Τραγικές συνέπειες της μονογονεϊκότητας: Μετά την απώλεια του συζύγου μου, αντιμετώπισα αφάνταστες δυσκολίες ως μονογονέας. Όταν συνέβη ένα τρομερό ατύχημα, οι ευθύνες και η κρίση τους κατέστρεψαν τη ζωή μας.
Διαβάστε ολόκληρη την αφήγηση της κυρίας Δανάης. Πηγή: Δανέλλα Ντάνα.
Τραγικές συνέπειες: Η ζωή μου ως μονογονέας
Πέρασαν δέκα χρόνια και η ζωή μας είχε μπει σε μια ρουτίνα. Βρήκα τον εαυτό μου αποκλειστικά αφοσιωμένο στην εργασία από το σπίτι, χωρίς καμία προσωπική ζωή.
Εκείνη την περίοδο τα παιδιά μου πήγαν να επισκεφθούν τον θείο τους, τον αδελφό του μακαρίτη του συζύγου μου. Δεν ήξερα ότι ο θείος θεώρησε σκόπιμο να τους αποκαλύψει την καραμπίνα που ήταν κρυμμένη στη ντουλάπα.
Καθώς έβγαινε από το δωμάτιο, δίνοντας εντολή στο μεγαλύτερο αγόρι να «το βάλει πίσω στη ντουλάπα και να έρθει στο σαλόνι», συνέβη ένα τραγικό ατύχημα.
Σε μια ατυχή τροπή των γεγονότων, η καραμπίνα εκπυρσοκρότησε στα χέρια του μεγαλύτερου γιου μου, τραυματίζοντας θανάσιμα τον μικρότερο γιο μου.
Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος και θυμάμαι το αγωνιώδες τηλεφώνημα που έλαβα στη δουλειά, που με προέτρεπε να σπεύσω στο κέντρο υγείας. Η είδηση του θανάτου του μικρού μου αγοριού μου προκάλεσε κρίση, για την οποία μου δόθηκε ηρεμιστικό από έναν γιατρό.
Εν τω μεταξύ, ο φίλος μου, ντυμένος με πένθιμη ενδυμασία, έκλαιγε δίπλα μου, ενώ η γειτονιά κουτσομπόλευε και αγόραζε γαμήλια κουπόνια πρόωρα και αναισθησία.
Η αστυνομία επενέβη και συνέλαβε τον αδελφό του συζύγου μου, ο οποίος με τραγικό τρόπο έβαλε τέλος στη ζωή του ένα μήνα αργότερα.
Στην κηδεία, γείτονες και συγγενείς έκαναν επικριτικά σχόλια, κατηγορώντας με ψευδώς ότι παραμέλησα τα παιδιά μου αφήνοντάς τα στο σπίτι του θείου μου για να είμαι με τον φίλο μου. Η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα καν φίλο εκείνη την εποχή- δούλευα επιμελώς, ενώ τα παιδιά έβγαιναν αθώα βόλτα.
Θυμάμαι έντονα κάθε λεπτομέρεια, αλλά φαίνεται ότι όλοι οι άλλοι με ξέχασαν. Με θυμήθηκαν μόνο για να με κρίνουν, συνθέτοντας μια αφήγηση που βόλευε την επιθυμία τους να νιώσουν ανώτεροι για τις δικές τους προβληματικές ζωές.
Κανείς δεν μας θυμήθηκε όταν το επιζών παιδί μου χρειάστηκε νοσηλεία για ψυχιατρικά προβλήματα, άλλοτε στη Δάφνη και άλλοτε στο Δρομοκαΐτειο. Κανείς δεν ρώτησε αν χρειαζόμασταν βοήθεια- αντίθετα, το στόμα τους άνοιξε μόνο για να ασκήσουν κριτική.
Φεύγοντας από την πόλη, μετακόμισα μόνιμα στην Αθήνα για να είμαι πιο κοντά σε ψυχιατρικά νοσοκομεία.
Το παιδί μου βρίσκεται πλέον υπό μόνιμη φροντίδα, ζει σε έναν δικό του κόσμο, ο οποίος σταμάτησε την ημέρα που αφαίρεσε άθελά του τη ζωή του αδελφού του. Τον επισκέπτομαι καθημερινά, μαρτυρώντας την καταστροφή που προκάλεσε στη ζωή μας και το κλείσιμο του άλλοτε ευτυχισμένου σπιτιού μας.
Επιθυμώ δικαιοσύνη για τις οικογένειες στη Μάνδρα που βιώνουν παρόμοιες εμπειρίες. Σε όλους εκείνους που δεν έχουν την προθυμία ή την ικανότητα να βοηθήσουν, σας ικετεύω να παραμείνετε σιωπηλοί. Απλά δεν καταλαβαίνετε.
– Κυρία Δανάη.
Πηγή.
