Περιεχόμενα
Παλεύοντας σε έναν γάμο χωρίς οικειότητα, πήρα τη δύσκολη απόφαση να φύγω, παίρνοντας μαζί μου το χέρι του παιδιού μου και μια βαλίτσα.
Αυτή είναι η ανέκδοτη ιστορία της Βασιλικής, η οποία βρήκε το κουράγιο να ξεφύγει από μια καταπιεστική σχέση και να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή.
Ο σύζυγός μου δεν με άγγιξε σεξουαλικά. Πήρα το χέρι του παιδιού μου, μια βαλίτσα και έφυγα.
Έτος αποταμίευσης 2016….
Έχω εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες να επιβιώσω από τον πολυετή γάμο μου. Παρακάλεσα να πάω σε ειδικούς, πήγα μόνη μου σε ειδικούς, έκλαψα, με χτύπησαν, προσπάθησα και… Τίποτα!.
Ένας γάμος χτισμένος στην παιδική αθωότητα. Ήμουν μόλις 14 ετών όταν τον γνώρισα και εκείνος ήταν 21 ετών. Δεν είχαμε ολοκληρωμένη σχέση για αρκετά χρόνια. Αυτός είναι αυτός με τον οποίο πήγα. Είχα κατάθλιψη και κρίσεις πανικού γύρω στα 19 μου για δύο χρόνια.
Εκείνος, αν και δεν καταλάβαινε, έμεινε. Το εκτίμησα.
Τα χρόνια περνούσαν. Μεγάλωνα και ωρίμαζα. Εκείνος όχι. Κάναμε μια μικρή φάρσα και τότε η δύναμή μου είχε εξαντληθεί.
Μόνος σε μια σχέση
Ήμουν η μητέρα, η νοσοκόμα, η μαγείρισσα, η νοσοκόμα, ο σύζυγος και η σύζυγος, όλα μαζί. Δεν είχα ερωτική επαφή για χρόνια. Μια ευθεία γραμμή χωρίς τέλος. Είχα αρχίσει να τρελαίνομαι. Καμία επιθυμία να ζήσω. Καμία ανοχή πια. Καβγάδες κάθε μέρα.
Νόμιζα ότι ζούσα με ένα μωρό και έναν έφηβο γεμάτο ψυχολογικά προβλήματα. Κάθε προσπάθειά μου χωρίς αποτέλεσμα. Μίλησα με τη μητέρα του, τον αδελφό του, ο οποίος είχε μεγάλη δύναμη πάνω του.
Τίποτα δεν λειτούργησε.
Ακόμη και την ημέρα που επρόκειτο να γεννήσω, έμεινε ΟΛΗ τη νύχτα στον υπολογιστή παίζοντας παιχνίδια. Εγώ γεννούσα και εκείνος κοιμόταν στην καρέκλα έξω από το δωμάτιο.
Έγκυος ακόμα, τον παρακαλούσα να με πάει μια βόλτα για να κατεβάσω το μωρό και μου απαντούσε ότι δεν ήταν αυτός που ήταν έγκυος.
Με κακοποίησαν;.
Ακόμα δεν μπορώ να απαντήσω.
Ξέρω ότι καταπιέστηκα πολύ. Έχασα τη χαρά μου, τη λάμψη της νιότης μου. Σπαταλήθηκα. Αλλά ποτέ δεν σήκωσε το χέρι του. Ποτέ.
Βρίσκοντας την ελευθερία
Απλά με έλεγχε με 400 κλήσεις την ημέρα, αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει τότε. Χάρηκα που με καλούσε! Δεν με άγγιξε σεξουαλικά για χρόνια. Και ήμουν μόνη μου! Μόνοι μου ήταν απίστευτο.
Ζούσα με έναν άντρα και ήταν σαν να έπρεπε να πλένω ρούχα και να σιδερώνω και να σκέφτομαι και ένα φάντασμα!.
Ένας άνθρωπος με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που ζούσα δεν ήταν ζωή. Και σηκώθηκα όρθιος. Όχι όσο θα έπρεπε. Αλλά το έκανα. Και πήρα το χέρι του τετράχρονου παιδιού μου, μια βαλίτσα και έφυγα.
Έφυγα από το σπίτι που πήραμε μαζί και το πληρώσαμε μαζί, γιατί ήξερα ότι θα με κυνηγούσε στην κόλαση αν απαιτούσα να φύγει. Απλά έφυγα! Ένα μήνα πριν και ένα μήνα μετά άκουγα αυτό το τραγούδι. Λέξη προς λέξη σαν να είχε γραφτεί για το τέλος μας.
Έτσι, όταν βγήκα στο δρόμο και «μάζεψα το αίμα του» την ίδια στιγμή που πήρα την πρώτη μου ανάσα. Όπως ένα μωρό που μόλις βγήκε από τη μήτρα. ΑΝΑΠΝΈΩ. Δεν μετάνιωσα ποτέ που έφυγα. Μετάνιωσα πολλές φορές που δεν το έκανα νωρίτερα.
Ένας συνεχιζόμενος αγώνας
Έχουν περάσει πολλά χρόνια και εξακολουθεί να με ελέγχει μέσω του μικρού. Προοδευτική μαμά βλέπεις, ελεύθερη επικοινωνία…. Ακόμα κρύβομαι αν έχω σχέση σαν να είναι παράνομο. Ακόμα δεν ξέρω πραγματικά πώς θα αντιδράσει αν βάλω βέτο ότι έχω προχωρήσει.
Είναι σε μια φάση ηρεμίας τώρα. Δίνει διατροφή για το παιδί.
