύοντας τα πράγματά μου από τη σέλα, ετοιμάστηκα να συναντήσω τους συντρόφους μου με τα πόδια.
Χάιδεψα τρυφερά το σβέρκο του, του έδωσα ένα αποχαιρετιστήριο φιλί και άρχισα να απομακρύνομαι. Μετά από μερικά βήματα, γύρισα για να ρίξω μια τελευταία ματιά. Μπορεί να ήταν ένα ζώο, αλλά ήταν ο συμπολεμιστής μου.
Μαζί, είχαμε αντιμετωπίσει τον θάνατο αμέτρητες φορές, περνώντας μέρες και νύχτες με έναν δεσμό που δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Και καθώς κοίταξα πίσω, τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου.
Μια σπαρακτική ματιά.
Μια σπαρακτική ματιά
Ω, τι βλέμμα είχε, φίλοι μου! Ήταν ένα βλέμμα μομφής, ένα βλέμμα θλίψης που διαπέρασε την ψυχή μου. Έφερε δάκρυα στα μάτια μου, αλλά μέσα στο χάος του πολέμου δεν υπήρχε χρόνος για κλάματα.
Για λίγο, η σκέψη να τερματίσω το μαρτύριό του πέρασε από το μυαλό μου, αλλά η καρδιά μου δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει την αποφασιστικότητα. Έτσι, το άφησα εκεί, με τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου, μέχρι που εξαφανίστηκα πίσω από το βράχο….
