Περιεχόμενα
Γίνετε μάρτυρες του αξιοσημείωτου θριάμβου του γιου μου, Μάικλ, καθώς νικάει τη λευχαιμία, ενώ περιβάλλεται από άδεια κρεβάτια που κάποτε φιλοξενούσαν ετοιμοθάνατα παιδιά.
Αυτό το ειλικρινές ταξίδι ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2001, όταν ο 2,5 ετών γιος μου αντιμετώπισε μια τρομακτική διάγνωση. Δείτε πώς η έγκαιρη ανίχνευση και η ακλόνητη ελπίδα άνοιξαν το δρόμο για την ανάρρωσή του. Ελάτε μαζί μας να γιορτάσουμε τη νίκη του Michael και να υποστηρίξουμε τη δύναμη και την ευημερία όλων των παιδιών παγκοσμίως.
Νικώντας τη λευχαιμία: Ο θρίαμβος του γιου μου
Τον Οκτώβριο του 2001, ο 2,5 ετών γιος μου, ο Μάικλ, ξεπέρασε μια μάχη με τη λευχαιμία που άφησε τα κρεβάτια δίπλα μας άδεια, χωρίς άλλα παιδιά που πάλευαν για τη ζωή τους.
Μια σοκαριστική διάγνωση
Όλα ξεκίνησαν με μια εβδομάδα ασυνήθιστης κούρασης και μελανιασμένων χειλιών. Ανησυχώντας, η άγρυπνη μητέρα μου επέμενε να επισκεφτούμε το νοσοκομείο. Είχαμε ξαναπάει εκεί, αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά.
Το Νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης έγινε η νέα μας πραγματικότητα. Οι γιατροί έρχονταν και έφευγαν, παίρνοντας επανειλημμένα αίμα. Τα νέα έφτασαν σαν ένα καταστροφικό χτύπημα: Οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία (ΟΛΛ). Η δυσπιστία και η αγωνία μας κατέκλυσαν καθώς ο κόσμος μας γκρεμίστηκε σε κομμάτια.
Μια γενναία μάχη
Ξεκινήσαμε έναν εξαντλητικό αγώνα κατά της λευχαιμίας, υπομένοντας γύρους κορτιζόνης, χημειοθεραπεία και το σπαρακτικό γεγονός ότι είδαμε τον γιο μας να χάνει τα μαλλιά του.
Ακολούθησαν δύο χρόνια χάπια συντήρησης, συνοδευόμενα από εβδομαδιαίες εξετάσεις που ενέτειναν την αγωνία μας. Κάθε επίσκεψη στο νοσοκομείο αποκάλυπτε άδεια κρεβάτια, μια σκληρή υπενθύμιση των παιδιών που είχαν υποκύψει σε αυτή την ανελέητη ασθένεια.
Μια ακτίνα ελπίδας
Ωστόσο, η θεία παρέμβαση μας χάρισε ένα θαύμα. Σε αντίθεση με τον πατέρα μου, τον οποίο είχαμε χάσει πρόσφατα, η ζωή του Μάικλ γλίτωσε. Με την έγκαιρη ανίχνευση, χάρη στο άγρυπνο μάτι της μητέρας μου, είχαμε μια ευκαιρία.
Τη στιγμή που λάβαμε την είδηση ότι η λευχαιμία δεν υπήρχε πλέον, αισθανθήκαμε σαν αναγέννηση. Είχαμε φτάσει στο τέλος του επίπονου ταξιδιού και ήταν μια απόδειξη της σημασίας της έγκαιρης διάγνωσης.
Από τότε, έγινα μέλος της Φλώρας και συμμετέχω ενεργά ως δότης μυελού των οστών και αίματος στο Νοσοκομείο Παίδων.
Σήμερα, μοιράζομαι με υπερηφάνεια μια φωτογραφία του Μιχάλη να κρατάει ένα γεράκι που συναντήσαμε στο Αιτωλικό κατά τη διάρκεια του περσινού Πάσχα. Η διακαής μας ευχή είναι ο Μιχάλης και όλα τα παιδιά παγκοσμίως να παραμείνουν ανθεκτικοί απέναντι στις αντιξοότητες.
Αυτή η συγκινητική ιστορία ανακαλύφθηκε στην ομάδα Antivirus στο Facebook.
