Περιεχόμενα
Δείτε το συγκλονιστικό ταξίδι της Ελπίδας, μιας χήρας μητέρας και συζύγου καπετάνιου, καθώς αντιμετωπίζει τις προκλήσεις του πρώτου έτους μετά την τραγική απώλεια του συζύγου της στη θάλασσα.
Από τα βάθη του πένθους μέχρι τους οικονομικούς αγώνες, η ανθεκτικότητα της Ελπίδας λάμπει μέσα της. Μοιράζεται την ιστορία της δύναμης, της αγάπης και της ακλόνητης υποστήριξης της οικογένειάς της.
Ποτέ μη χάνετε την ελπίδα μπροστά στις αντιξοότητες – αφήστε την ψυχή τους να αναπαυθεί εν ειρήνη, γνωρίζοντας ότι η μνήμη τους θα διατηρηθεί για πάντα.
Το πρώτο έτος: Ελπίδα ως χήρα μητέρα και σύζυγος καπετάνιου
Κάποτε περπατούσαν μαζί στην παραλία, κρατώντας τα χέρια τους και κοιτάζοντας το απέραντο γαλάζιο. Τι όμορφες στιγμές έχει να θυμάται η Ελπίδα. Ξέγνοιαστες, ήρεμες, γαλήνιες. Τίποτα δεν προμήνυε το κακό που θα ερχόταν.
Τίποτα δεν προμήνυε ότι η θάλασσα που τόσο αγαπούσε θα της στερούσε τον άντρα της.
Δύο εβδομάδες αργότερα στάθηκε μπροστά στον τάφο του, κλαίγοντας απαρηγόρητα. Καπετάνιος στο επάγγελμα σε εμπορικό πλοίο, ο Σπύρος βυθίστηκε σε ξένα χωρικά ύδατα όταν χτυπήθηκε από άλλο πλοίο.
Το πλοίο πλημμύρισε αμέσως και οι καμπίνες του πληρώματος ήταν οι πρώτες που πλημμύρισαν ενώ κοιμόντουσαν. Κανείς δεν διασώθηκε. Χάθηκαν όλα τα 22 μέλη του πληρώματος, συμπεριλαμβανομένου και του αγαπημένου της Σπύρου.
Ένα έτος θλίψης και επούλωσης
«Ήταν κάτι που δεν περίμενα να ακούσω. Εκείνη την ημέρα, είχα κατέβει στην αγορά, στη Λήμνο όπου μένουμε, και ήμουν εντελώς απασχολημένη με κάτι άλλο όταν έσκασε η είδηση», είπε η Ελπίδα.
«Όλα συνέβησαν πολύ, πολύ γρήγορα. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω, η ταφή είχε ήδη γίνει. Το θυμάμαι σαν μακρινό όνειρο. Σαν να ήμουν εκεί, αλλά δεν ήμουν. Ήμουν περήφανη γι’ αυτόν. Ήμουν περήφανος γι’ αυτόν επειδή πάλεψε, πάλεψε νομίζω για να ζήσει.
Δεν τα παράτησε», δήλωσε η Hope.
«Έχουμε δύο μικρά παιδιά. Όταν έχασαν τον μπαμπά τους, η κόρη μου ήταν 10 ετών και ο γιος μου 8. Ο πρώτος χρόνος ήταν ο πιο δύσκολος. Έκλαιγαν όλη την ώρα. Έψαχναν τον μπαμπά τους, τον ζητούσαν. Ήξεραν τι είχε συμβεί, από την αρχή το ήξεραν.
Έβλεπαν ανθρώπους να έρχονται και να πηγαίνουν στο σπίτι μας και να μας συλλυπούνται και τους κοίταζαν περίεργα. Άκουγαν ανθρώπους που δεν είχαν δει ποτέ να μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τον μπαμπά τους και ήξεραν ότι αυτό που άκουγαν δεν ήταν κάτι καινούργιο για εκείνους», είπε η 35χρονη χήρα.
Ένα χρόνο αργότερα, η ίδια δεν βρίσκεται στην καλύτερη φάση της ζωής της. «Με πληγώνει ο τρόπος που τον έχασα. Μακριά από την πατρίδα του, μόνος του, μόνος του, στο όριο της φτώχειας. Δεν του άξιζε ένας τέτοιος θάνατος. Σε κανέναν δεν αξίζει.
Θα τον σκέφτομαι και θα τον αγαπώ σε όλη μου τη ζωή. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ».
Οικονομικές δυσκολίες και εσωτερική δύναμη
Στην ερώτηση για το πώς τα πάνε οικονομικά, η Hope ήταν αφοπλιστική. «Η σύνταξη χηρείας δεν έχει βγει ακόμα και δεν ξέρουμε πότε θα βγει. Προς το παρόν ζούμε με ένα επίδομα 200 ευρώ που μας χορηγείται λόγω ανηλίκων. Αυτό είναι το εισόδημά μας.
Εργάζομαι σε ένα τοπικό εστιατόριο, αλλά τι μπορώ να κάνω; Τα χρήματα είναι ελάχιστα και δεν φτάνουν για ένα στόμα, πόσο μάλλον για τρία. Έχουμε ζήσει δύσκολες στιγμές και εξακολουθούμε να ζούμε.
Την πρώτη χρονιά πήγαινα αλλού και πατούσα αλλού. Όλα με ενοχλούσαν, το βλέμμα των γύρω μου, το «γλυκό» βλέμμα στα πρόσωπά τους όταν μου πρόσφεραν κάτι, η προσφορά αγαθών για τα «ορφανά» σαν να ήμασταν ζητιάνοι.
Ποτέ δεν καταδέχτηκα να πάρω ούτε ένα πράγμα. Φτωχοί φουκαράδες, θα τα καταφέρναμε. Δεν είχα ανάγκη τη φιλανθρωπία κανενός», λέει, κρατώντας στην αγκαλιά της τη φωτογραφία του Σπύρου. Είναι αισιόδοξη, όμως, η ίδια. Θα τα καταφέρει. Έχει βάλει μέσα της το πείσμα της.
Δίπλα της είναι μόνο οι γονείς της και τα αδέλφια της. Κανείς άλλος. Τα πεθερικά της έχουν φύγει. Ποτέ δεν την ήθελαν ούτως ή άλλως.
