Τίτλος

Πεθαμένος από την απώλεια: Ένα ειλικρινές ταξίδι θλίψης και ατελείωτης αγάπης

«Ο θάνατος της κόρης μου με κατέστρεψε. Ο πόνος που νιώθω δεν θα φύγει ποτέ».

Αυτά τα λόγια απηχούν τον πόνο της καρδιάς μιας μητέρας που έχασε την αγαπημένη της Άννα πριν από δύο χρόνια. Η μάχη της Άννας με μια σπάνια μορφή καρκίνου ξεκίνησε στην τρυφερή ηλικία των 11 ετών και παρέμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια της εφηβείας της, μέχρι που έφυγε ειρηνικά από τη ζωή στο σπίτι της, στο δωμάτιό της.

Τα τελευταία της λόγια: «Μαμά, σε αγαπώ πάρα πολύ. Ήρθε η ώρα να φύγω. Μην ανησυχείς», έμειναν για πάντα χαραγμένα στην ψυχή της μητέρας της.

Η συντριπτική θλίψη εμπόδισε ακόμη και την πιο απλή πράξη, να καλέσει τον γιατρό για να πιστοποιήσει τον θάνατο της Άννας. Τρεις ώρες αργότερα, ο γιατρός και το γραφείο τελετών κλήθηκαν τελικά.

Ήταν στην κηδεία της Άννας που η μητέρα της έριξε μια ματιά σε εκείνη ντυμένη νύφη, που ακτινοβολούσε ομορφιά, όπως ακριβώς και στη ζωή της.

Αποχαιρετώντας ένα πολύτιμο παιδί

Το όμορφο πρόσωπο και τα κλειστά μάτια της Άννας, το μέτωπό της κρύο σαν πέτρα, θύμισε στη μητέρα της τις αμέτρητες φορές που το άγγιξε τρυφερά για να ελέγξει αν είχε πυρετό.

Ήταν το ίδιο μέτωπο που φιλούσε κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας της Άννας -ένα χαμογελαστό παιδί γεμάτο αγάπη για τα πάντα γύρω του. Αλλά τώρα, η σπαρακτική πραγματικότητα απαιτούσε από τη μητέρα της έναν αποχαιρετισμό που ποτέ δεν είχε φανταστεί. Ο πόνος της απώλειας διαπερνούσε κάθε της ύπαρξη, όμως η ζωή την παρότρυνε να συνεχίσει μπροστά.

Πώς όμως προχωρά κανείς όταν αυτός που χάνεται δεν είναι οποιοσδήποτε, αλλά το ίδιο του το πολύτιμο παιδί;.

Η σκέψη να ξαπλώσει δίπλα στην Άννα και να φύγουν μαζί, αντί να υπομείνει την οδύνη του χωρισμού, κατέλαβε την καρδιά της. Το αρχικό σοκ της φάνηκε ανυπέρβλητο, καταπιέζοντας την οδυνηρή πραγματικότητα.

Οι άνθρωποι λένε ότι αν κάποιος δεν χάσει τη λογική του εκείνες τις πρώτες μέρες, δεν θα χάσει ποτέ.

Η μεταβαλλόμενη φύση του πένθους

Ο χρόνος συχνά θεωρείται θεραπευτής, αλλά μετά από δύο χρόνια χωρίς την Άννα, ο πόνος εντείνεται με κάθε αλλαγή εποχής. Στιγμές αμφιβολίας παρεισφρέουν, κάνοντάς την να αμφισβητεί την πραγματικότητα της ύπαρξης της Άννας στη ζωή της.

Η σκέψη και μόνο μοιάζει με κοροϊδία, καθώς πώς μπορεί μια μητέρα να αμφιβάλλει για την ύπαρξη της ίδιας της κόρης της;.

Αρχικά, το μυαλό της είναι προσηλωμένο στις τελευταίες στιγμές της ζωής της Άννας και στην οδύνη της κηδείας της.

