Περιεχόμενα
Δείτε τη σπαρακτική αληθινή ιστορία της Διονυσίας, μιας πενθούσας μητέρας που μοιράζεται την εμπειρία της από την απώλεια του μικρού της αγοριού στον ύπνο του.
Αυτή η συγκλονιστική ιστορία χρησιμεύει ως υπενθύμιση της σημασίας που έχει να αγαπάμε τα παιδιά μας και να εκτιμούμε τις πολύτιμες στιγμές που έχουμε μαζί τους.
Το αγοράκι μου πέθανε στον ύπνο του. Και εγώ δεν είμαι πια ζωντανός… – Η αληθινή ιστορία της Διονυσίας.
Η τραγική απώλεια
Για πρώτη φορά, αποφασίζω να γράψω γι’ αυτό. Είδα μια ιστορία στον ιστότοπό σας και αποφάσισα να μιλήσω γι’ αυτό, επειδή είχα την ίδια εμπειρία. Έχουν περάσει 3 χρόνια και μου φαίνεται σαν να ήταν χθες.
Ένα πρωινό που ραγίζει καρδιές
Νοέμβριος 2016. Τρίτη πρωί, σηκώνομαι όπως κάθε μέρα για να ετοιμάσω το γάλα του γιου μου για το σχολείο. Το όνομά του ήταν Σταύρος, πήγαινε στην 3η δημοτικού. Με τον πατέρα του είχαμε χωρίσει μόλις λίγους μήνες.
Έκλαιγε και ήταν αναστατωμένος και δεν μπορούσε να το δεχτεί. Εκείνη την ώρα πάλευα να τον ηρεμήσω.
Σηκώθηκα, έφτιαξα το γάλα και του φώναξα να σηκωθεί. Δεν ακούω φωνή, δεν ακούω τίποτα. Λέω ότι πρέπει να έχει σκεπάσει το πάπλωμα και πάω στο δωμάτιό του.
Τραβάω το πάπλωμα και φωνάζω γελώντας «Σήκω πάνω υπναρά»! Ένα άψυχο σώμα, μελανιασμένο και μελανιασμένο, πέφτει από το κρεβάτι και πέφτει στο πάτωμα. Το σώμα του παιδιού μου. Έχω τρελαθεί!.
Κραυγές, φωνές, τρόμος. Ούρλιαζα για βοήθεια. Ο γείτονάς μου κατέβηκε και κάλεσε το ασθενοφόρο. Ήρθαν αμέσως, τον πήραν μακριά. Θα ζήσει; Συνέχισα να ρωτάω και να ρωτάω τους τραυματιοφορείς. Λίγο αργότερα, ο γιατρός βγήκε από τα επείγοντα.
«Καρδιακή προσβολή, λυπάμαι…».
Μια ζωή που άλλαξε για πάντα
Η ζωή μου σταμάτησε από τότε. Δεν μπορώ να γελάσω, δεν μπορώ να γιορτάσω, δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη. Αισθάνομαι ένοχη που το διαζύγιο σκότωσε το παιδί μου, που ο γιος μου πέθανε από θλίψη.
Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και το σπίτι μου και κοιμάμαι πότε έξω από το νεκροταφείο όπου είναι ο τάφος του παιδιού μου και πότε σε σπίτια συγγενών. Έχω κοιμηθεί ακόμη και στο δρόμο, σε παγκάκια, σε πλατείες. Πριν από έξι μήνες επέστρεψα στο σπίτι μου. Ακόμα δεν τολμώ να μπω στο δωμάτιό του. Με τον πατέρα του αρνούμαι να μιλήσω από το 2016. Δεν με νοιάζει τι θα μου συμβεί.
Με νοιάζει να δω σύντομα το παιδί μου, το φως της ζωής μου.
Μια έκκληση να αγαπήσουμε τα παιδιά μας
Διαβάζω καθημερινά στην ιστοσελίδα σας για διαφωνίες, καυγάδες, φωνές. Και τα σημαντικά πράγματα είναι άλλα πράγματα και τα προσπερνάμε. Τα παιδιά είναι τα σημαντικά. Έχετε το παιδί σας. Εγώ δεν έχω.
Διονυσία.