Τα μικρά, καθημερινά πράγματα -το εικονίδιο της εικόνας στο messenger, ο ήχος της πόρτας που ανοίγει ή η παρουσία της Άννας στην κουζίνα- την καταδιώκουν, θυμίζοντάς της τι έχει χάσει. Το δωμάτιό της είναι πλέον άδειο, παγωμένο στο χρόνο.

Μια παρουσία που διαρκεί

Ωστόσο, η γέννηση και η παιδική ηλικία της Άννας, που κάποτε ήταν ζωντανές, τώρα μοιάζουν με μακρινές αναμνήσεις.

Υπήρξε πραγματικά ή ήταν ένα απλό όραμα; Το βάρος της αβεβαιότητας την ταλαιπωρεί τις δύσκολες μέρες, καθώς η αμφιβολία για την ύπαρξη της κόρης της μοιάζει με προδοσία. Η φύση της θλίψης μεταμορφώνεται με την πάροδο του χρόνου, μετατρέπεται σε ένα μανδύα που περιβάλλει και ταυτόχρονα πληγώνει. Κατά καιρούς, η χαρά παίρνει μια νέα μορφή, προκαλώντας σύγχυση.

Μπορεί να συνυπάρξει η ευτυχία χωρίς την Άννα στο πλευρό της; Σηματοδοτεί τη συνέχιση της ζωής ή τη θεραπεία;.

Η έννοια της «συνέχισης» και της «επούλωσης» μοιάζει ανεπαρκής και λανθασμένη. Η μητέρα της Άννας κουβαλάει παντού τη μνήμη της, μια παρουσία που μπορεί να νιώσει αλλά δεν μπορεί να αγγίξει.

Η απελπισία τη γεμίζει καθώς λαχταρά να κρατήσει το χέρι της Άννας, να χαϊδέψει τα μαλλιά της ή να ακούσει ξανά τη φωνή της. Το μέλλον χωρίς το παιδί της μοιάζει αδιανόητο. Η επιβίωση γίνεται πραγματικότητα, αλλά η αληθινή ζωή παραμένει άπιαστη.

«Ο θάνατος της κόρης μου με κατέστρεψε»: Ένα σπαρακτικό ταξίδι απώλειας και θλίψης

Πριν από δύο χρόνια, βίωσα την αδιανόητη τραγωδία της απώλειας της κόρης μου, της Άννας.

Από την ηλικία των 11 ετών, πάλεψε με μια σπάνια μορφή καρκίνου που τη στοίχειωσε σε όλη την εφηβεία της, μέχρι που άφησε την τελευταία της πνοή στο ίδιο της το δωμάτιο. Τα τελευταία της λόγια: «Μαμά, σε αγαπώ πάρα πολύ. Ήρθε η ώρα να φύγω. Μην ανησυχείς», συνεχίζουν να αντηχούν στο μυαλό μου.

Ο πόνος της απώλειας της Άννας ήταν συντριπτικός και δεν μπόρεσα καν να βρω τη δύναμη να καλέσω το γιατρό για να πιστοποιήσει το θάνατό της. Χρειάστηκαν τρεις ώρες για να επικοινωνήσουμε με τον γιατρό και το γραφείο κηδειών.

Την τελευταία φορά που την είδα, ήταν ντυμένη σαν νύφη στην κηδεία της. Παρά τη θλίψη, έδειχνε λαμπερή, όπως ακριβώς ήταν και στη ζωή της.

Ένας οδυνηρός αποχαιρετισμός και ένα νέο κεφάλαιο

Το πρόσωπο της Άννας, που κάποτε ήταν γεμάτο ομορφιά, τώρα ήταν γαλήνιο με κλειστά μάτια. Το μέτωπό της, κάποτε ζεστό από το άγγιγμα της μητέρας, ήταν τώρα κρύο και άψυχο. Φίλησα αυτό το μέτωπο αμέτρητες φορές, ελέγχοντας για πυρετό όταν ήταν μικρή.

Ήταν ένα χαμογελαστό και τρυφερό παιδί, που εκτιμούσε τα πάντα γύρω της.

Αλλά τώρα, έπρεπε να την αποχαιρετήσω και να βρω έναν τρόπο να προχωρήσω χωρίς αυτήν. Το να αφήνεις κάποιον τόσο αγαπητό, ειδικά όταν πρόκειται για το ίδιο σου το παιδί, είναι αβάσταχτο συναίσθημα.

Λαχταρούσα να ξαπλώσω δίπλα της και να τη συναντήσω στην αιώνια ανάπαυση. Το αρχικό σοκ και η άρνηση έμοιαζαν με ανυπέρβλητο βουνό. Λένε ότι αν δεν χάσεις το μυαλό σου εκείνες τις πρώτες μέρες, δεν θα το χάσεις ποτέ.

Ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο και τον πόνο

Λένε ότι ο χρόνος θεραπεύει, αλλά μετά από δύο χρόνια χωρίς την Άννα, ο πόνος εντείνεται καθώς αλλάζουν οι εποχές.

Μερικές φορές, αμφισβητώ την πραγματικότητα της ύπαρξής της στη ζωή μου, αναρωτιέμαι αν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα φευγαλέο όραμα. Αυτή η αμφιβολία είναι καινούργια και δεν με βασάνιζε αρχικά.

Τις πρώτες μέρες, το μυαλό μου ήταν προσηλωμένο στα τελευταία λεπτά της ζωής της και στην οδύνη της κηδείας της. Δεν θα ξαναδώ ποτέ το εικονίδιο της εικόνας της στο messenger, ούτε θα ακούσω τον ήχο της εισόδου της στο δωμάτιο.

Η απουσία της είναι ένα κενό που δεν μπορεί ποτέ να γεμίσει. Αλλά τώρα, η ίδια η ουσία της γέννησης και της παιδικής της ηλικίας μοιάζει με μια μακρινή ανάμνηση. Υπήρχε πραγματικά η Άννα; Ή ήταν απλά ένα κομμάτι της φαντασίας μου;.

Η διαρκώς μεταβαλλόμενη μορφή της θλίψης

Η θλίψη μεταμορφώνεται και αλλάζει με την πάροδο του χρόνου. Ο πρώτος χρόνος ήταν μια αγωνιώδης λαβή για την καρδιά μου, που την έσφιγγε ανελέητα.

Τώρα, η θλίψη με σκεπάζει σαν μανδύας, μερικές φορές με πνίγει, ενώ άλλες φορές μπορώ να αντέξω το βάρος της. Ωστόσο, ακόμη και η χαρά παίρνει διαφορετική μορφή. Υπάρχουν στιγμές που βρίσκω την ευτυχία χωρίς την Άννα στο πλευρό μου και αυτό με τρομάζει. Μήπως αυτό σημαίνει ότι προχωράω; Σημαίνει ότι θεραπεύομαι;.

Απεχθάνομαι τις έννοιες «προχωρώ» και «θεραπεύομαι», καθώς μου φαίνονται ξένες προς την πραγματικότητά μου. Η Άννα παραμένει πάντα μαζί μου, όχι φυσικά σαν ένα απτό αντικείμενο, αλλά σαν μια παρουσία που μπορώ να αισθανθώ.

Λαχταρώ να αγγίξω το χέρι της, τα μαλλιά της ή να ακούσω τη φωνή της, αλλά είναι μια αδύνατη λαχτάρα. Δεν μπορώ να φανταστώ ένα μέλλον χωρίς το παιδί μου. Θα αντέξω, αλλά δεν θα ζήσω ποτέ ξανά πραγματικά.

Μια απώλεια που διαμορφώνει μια ζωή

Όσο περνούν τα χρόνια, το χάσμα ανάμεσα στην Άννα και σε μένα μεγαλώνει.